13 SAVAŞLARLA İLGİLİ MUCİZE VE ALÂMETLER (b)

13-1 Kurayza Savaşında Vukua Gelen Fevkalâdelikler

Sahihtir kaydiyle Hâkim ve Beyhekî Âişe validemizden rivayet ederler. O şöyle demiştir: "Peygamber Efendimiz benim yanımda idi ve biz evde bulunuyorduk. Bir adam gelip bize selam verdi. Bu selamı işiten Peygamberimiz derhal dışarı çıktı. Ben de onun peşinden çıktım. Dışardaki selam veren Dıhyetü'l Kelbî idi. Peygamberimiz: "Bu Cebrâîl'dir, bana Kurayza Oğullarıyla savaşa çıkmamı emrediyor" buyurdu. Cebrâîl şöyle diyordu: "Siz silah yere, etmişsiniz. Halbuki bizler, müşrikleri Hamrâü'l-Esed'e kadar tâkîb ettikten sonra, silahlarımızı bırakmadık!" Bu ise Hendek Savaşından sonra olmuştu. Peygamberimiz de hazırlanıp çıktı. Kurayza Oğuilarına giderken bir topluluk ile karşılaştı ve onlara: "Buradan birisi geçti mi?" diye sordu. Onlar da: "Bir alaca katıra binmiş olan Dıhyetü'l-Kelbî geçti" dediler. Peygamberimiz kendilerine: "O Dıhye değildir! Kendilerini sarsmak ve kalblerine korku salmak için ordusuyla birlikte Kurayza Oğullarına gitmiş bulunan Cebrâîl'dir" karşılığını vermiştir. [71]

Yine İbn-i Sa'd, Numeyd bin Hilâl'dan nakleder: "Peygamberimiz ile Kurayza Oğulları arasında andlaşma vardı. Hendek Savaşı sırasında Kurayzalılar, Kureyş'e yardım ederek andlaşmayı bozdular ve böylece Allah'ın Resulüne hiyânet etmiş oldular. Fakat Yüce Allah'ın yardımı ile, şiddetli ve kuvvetli bir rüzgar vermesi ile birleşik ordular hezimete uğrayarak kaçtılar. Kurayza Oğulları ise, kâralarında kaldı, İşte bu sırada Resûllah da silahlarını bırakmıştı. Cebrâîl gelip: "Biz, henüz silahlarımızı bırakmadık! Sen derhal hazırlanıp Kurayza'ya gitmelisin!" dedi. Resûlüllah da: "Ashabım yorgundur, ey Cebrâîl onlara birkaç gün mühlet versen!" buyurdu. Cebrâîl, mühlet vermenin söz konusu olmadığına işaretle: "Derhal onlara savaşa çıkacaksın, ben dahî onları sarsmak, kalblerine korku salmak üzere derhal oraya gidiyorum!" dedi ve dönerek gitti. Cebrâîl, beraberindeki meleklerle Ansardan Ganem Oğullarının yurdundan geçerken ortalığı toz-dumana boğmuştur. Hendek Savaşı sırasında kaşından yaralanan Sa'd bin Muaz'ın yarası iyileşmiş, kanaması dinmişti. Sa'd bin Muaz'ın bu sırada, Cenâb-ı Hakk'a şöyle dua ettiği duyuldu: "Allah'ım, Sevgili Peygamberimizi böyle nazik bir zamanda hiyânet eden Kurayza ile savaşmadıkça, benim canımı cima."

"Kurayzalılar ise, Resûlüllah'ın kendileriyle savaşmak için geldiğini öğrenince korku ve üzüntüleri çok büyük olmuştur. Nihayet Sa'd bin Muaz'ın hakemliğine râzî oldular. Sa'd bin Muaz da, harbe katılanların öldürülmesi ve kalanların esir edilmesi hakkında hükmünü verdi. Bu şekilde, Kurayzalılar cezasını bulmuş oldular." [72]

Beyhekî İbn-i İshâk tarikiyle şöyle nakleder: Bana Amr bin Hizam'ın oğlu Muhammed'in torunu Abdullah bin Ebû Bekr anlattı: Kurayza Oğullarının harbe katılmayanları esir edildiği zaman, esirler arasında bulunan Amr kızı Reyhâne'yi Peygamber Efendimiz kendileri için seçmişler. Reyhâne, Müslüman olmayı kabul etmediği için Peygamberimiz tarafından azledilmiş. Bir gün Peygamberimiz, ashabı ile sohbet ederken bir ayak sesi duymuş ve bunun üzerine şöyle buyurmuş: "Duyulan bu ayak sesleri, İbn-i Süayye'ye aittir: O, Reyhâne'nin Müslümanlığı kabul ettiğini müjde etmeye gelmektedir!"

Yine İbn-i İshâk tarikiyle Beyhekî, İbn-i Seken ve Ebû Nuaym rivayet ediyorlar. Asım bin Ömer bin Katâde, Benî Kurayza'lı bir ihtiyardan şöyle nakleder: "Müslümanlık haberinin çıkmasından önceleri idi. Bize Şam'dan bir haham gelmişti. İbn-i Heybân adındaki bu yahûdî, çok bilgili ve iyi bir zât idi.

Biz Kurayzalılar, yağmurların kesildiği zamanlarda kendisine gider: "Dua et de Allah rahmetini ihsan eylesin!" diye ricada bulunurduk. O da derdi ki: "duaya çıkmazdan önce fakirlere iyilik edip onları sevindirmeniz lâzım" Biz de öyle yapar, sonra yağmur duasına çıkardık. Ve her defasında Allah onun duası bereketiyle bize yağmur ihsan ederdi. Bu çok bilgili ve muhterem zât, hastalandığı zaman şöyle konuştu: "Benim şâm gibi yeşillik ve bolluk bir yeri bırakarak böyle açlık ve kıtlık yurdu olan bir yere niçin geldiğimi sanıyorsunuz?" Biz kendisine "Bilmiyoruz, bunu sen bileceksin" dedik. O da dedi ki: "Çıkması çok yaklaşmış bulunan bir Peygamber'in çıkışını görmek ümidiyle gelmiştim. O'nun hicret Yurdu ise burası olacaktır, ihtimâl ben kendisine kavuşamıyacağım. Fakat sizlere samimiyetle tavsiye ediyorum, O çıktığı zaman, hiçbir engel tanımadan kendisine inanıp ittibâ ediniz! Hem de herkesten evvel davranınız." İşte o, böyle nasihat etmiş ve az sonra da vefat etmişti. Kurayza kal’asının müşlümanlar tarafından kuşatıldığı gece, Süayye'nin iki oğlu Salebe ile Üseyyid'in müslüman olmaları ve Ubeyd oğlu Esed'in İslâm'ı kabul etmelerinin sebebi de bu olmuştur."

(Bu rivayeti İbn-i Seken; yine İbn-i İshâk tarikiyle ve fakat Asım bin Ömer'in Saîy bin Cübeyr'den, onun da Câbir'den sevkettiği bir rivayet olarak kaydetmiştir.)

İbn-i Sa'd, Yezid bin Râmân ve Asım bin Ömer'den rivayetle der ki: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimiz Kurayza Oğullarının kal'asını kuşattığı zaman, Ka'b bin Esed Kurayzalılar'a şöyle demiştir: "Ey yahûdî cemâati! Şu Peygamber'e tabî olunuz! Allah'a yemin ederim ki, bu zât, hak Peygamberdir! O'nun gerçekten Peygamber olduğunu, sizler dahî yakînen öğrenmiş bulunuyorsunuz. Tevrat'ın haber verdiği, Îsâ'nın müjde eylediği zâtın, bu zât olduğunda bir şüpheniz kalmamıştır. O halde, O'na tabî olmamanız için bir sebep yoktur.. " Kurayzalılar şu karşılığı verdiler: "Evet, bu zat, O'dur! Buna bir diyeceğimiz yoktur. Fakat bizler Tevrat'ı bırakıp da O'na tabî olmayız!"

Yine İbn-i Sa'd'ın Salebe bin Ebû Mâlik'ten sevkettiği rivayet de şöyledir: "Süayye Oğlu Salebe ile Üseyyid ve Esed bin Ubeyd, Kurayzalılar'a dediler ki: "Ey Benî Kurayza topluluğu, Allah'a yemin ederiz ki, sizler Muhammed'in hak Peygamber olduğunu biliyorsunuz! O'nun sıfatı sizce malumdur, bunu bizlere daha evvel âlimlerimiz haber vermiştir. İşte Huyey bin Ahtab, [73]onların ilkidir, nitekim Nadir Oğullarının âlimleri de bunu bize haber vermiş durumdadırlar. İnsanların en gerçek sözlüsü olarak kabul ettiğimiz haham İbn-i Heymân'ın sözleri ve vasiyeti de hepimizce bilinmektedir. Bu durumda, Muhammed'e tabî olmamanız için hiçbir sebeb görünmemektedir." Onlar da dediler ki: "Biz, Tevrat'ı bırakıp da Muhammed'e tabî olmayız!" İşte bunun üzerinedir ki, bu üçü, kal'adan inerek Peygamber'in yanına gittiler ve müslüman oldular.."

Buhârî ve Müslim Âişe validemizden rivayet ederler. O şöyle demiştir: Hendek Savaşında Sa'd bin Muaz kaşından yaralanmıştı. Resûl-i Ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimiz, yakından kendisini ziyaret edebilmek için Mescid'in içine bir çadır kurdurmuş, onu bu çadıra aldırmıştı. Peygamberimiz, Hendek Savaşından dönüp geldiği zaman, silahını koyup yıkandı. Bu sırada Cebrâîl gelip selâm verdi. Peygamberimiz ise başını tarıyordu. Cebraîl: "Yâ Muhammed, sen silah yere etmişsin! Biz ise henüz silahlarımızı koymadık. Hemen hazırlanıp onlara karşı çıkmalısın!" dedi. Peygamberimiz: "Nereye?" diye sordu. Cebraîl, Kurayza Oğullarına işaret etti. Peygamberimiz de ashabını alarak onlara gitti. Onlar da Peygamberimiz'in hükmüne teslim oldular. Peygamberimiz ise, Sa'd bin Muaz'ı hakem tayin etti. Onun bu hakemliğini Kürayzalılar da kabul ettiler. Sa'd bin Muaz ise: "Ey Allah'ın Resulü, onların harbe katılanlarının öldürülmesine, katılmayanların da esîr edilmesine, mallarının da ganimet olarak alınmasına hükmediyorum!" dedi.

Sonra Sa'd bin Muaz şu şekilde dua edip münâcâtta bulundu:

"Allah'ım Sana malumdur ki, Senin Resulünü yalanlıyan şu kavm ile savaşmayı sevdiğim kadar, başka birisini sevmiş değilim! Allah'ım sanıyorum ki şu Kureyş ile olan savaşı sona erdirmiş bulunuyorsun! Eğer onlarla daha savaşılacaksa, bana biraz daha ömür ver!. Eğer onlarla savaş bitmiş bulunuyorsa, dinmiş gibi görünen yaramın kanının akmasına izin ver de, ölümüm bu yüzden olsun! Çünkü bu yarayı ben, ancak Senin yolunda almış bulunuyorum!"

Sa'd bin Muaz'ın, bu duadan sonra yarasının kanı yine akmaya başladı ve bu yüzden vefat etti.."

Beyhakî Câbir'den rivayet eder: "Ahzâb (yâni Hendek) Savaşında Sa'd bin Muaz kaşından yaralanmıştı. Kanı dinmeyince, kaşının kesilmesi ile bir nevî ameliyat yaptılar. Fakat kanını dindiremediler. Sa'd bin Muaz, bunun üzerine Yüce Allah'a teveccüh ederek şöyle bir niyazda bulundu:

"Allah'ım, ben, şu Kürayzalılar’a karşı da Senin yolunda vezife yapmak isterim! Böyle bir cihâdı yapmadıkça, benim canımı alma!"

O, böyle bir duada bulundu ve duasını bitirince, yarasının akmakta olan kanı durdu. Kurayza Oğulları Savaşında, hakemlik vazifesini de yaptıktan sonra, yarasının kam akmaya başladı ve bu yüzden vefat etti.."

Beyhekî İbn-i Ömer'den şöyle rivayet etmektedird: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Sa'd bin Muaz hakkında buyurdular: "O' nun vefatı sebebiyle Arş harekete gelip titredi ve onun cenazesinde yetmiş bin Melek bulundu."[74]

Yine Beyhekî Câbir'den nakleder: Cebrâîl geldi ve Peygamberimize hitaben: "Şu vefat eden bahtiyar ve iyi kul, kimdir? Onun için Arş titremiş ve göklerin kapıları açılmıştır!" dedi. Peygamberimiz de bunun üzerine dışarı çıktı, vefat eden zâtın, Sa'd bin Muaz olduğunu gördü."

Beyhekî İbn-i İshâk tarikiyle Muaz bin Rifâa'dan, o da Râfî el-Zürakî’den naklediyor."Bana kendi kavminden bâzı adamlar haber verdi" diye söze başlıyor ve şöyle diyor: "Cebrâîl Peygamber Efendimiz'e gelip sormuş: "Bu gece vefat eden bahtiyar adam kimdir? O'nun için Arş titredi, semâların kapıları açıldı!" Bunun üzerine Peygamberimiz, hızla yerinden kalkıp Sa'd bin Muaz'ın yanına gitti. O'nun vefat etmiş olduğunu gördü."

Yine Beyhekî'nin Hasan-ı Basrî'den nakline göre, o şöyle demiştir: "Sa'd bin Muaz'ın vefat ederek ruhunun Mele-i Alâ'ya yükselmesi üzerine, Arş-ı ilâhî sevincinden hareket edip titremiştir."

Ebû Nuaym, Sa'd bin Ebû Vakkâs'ın torunu Eş'as bin İshâk'tan nakleder. O şöyle demiştir: "Peygamber sallalâhü aleyhi vesellem Efendimiz, Sa'd bin Muaz'ın vefatı üzerine onun yanına gitmişti. Bir ara dizlerini birbirine yapıştırdı. Kendisine niçin bpvle yaptığı sorulduğunda, meleklerin çokluğu ve sıklığı sebebiyle böylle yaptığını söylediler. Sa'd'ın cenazesini kaldırdıkları zaman, münafıklardan bâzısı: "Biz, bu kadar hafif bir cenaze görmedik" dedi. Halbuki Sa'd, uzun boylu ve büyük vucudlu idi. Efendimiz de bunun üzerine buyurdular ki: "Sa'd'ın cenazesine, yetmiş bin aded melek katılmıştır kî, bu melekler daha önce hiç yeryüzüne inmemiştir!"

İbn-i Sa'd'ın Hasan-i Basrî'den rivayeti de şöyledir: "Sa'd bin Muaz, gerçekten kuvvetli ve uzun boylu idi vefat ettiği zaman, cenazesinin hafifliği üzerine münafıklar dedi-kodu ettiler."Bu günkü kadar hafif bir cenaze görmedik" dediler ve bunun sebebinin, Kurayzalılar'a karşı yaptığı hakemlik sebebiyle olduğunu ve bunun, onun aleyhine tecellî ettiğini söylediler. Peygamber Sallalâhü aleyhi vesellem buna muttalî olunca: "Varlığım elinde olan Allah'a yemin ederim ki, onun cenazesine şahit olan melekler dahî cenazesini yüklenmiştir." buyurmuştur."

(Bu rivayeti, Hâkim de Katâde tarikiyle Enesten nakletmiştir.) [75]

İbn-i Sa'd ve Ebû Nuaym'in, Muhammed bin el-Münkedir tarikiyle Muhammed bin Şürahbil bin Hasene'den bir rivayeti var. Bu rivayette de şöyle denilmektedir: "Sa'd bin Muaz'ın cenazesi defnedildikten sonra, adamın biri onun kabir toprağından bir miktar eline almış, bunun misk gibi koktuğuna şahit olmuştur. Peygamber Efendimiz de: "Sübhânellah! Sübhânellah!" diyerek hayretini ifâde etmişşlerdir. Sonra büyük bir sürür içinde şöyle buyurmuşlardır: "Allah'a hamdolsun! Eğer herhangi bir kimse, kabir sıkmasından tam manâsı ile kurtulmuş olsaydı, muhakkak Sa'd, o kişi olurdu. Kabir onu, biraz sıkmış, sonra Yüce Allah kendisini bundan halâs eylemiştir."

İbn-i Sa'd'ın biri de Ebû Saîd el-Hudrî'den bir rivayeti vardır. O da demiştir ki: "Ben, Sa'd bin Muaz'ın kabrini kazananlar arasında idim. Kabri kazarken devamlı olarak açılan topraktan misk kokusu geliyordu." [76]

Ebû Râfi'nin Öldürülmesinde Görülen Fevkalâdelik

Buhârî'nin Berâ bin Azib'ten rivayetine göre, Abdullah bin Atik, Ebû Hâfii öldürdüğü zaman, evin merdiveninden inerken düşüp ayağını kırmıştı. Kendisi der ki: "Ben durumumu gidip Hazret-i Peygamber'e arz ettim. O da bana hitaben: "Ey Abdullah, haydi şu ayağını güzelce uzat!" buyurdu. Ben de uzattım. O günden sonra, ayağımın hiçbir ağrısını duymadım." [77]

Süfyan bin Nebih El-Hüzelî’nin Öldürülmesinde Görülen Fevkalâdelik

Beyhekî ve Ebû Nuaym, Abdullah bin Üneys'ten rivayet ederler. O şöyle demiştir: Peygamber Efendimiz beni çağırdı ve şöyle buyurdu: "Bana ulaşan habere göre, Süfyân bin Nebîh el-Hüzelî, insanları toplayıp bizimle savaşmaları için kışkırtıyormuş. Sen gidip onu öldürmelisin!" Ben de dedim ki: "Ey Allah'ın Resulü, ben o adamı tanımıyorum, onu bana tarif ediniz." Bunun üzerine Peygamberimiz: "Sen onu tanıyacaksın, onu görür görmez korkup titremeye başlayacaksın, İşte sana alâmet budur" buyurdu. Ben de derhal yola çıkıp ona vardım. Onu gördüğüm zaman, gerçekten titremeye başladım. Ben, kendisiyle bir müddet yürüdüm. Derken fırsatını bulup üzerine hamleyi yaptım ve kendisini öldürdüm. Dönüp Peygamber Efendimiz'e geldiğimde, bana, "Tamam mı" buyurdu. Ben de kendisine: "Evet, yâ Resûlellah" dedim. Bana: "Doğru söylüyorsun" buyurdu ve ayrıca bir asâ hediye etti ve: "Bu asayı yanında sakla, bu benim sana hediyemdir" dedi. Ben, "Ey Allah'ın Resulü, bu asayı bana niçin verdiniz?" diye sordum. O da buyurdu ki: "Bu asâ kıyamet gününde seninle benim aramda bir alâmet olacaktır. İnsanların o gün yükü en hafif olanları, asaya dayananlardır!" "Abdullah bin Üneys, Resûlüllah'ın verdiği bu asayı kılıcının yanına koydu. Ölünceye kadar, kılıcıyla beraber onu da taşıdı. Öldüğü zamanda kefeninin içine ve yanıbaşına konulmasını emretti ve öyle yapıldı."

(Bunu, İmam Ahmed bin Hanbel de rivayet etmiştir. Ayrıca İbn-i Kesîr de El-Bidâye adlı tarihinde, hicri beşinci seneye âit olaylar arasında bunu zikretmiştir.)

Beyhekî ve Ebû Nuaym, Mûsâ bin Ukbe'den ziaklederler, Abdullah bin Üneys bu hususta demiştir ki: Ben onu, gördüğüm zaman gerçekten bir korkuya kapılmıştım. Halbuki ben korku nedir bilmeyen bir adamım! Kendi kendime: "Gerçekten Resûlüllah doğru söylemiştir" dedim. Heyacânımı kendisine belli etmemeye çalıştım. Bir müddet kendisiyle konuşup yürüdüm. Tam fırsatını bulunca da kılıcı ensesine indirip onu öldürdüm."

(Bu hususta bâzı kimseler derler ki: "Abdullah bin Üneys, henüz dönmemişti ki, Resûlüllah onun vazifesini yapmış olduğunu, yanındakilere haber vermiştir.")[78]

Mustalık Oğulları Savaşında Vukua Gelen Bazı Özellik ve Mucizeler

el-Vâkidi der ki: Bana Sâid bin Abdullah bin Ebû'l-Ebyaz söyledi. Ona da babası, Cüveyriye Vâlidemiz'in azadlısı olan ninesinden naklen anlatmıştır. Şöyle ki: Ben Cüveyriye Bint-i Hâris'ten işittim. O bana dedid ki: "Resûlüllah bize geldiği zaman biz Müraysi'de idik. Babam diyor ki: Bizim asla kendilerine karşı koymaya gücümüz yetmeyecek olan bir kuvvetli ordu geldi." Hakikaten gelen askerlerin ve silahların çokluğu, anlatılmayacak derecede idi. Nihayet ben müslüman oldum ve Resûlüllah beni nikahladı. Medine'ye dönüşümüz sırasında ben, İslâm askerinin durumuna bir daha baktım, onları daha önceki kadar çok sayıda göremedim. Anladım ki, daha önceki gördüğüm; Allah'ın dilemesi ve yaratması ile müşrikleri korkutmak içinmiş. Nitekim bizim kabileden müslüman olan biride, "Biz bu sırada, daha önce hiç görmediğimiz şekilde ve çoklukta askerler gördük! Bunlar alaca atlara binmiş, beyaz elbiseli adamlar suretinde idi." demiştir.."

(Bu haberi bu şekilde Beyhekî ve Ebû Nuaym sevketmiştir.)-El-Vâkidi ise şöyle demektedir:

Bana Hizam bin Hişam'in anlattığına göre, Cüveyriye validemiz şöyle demiştir: Ben, Peygamber Efendimiz'in gelişinden üç gün önceki rüyamda, Ay'ın Medine'den hareket edip geldiğini ve benim kucağıma düştüğünü görmüştüm. Ben bu rüyamı herhangi bir kimseye söylemek istememiştim. Nihayet üç gün sonra Peygamberimiz askeriyle birlikte geldiler. Bizi esir aldılar. Ben, gördüğüm rüyamı hatırladım ve ümîd ettiğim gibi çıkacağını bekledim ve ben müslüman oldum. Resûlüllab da beni azâd etti ve nikâhı altına alarak benimle evlendi."

(Bunu bu şekilde Beyhekî de rivayet etmiştir.)

Müslim Câbir'den şöyle rivayet eder: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) bir seferden dönmüştü. Medîneye yaklaştığı sırada, öylesine şiddetli bir fırtına esti ki, neredeyse devesine binmiş adamı devesiyle beraber kumlara gömecek gibiydi. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz: "Bu fırtına, bir münafıkın ölümü sebebiyle gönderilmiştir" buyurdu. Medine'ye geldiğimizde de, münafıkların en büyüklerinden birinin ölmüş olduğunu öğrendik."

(Bu haberi, Beyhekî ve Ebû Nuaym da Mûsâ bin Ukbe tarikiyle rivayet etmişlerdir.)

Beyhekî'nin rivayetinde şu fazlalık vardır: Şiddetle esmekte olan fırtına akşama doğru dindi. İnsanlar fırtınanın şiddetiyle dağılmış bulunan develeri topladılar. Bu sırada Resûlüllah'ın devesinin kaybolduğu görüldü ve aranmasına başlanıldı. Ânsardan bir gurup sahabfnin yanında bulunan bir münafık, ileri-geri laf edip: "Madem ki Muhammed'e kaybolan bir deveden daha mühim işler hakkında semâdan haber geliyor, o halde devesinin de nerede olduğunu Allah kendisine haber verse ya" dedi. Sonra bu sahâbîlerin yanından ayrılarak Peygamber'in yanına gitti. Peygamberimiz de bu sırada konuşurken: "Münafıklardan birisi: Peygamberin kaybolan devesinin nerede olduğunu Allah kendisine haber verse ya!" diyerek saygısızlıkta bulunmuştur! İyi biliniz ki, devenin nerede olduğunu Allah bana haber vermiştir! Kaybolan devem, İşte sizin tam karşınıza düşen şu vâdîdedir ve yuları bir ağaca takılmış vaziyette beklemektedir! Ve yine iyi biliniz ki, gaybı da Allah'tan başka kimse bilmez!" diye söylemiştir. Ashabdan bazıları da hemen karşı vadiye koşmuşlar ve onu orada Peygamberimiz'in buyurdukları gibi, yularından bir ağaca takılmış bir vaziyette bulup getirmişlerdir. Münafıklar ise, hızlıca daha önceki konuştuğu yere gitmiş, onların hepsinin orada oturmakta olduğunu hiç birinin yerinden ayrılmadığını görmüştür. Buna rağmen, "Allah aşkına doğru söyleyiniz, içinizden gidip de benim söylediğim sözleri Peygambere haber veren olmuş mudur? diye sormaktan da kendini alamamıştır. Onlarda kendisine: "Allah'a yemin ederiz ki, içimizden bir tek kişi yerinden ayrılmamıştır!" Cevabını vermişlerdir. O münafık da demiştir ki: "Zira ben, buradan kalkıp Peygamber'in yanına gittim ve benim burada Söylediğim sözden kendisinin haberdâr olduğunu gördüm. Eğer benim, O'nun gerçek bir Peygamber olduğunda bir şüphe ve tereddüdüm bulunuyorsa, kesin olarak şehâdet ediyorum ku, O gerçekten Allah'ın Resulüdür!"

(Bu rivayetin bir benzerini üstadlarından nakleden İbn-i İshâk, Medine'ye dönüş sırasında vefat ettiği öğrenilen münafığın, Rifâa bin Zeyd bin el-Tâbût olduğunu söylerler.)

Ebû Nuaym'in Câbir'den sevkettiği rivayet de şöyledir: "Biz, bir seferde Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) ile birlikte idik. Fena koku yayan bir rüzgar esti. Peygamber Efendimiz de: "Münafıklardan bâzıları, bâzı mü’minleri çekiştirip gıybet ettiler. Bu sebeple bu fena kokan rüzgar esmiştir!" buyurdular." [80]

İbn-i Asâkir, İbn-i Azi tarikiyle Muhammed bin Şuayb'tan, o da Abdullah bin Ziyâd'tan rivayet ediyor. O demiştir ki: "Mustalık Oğulları savaşında Müreysi denilen yerde esîr edilenler arasında Cüveyriye de vardı. Babası onun fidyesini vererek kurtarmak için gelip mürâcâtta bulundu. Yolda gelirken, Akıl denilen yere geldiği zaman fidye develeri arasında bulunan seçkin iki deveyi ayırarak vâdîye saldı. Onları fidye için ayırmışken, sonradan vermeye kıyamadı. Sonra Peygamber Efendimiz'e geldiği zaman "Ya Muhammed kızımı esîr aldınız. Ben de onun fidyesi olarak develeri getirdim. Fidye karşılığı olarak kızımı serbest bırakmanızı istiyorum!" diyerek mürâcâtta bulundu. Peygamberimiz de kendisine: "Fidye için yola çıkarmışken, Akîk vadisinde ayırıp da orada bıraktığın seçkin iki deveyi ne yaptın" buyurdu. Haris bunun üzerine hayret edip: "Ben şehâdet ederim ki sen, gerçekten-Allah'ın Resulüsün! Evet, ben o develerin ikisini ayırıp sakladım. Bunu ise Allah'tan başka bilen yoktu! Muhakkak bunu sana Allah haber vermiştir!" Haris bu sözleri söyleyip müslüman oldu."

Buhâri ve Müslim Âişe Vâlidemiz'den şöyle rivayet ederler. O demiştir ki: "Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) bir sefere çıktıkları zaman, zevceleri arasında kura çekerdi. Kur'âda hangisi çıkarsa sefere onunla birlikte çıkardı. Bir gavzeye çıkmak üzere iken de böyle kur'â çekdi ve bana çıktı. Ben de Resûlüllah ile birlikte çıktım. Bu sırada hicâb âyetleri de inmiş bulunuyordu. Ben hicabıma bürünmüş olarak hevdecin içine girdim, hevdecide beni taşıyacak olan deveye yüklediler. Böylece hevdec ile taşınıyor, hevdec ile birlikte iniyordum. Çıkılan bu gavze sona erdikten sonra dönmek üzere yola çıktık, kafilemiz yoluna devamla Medine yakınlarına kadar gelmiştik. Bir yerde konakladık. Ben geceleyin hacetim için orduyu geride bırakacak kadar yürüdüm, hacetimi bitirdikten sonra binit deveme döndüm. Göğsümü yokladığımda gerdanlığımın olmadığını gördüm. Hacetimi defettiğim yere gidip, esasen bende emânet olan bu gerdanlığı aramaya başladım. Aramakla epey uğraşmış olacaktım ki bu sırada kafile yola çıkmış. Hevdecimi de kaldırıp binit devemin üzerine koymuşlar.

Ben vücutça o yıllarda oldukça hafif olduğum için, beni hevdecimin içinde sanmışlar. Ayrıca yaşımda küçük idi. Üstelik kilo alacak miktarda yemek yiyemezdik. Bu itibarla hevdecin hafifliğini hic de yadırgamamışlar. Ben, haylice aradıktan sonra kaybolan gerdanlığımı buldum ve kafilenin mola verdiği yere geldim. Bir de baktım ki, ortalıkta kimseler yok! Benim hevdec içinde olmadığımı anlayarak beni almaya gelirler kanaatiyle, yerimde oturup beklemeye başladım. Derken üzerime uyku bastı ve oracıkta uyumaya başladım... Derken üzerime uyku bastı ve oracıkta uyumaya başladım. Derken ordunun arkasında gelmekte olan Safvân bin Muattıl el-Sülemî, sabahleyin benim uyumakta olduğum yere gelmiş ve birisinin uyumakta olduğunu görmüş. Dikkat edince beni görüp tanımış. Hicâb âyeti gelmezden önce, beni görüp tanımakta idi. Onun: "İnnâ lillah!" diyerek istircâda bulunması üzerine uyandım ve derhal cilbâbımla yüzünü örttüm.

Allah'a yemin ederim ki, ne o bana birtek kelime söyledi, ne de ben ona. Onun, sâdece istircâ etmesi "İnna Lillah!" demesi sırasında sesini duydum. Safyân devesinden indi ve devesini yere çöktürdü. Beni devesine bindirdi, kendisi de deveyi yularından yederek çekti. Bu şekilde yola devam ederek orduya yetiştik. Onlar kaba kuşluk vakti, sıcağın şiddeti sebebiyle mola vermişlerdi. Benim bu durumda orduya yetişmem sebebiyle, kötü düşünceye saplanarak helak olan, helak olup gitti. Şüphesiz hakkımda uydurulan ve söylenen o büyük iftiranın başı, Abdullah bin Ubeyy bin Selûl idi. Kendisi, zâten bütün münafıkların da reisi idi. Derken oradan hareketle geçip Medine'ye geldik. Ben Medine'ye gelişimden sonra, bir ay kadar rahatsız olmuştum, insanlar, iftiracıların uydurdukları söz üzerine ileri geri konuşurlarmış. Benim ise, hiç birşeyden haberim olmamıştı. Fakat yadırgadığım bir hal vardı. O da diğer rahatsızlıklarım sırasında Resûlüllah Efendimizden görmeye alışık olduğum sıcaklık ve ilgiyi görmemiş olmamdır. Resûlüllah, yanıma geliyor, selâm veriyor ve: "Nasılsın?" diyor, sonra da çıkıp gidiyordu. Onun bu hâli beni düşündürmüyor değildi. Fakat, hakkımda söylenenlerden kesinlikle hiçbir şey bilmiyordum. Derken iyileşmeye başladım

Bir gün Ümmü Müsattah ile birlikte helaya gitmiştik. Biz, zâten geceden geceye dışarı çıkardık. Bu çıkışımız da geceleyin olmuştu. Giderken Ümmü Müsattah, ayağı sürçmüş olacak ki, yere düştü ve bu sırada: Müsattah'ın burnu yerlerde sürtülsün!" diyerek kendi oğlu hakkında bedduada bulundu. Ben de: "Sen ne diyorsun? Hiç Bedir'e katılmış bir müslüman için beddua mı edilir?" dedim. O da bana: "Ey kızım, o neler söylüyor, sen duymuyor musun?" dedi. Ben: "Neler söylüyor?" dedim. O da bana, bunun üzerine iftiracıların söylediklerini haber verdi. Ben bunun üzerine tekrar hastalandım ve hastalığım arttı. Dönüp evime gittiğim zaman, Resûlüllah odama girdi, selam verdi ve "Nasılsın?" dedi. Ben de kendisine: "Ben, ana ve babamın evine gitmek istiyorum, bana izin verirmisin?" dedim. Resûlüllah bana izin verdiler. Ben de ana babamın evine gittim. Ben, hakkımda söylenenler için, onlardan sağlam bir bilgi ve haber almak istiyordum. Anama hitaben: "Anneciğim, insanlar benim hakkımda neler söylüyor? diye sordum. Anam: "Anam kızcağızını, kendine iyi davran! Allah'a yemin ederim ki, senin gibi bir kaç kuması olan, kocasının yanında çokça sevilen güzel bir kadın, birtakım kötü söylentilerden kolay kolay kurtulmaz" diye konuştu.

Ben hayretler içinde kalarak: "Sübhânellah! Demek insanlar öyle şeyler mi söylüyorlar?" demekten kendimi alamadım. O gece, sabaha kadar ağladım. Gözyaşlarım sabaha kadar hiç dinmedi, uyku nedir bilmedim. Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ise, Ali bin Ebû Tâlib'i çağırıp kendisiyle benim hakkımda konuşmuş, Üsâme bin Zeyd ile de görüşüp konuşmuş. Üsâme bin Zeyd: "Ey Allah'ın Resulü, kendimi ve kendi ehlimi nasıl biliyorsan, sizin ehlinizi de öyle biliyorum. Sizin ehliniz için, hayırdan başka bir şey bilmiyorum" demiştir. Fakat Ali bin Ebû Tâlib: "Ey Allah'ın Resulü, Âişe'den başka kadın mı yok!" diyerek karşılık vermiştir. Ayrıca, Hizmetçileri Büreyre'ye sormasını da sağlık vermiş. Peygamberimiz de Büreyre'ye hitaben: "Ey Büreyre, sen Âişe hakkında hiç seni şüpheye düşüren bir şey gördün mü?" diye sormuş. Büreyre'de: "Seni hak Peygamber olarak gönderen Allah'a yemin ederim ki, onun hakkında yadırgadığım hiç bir şey görmedim! Şu kadar var ki, Âişe anası evinde küçücük kızken, hamur yoğurmakta iken uyur kalırdı. Evin keçisi de hamuru yerdi" diye cevap vermiştir.

O gün, Hazret-i Peygamber, iftiracıların başı Abdullah bin Übeyye gidip özür dilemesini söylemiş. Ben ise, bütün gun boyu ağlamaya devam etmiştim. Asla gözyaşım dinmiyor, uyku diye bir şey gelmiyordu. O kadar şiddetli ağlıyordum ki, ciğerlerimin parçalanacağını zannetmiştim. Ben bu şekilde ağlarken, anam ve babam başucumda oturuyorlardı. Bu sırada ansardan bir kadın geldi. Yanıma gelmesi için izin istedi, ben de kendisine izin verdim. Gelip yanıma oturdu ve benimle birlikte ağlamaya başladı. Biz İşte bu durumdayken Resûlüllah çıkageldi. Selâm verip oturdu. Hakkımda söylenti çıkardıkları günden beri, hiç yanımda oturmamıştı. Aradan bir ay gibi bir zaman geçmesine rağmen benim hakkımda bir vahiy de gelmemişti. Bu sefer oturduktan sonra şehâdet getirdiler ve sonra dediler ki: "Ey Âişe, senin hakkında bana, şöyle şöyle sözler geldi. Sen hakikaten bu hususta suçsuz isen şüphesiz Allah, seni beraat ettirecektir. Eğer bir günah işlemişsen Allah'a tevbe ve istiğfarda bulun, zira günahını itiraf edip tövbe ve istiğfarda bulunan kulunu Yüce Allah Affeder."

Peygamberimiz sözünü bitirince, gözyaşım dindi, bir damla bile düşmez oldu. Babama dedim ki: "Resûlüllah'a cevap ver." Babam: "Ben Resûlüllah'a ne diyeceğimi bilmiyorum dedi. Bunun üzerine ben anama hitaben: "Anacığım, benim namıma Resûlüllah'a cevap ver!" dedim. O da babam gibi: "Vallahi ben Resûlullah'a ne diyeceğimi bilemiyorum!" dedi. Bunun üzerine ben şu şekilde konuştum: "Ben yaşı küçük olan bir kızcağızını. Kur'âri'dan çok şey de bilmiyorum. Demek ki, insanlar benim hakkımda o şekilde konuşuyorlar ve onların bu konuşması da sizlerin içine iyice işlemiş durumda ve siz buna inanmış görünüyorsunuz. Eğer ben sizlere: "Ben öyle bir şeyden kesinlikle berîim (uzağım)!" desem, siz bana inanmayacaksınız. Eğer bir şey hakkında size itirafta bulunsam, hepiniz bana inanacaksınız. Halbuki yüce Allah benim öyle bir şeyden berî olduğumu bilmektedir. Vallahi sizinle benim durumum, ancak Yusufun babasının durumu gibidir! Nitekim o, o sırada: "Ben, Allah'ımdan sabr-ı cemîl niyaz ederim! Sizin dediklerinize karşı, kendisine ve yardımına sığınacak olan da ancak Allah'tır!" demişti. Sonra ben, dönüp yatağıma uzandım. Kesin olarak biliyordum ki, Allah beni beraat ettirecektir.

Fakat benim hakkımda özel olarak vahiyy geleceğini hiç de düşünemiyordum. Şüphesiz naçiz bir kul olarak, Allah'ın benim hakkımda devamlı okunacak bir vahiyy göndereceğini düşünemezdim de. Belki diyordum, Resülüllah efendimiz benim berâtim hakkında bir rü'ya görür de böylece suçsuzluğum anlaşılmış olurdu, İşte ben ancak böyle zannediyordum. Fakat yüce Allah'ın hikmetine ve tecellisine bakınız ki, ne Resülüllah oturduğu yerden intikâl etmişti, ne de oradakilerden herhangi birisi yerinden ayrılmıştı ki Yüce Allah'ın vahyi imdadıma yetişti. Resûlüllah'a vahiyy geldi ve kendileri vahiyy hâline girdiler. Mübarek yüzlerinden inci daneleri gibi ter döktüler. Sonra vahiyy hali O'nun üzerinden açıldı. O da gülümsemeğe başladı. İlk söylediği söz de şu oldu: "Ey Âişe Allah seni beraat ettirdi." Anam, hemen bana "haydi kızım, Resülüllah'ın yanına dikil" dedi. Ben: "Vallahi O'nun yanına kalkmam, O'na teşekkür de etmem! Sa'dece Allah'a hamdederim!" diyerek anama karşılık verdim ve bu hususta yüce Allah, Kerim kitabındaki şu on âyeti inzal buyurdu."

Bu âyetleri, meâlen arz edelim:

"O yalan haberi getirip ortaya atanlar, içinizden bir topluluktur. Siz, onu sizin için bir şer sanmayınız. Bil'akis o sizin için hayırdır.

Onlardan her kişiye, kazandığı günahın cezası vardır. Onlardan o yalanın en büyüğünü idare edene de büyük bir azâb vardır."

"Onu işittiğiniz zaman inanan erkek ve kadınların kendiliklerinden güzel zanda bulunup: "Bu, apaçık bir iftiradır!" demeleri gerekmez miydi?"

"Ona dört şahit getirmeleri gerekmez miydi? Madem ki şahitleri getirmediler, o halde Allah yanında yalancıların tâ kendileridir."

"Eğer siz dünyada ve âhirette Allah'ın lutfu ve rahmeti olmasaydı, içine daldığınız bu yaygarada size mutlaka büyük bir azâb dokunurdu."

"Çünkü siz onu dillerinizle birbirinizden alıveriyorsunuz ve hakkında hiç bilginiz olmayan bir şeyi, ağızlarınızla söylüyorsunuz ve onu önemsiz bir iş sanıyorsunuz. Oysa o, Allah katında büyük bir günahtır."

"Onu işittiğiniz zaman, bunu konuşmamız bize yakışmaz, Hâşâ bu, büyük bir iftiradır" demeniz gerekmez miydi?"

"Allah size öğüt veriyor ki, eğer inanan insanlar iseniz, böyle bir şeye bir daha asla dönmeyiniz."

"Allah size âyetlerini açıklıyor. Allah bilendir, hikmet sahibidir."

"inananlar içinde edepsizliğin yayılmasını isteyenler için dünyada da, âhirette de acı bir âzab vardır. Allah bilir siz bilmezsiniz."

"Eğer size Allah'ın lutfu ve rahmeti olmasaydı, Allah çok merhametli olmasaydı, şüphesiz bu iftiranız sebebiyle büyük bir azaba uğrardınız!"

"Ey inananlar! Şeytanın adımlarını izlemeyiniz! Kim şeytanın adımlarını izlerse, o ona edepsizliği ve kötülüğü emreder. Eğer size Allah'ın lutfu ve rahmeti olmasaydı, hiç birinizi asla temizliğe erdirmezdi. Fakat Allah dilediğini temizler. Allah işitendir, bilendir." [81]

Allâme Zemahşeri, Keşşâfü'l-Kur'an adlı meşhur tefsirinde der ki:

"Herhangi bir günahla ilgili olarak inmiş bulunan âyetlerin hiç birinde, Hazret-i Âişe hakkındaki iftira günahıyla ilgili olarak inen âyetlerdeki kadar ağır bir suçlama vâki olmamıştır. Hazret-i Âişe'ye yakıştırılan iftira ile ilgili inen âyetlerde ise, muhtelif tahrikler ve çeşitli üslûblar ile pek ağır suçlama ve şiddetli azâb ile korkutma vardır. Bunların her biri şüphesiz irtikâb edilen suçun ağırlığını göstermektedir. Hatta iyi düşünecek olursak, Hazret-i Âişe'ye iftira suçunun günahının ağırlığı ve bu iftirayı irtikâb edenlere verilecek olan cezanın şiddetinin, putlara tapmanın günah ve cezasından daha ağır olduğunun gösterildiğini farkedebiliriz. Bu ise hem Âişe validemizin taharet ve iffetini, hem de Resülüllah Efendimiz'in Allah yanındaki üstün mertebesini ifâde eder."

Allâme Ebû Bekir el-Bakıllânı de bu konuda der ki: "Yüce Allah, müşriklerin kendisine isnâd ettikleri şeyleri Kur'ân'da zikrettiği zaman, Kendi Zâtını tesbîh ve tenzih eder. Meselâ bir âyet-i celîlesinde şöyle buyurur: "Onlar (yâni müşrikler), "Allah bir çocuk edindi!" dediler. Sübhâneh = Halbuki Allah böyle bir şeyden münezzehtir!" [82]ve daha buna misâl olarak zikredebileceğimiz pek çok âyet var. Fakat münafıkların Hazret-i Âişe'ye isnâd ettikleri şeyi zikrettiği zaman da zâtını tenzih ve tesbîh etmiştir ve "Sübhânek hazâ bühtânün azîm!" =Hâşâ, bu büyük bir iftiradır, buyurmuştur. Hazret-i Âişe'nin öyle bir şeyden berâetini beyân sadedinde kendisini tesbîh etmek suretiyle, Âişe vâlidemiz'in suçsuzluğunu çok üstün ve nezîh bir beyânla, kullarına bildirmiştir."

Müfessir İbn-i Cerîr, Abdullah bin Caşh'ın oğlu Muhammed'ten şöyle nakleder: "Hazret-i Âişe ile Hazret-i Zeyneb, bir gün kendi aralarında iftihar ediştiler. Zeyneb validemiz: "Ben Peygamberle nikâhı hakkında Allah'ın âyet indirdiği bir kimseyim!" diyerek îftihâr etti. Âişe validemiz de: "Ben suçsuzluğu hakkında Allah'ın âyet ettiği kimseyim!" diyerek iftiharda bulundu. Bunun üzerine Zeynep Validemiz, Hazreti Âişeye hitaben: "Gerçekten ey Âişe, sen yapayalnız kaldığın o karanlık gecede nasıl duâ ve niyazda bulundun; diye sordu. Âişe validemiz de şu karşılığı verdi: "Hasbiyallahü ve ni'ınel vekîl=Bana Allah yeter, O ne güzel vekil'dir!" diyerek duâ ve niyazda bulundum; yegâne vekilimiz bulunan Allah'a sığındım!"

Benim halam ve mü’minlerin de anası bulunan Zeyneb, Âişe validemizin bu cevabı karşısında: "Kulti kelimete'l mü’minîn= Gerçekten ey Âişe sen ehli imanın sözünü söylemişsin!" diyerek takdirlerini belirtti.

İbn-i Ebî Hâtim'in çıkardığı bir habere göre, Sâid bin Cübeyr şöyle demiştir: "Nur süresindeki on âyetten başka beş âyet daha vardır ki, bunların hepsi, yani on beş âyet, Hazret-i Âişe'ye iftira edenlerin tekzibi ve Hazret-i Âişe'nin beraatı ile ilgili olarak nazil olmuştur." Yine İbn-i Ebû Hâtim'in çıkardığı bir habere göre, İbn-i Abbâs da şöyle demiştir: "Nûr süresindeki: "O namuslu, bir şeyden habersiz ve inanmış kadınlara zina iftira edenler, dünyada da âhirette de lanetlenmişlerdir. Onlar için büyük bir azâb vardır" mealindeki âyet-i kerîme, özel olarak Hazret-i Âişe hakkında nazil olmuştur."

Saîd bin Mansûr ile İbn-i Cerîr'in İbn-i Abbâs'tan olan rivayetleri ise şöyledir: İbn-i Abbâs bu âyeti okumuş sonra şöyle demiştir: "Bu âyet özel olarak Âişe ve diğer Peygamber zevceleri hakkında inmiştir ve onlar hakkında bu âyette tevbeden bahsedilmemiştir. Diğer âyet ki:

"Namuslu kadınlara zina suçu atıp da sonra dört şahit getirmeyenlere seksen değnek vurunuz" buyurulmuştur, bunu tâkîb eden âyette de o zina iftirasında bulunanlar için: "Artık bundan sonra tevbe edip islâh-ı nefs edenler hâriç. Çünkü Allah, çok bağışlayan ve çok merhamet edendir" buyurulmuştur. Yâni: mü’minlerin kadınlarına iftira edenlerin bu iftira suçu için, sonra islâh-ı nefs ettikleri takdirde tevbe hakkı tanınmıştır. Fakat Peygamber zevcelerine zina suçunu isnâd edenlerin bu günâhına, bir tevbe hakkı tanınmamıştır. Onların tevbelerinin kabul edilmeyeceğine işarette bulunulmuştur." [83]

Teberânî'nin çıkardığı bir habere göre, Husayf demiştir ki: "Bir defasında ben, Saîd bin Cübeyr'e sordum: "Ey imam, zina suçunu irtikâb etmek mi, yoksa namuslu bir insana zina isnadında bulunmak mı daha büyük bir günahtır?" dedim. O, verdiği cevapta: "Zina etmek daha büyük bir günahtır" dedi. Ben kendisine: "Yâ imam, ilgili âyet, namuslu insanlara zina iftirasında bulunanların, dünyâda da âhirette de lanetlenmiş olduğunu haber vermektedir. Ayetin bu beyânı, zina iftirasında bulunmanın daha büyük günah olduğunu göstermiyor mu?" dedim. O da bana verdiği cevapta: "Evet, gösterir. Fakat bu âyet-i kerîme, validemiz Âişe ile ilgilidir" dedi.

Yine Taberânî, Dahhâk bin Müzâhim'den şu haberi nakletmiştir: "Bu âyet-i kerîme, Peygamber'in (sallallahü aleyhi ve sellem) zevceleri ile ilgili olarak inmiştir."

Bu konuda, Feryâbî, İbn-i Cerir ve İbn-i Ebî Hâtim'in tefsirlerinde, İbn-i Abbâs'tan şöyle rivayet ettiklerini görmekteyiz. O demiştir ki: "Peygamberlerden hiç birinin, hiç bir hanımı, asla zina etmemiştir! Böyle bir ayıbı, şanı yüce Allah, hiçbir Peygamberin başına getirmemiştir." [84]

Uraniyyin Olayında Vukua Gelenler

Buhârî ve Müslim Enes'ten rivayet ederler, O demiştir ki: "Ukel veya Ureyne'den birkaç adam Medîne'ye gelip Peygamberimiz'e mürâcâtta bulundular; müslüman olduklarını söylediler ve müslüman oldukları kabul edildi. Onlar, birgün Peygamber Efendimiz'e debiler ki:

"Ey Allah'ın Resulü, biz yayla havasına alışmış, süt ile gıdalanan kimseler idik. Şimdi şehre gelince, buranın havası bize yaramadı, hepimiz hastalandık." Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) de kendilerine Beytü'l-Mâl'e ait develerin yanına gitmelerini, develerin süt ve bevlini içerek tedâvî olmalarını emretti. Onlar da bunun üzerine Medine'den çıkarak develerin yanına gidip bir müddet kırda kaldılar ve orada iyileştiler. Bir gün, kendileri ve devlete âit develer ve bu devletin çobanları Harra yakınlarında iken, çobana saldırıp onu oracıkta öldürdüler. Devlete âit develeri de önlerine katarak, İslâm'dan da irtidâd ederek gittiler. Durumdan haberdâr olan Peygamber Efendimiz, bu mürted ve katillerin peşine adamlar gönderdi. Bunlar onların izini tâkîp ederek kendilerini yakaladılar. Gözlerini oyarak, ellerini keserek oracıkta bıraktılar. Devletin develerini de alarak geri döndüler. Onlar da orada cezalarını buldular, ölüp gittiler."

Beyhekî de bunun bir benzerini Abdullah bin Câbir'den rivayet eder ve fazladan olarak şunları kaydeder: "Peygamberimiz bu katil ve mürtedlerin arkasından adamlar gönderdi ve onların aleyhine duâ etti. Buyurdu ki; "Allah'ım, yolu onlar üzerine kapat! Gepgeniş yol, başlarına dar gelsin, bir bilezik kadar küçülüp onlara geçiş vermesin! Hâinler cezalarını bulsun." Gerçekten gepgeniş yollar başlarına dar gelmiş, kendilerine geçit vermemiştir. Peşlerinden giden müslümanlar, kolayca kendilerini yakalayıp cezalandırmıştır. Ellerini, ayaklarını keserek, gözlerini oyarak onları ölüme terketmiş, onlar da orada ölüp gitmişlerdir." [85]

Dümetü’l-Cendel Seriyyesinde Vukua Gelenler

İbn-i Sa'd el-Vâkidî tarikiyle onun üstadlanndan şöyle nakleder: "Resûlüllah sallallahü aleyhi ve sellem Abdurrahmân bin Avfı, Dûmetü'l-Cendel'e gönderdiği seriyyesi (askerî birlik) içinde göndermişti. Ona demişti ki: "Onları İslâm'a davet ettiğimizde, eğer icabet ederlerse, onların hükümdarlarının kızı ile evlen!" Abdurrahman, o askerî birlikle beraber Kelb kabilesine gitti. Oraya vardıkları zaman onları İslâm'a davet ettiler, üç gün mühlet verip beklediler. Kelb kabilesinin reisi bulunan Esbağ bir Amr, İslâm'ı kabul etti. Kendisiyle beraber kabilesinden pek çok kimseler de müslüman oldular. Esbağ, daha önce nasrânî idi. Müslüman olduktan sonra kızı Temâzar'ı, Abdurrahman ile evlendirdi. Aynı kabileden bazıları ise, cizyelerini vermek üzere kendi dinlerinde kalmayı tercih ettiler. Abdurrahman bin Avf, Medine'ye Temâzar ile birlikte döndü. Efendimiz'in kendisine söylediği de, böylece gerçekleşmiş oldu."

Yukarıdaki rivayeti İbn-i Asâkir de el-Vakidîtarikiyle rivayet etmiştir.[87]

Hudeybiye'de Vukua Gelen Ayetler ve Mucizeler

"Muhammed, Biz sana apaçık bir fetih ihsan ettik." [88]

Beyhekî, Mücemmi bin Câriye'den şöyle nakleder: "Biz Hudeybiyede bulunduk. Orada yapılan andlaşmadan sonra döndük ve dönüş sırasında Kurâu'l-Ganim denilen yere geldiğimiz de Resûlüllah Efendimiz'e: "Yâ Muhammed, biz sana apaçık bir fetih ihsan ettik" mealindeki âyet nazil oldu. Peygamberimiz bu âyeti okuduğu zaman, kendisine "Ey Allah'ın Resulü, bu Hudeybiye andlaşması bir fetih midir?" diye soruldu. Peygamberimiz de cevabında: "Evet varlığım elinde olan Allah'a yemin ederim ki, bu bir fetihtir!" buyurdular.

Beyhekî Abdurrahman bin Ebû Leylâ'dan şöyle rivayet eder: "Cenâb-ı Hak, Fetih sûresi'indeki bir âyette:" ve Allah onlara yakın bir fetih daha verdi" buyurmuştur. [89]Bu Hayber'in fethidir. Yine bu sûredeki bir âyetinde: "Size bir başka fetih daha vermiştir ki, henüz sizler ona güç yetiştirmiş değilsiniz" buyurmuştur. [90]Bu da, iran'ın ve Anadolu'nun fethine işarettir."

Buhârî, Berâ bir Azib'ten şu haberi nakletmiştir: "Sizler, fetih denilince sâdece Mekke'nin fethini anlıyorsunuz. Evet Mekke'nin fethi, büyük bir fetihtir. Fakat biz sahâbiler, fetih söz konusu olunca, bununla Hudeybiye günündeki "Rıdvan Bîat’ini hatırlarız. Biz, bindörtyüz kişilik bir ordu hâlinde Resûîüllah ile birlikte çıkmıştık. Hudeybiye'ye geldiğimiz de, kuyunun suyunun bir damlası kalmaymcaya kadar çektik. Susuz kalışımız Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'e malum olunca, gelip kuyunun kenarında oturdu ve bir miktar su getirilmesini istedi. Suyu getirdiler, Peygamber efendimiz bu su ile abdest aldılar. Sonra mazmaza yapıp duâ buyurdular, sonra bu suyu kuyuya döktüler. Orada bir müddet bekledik. Fazlaca bir vakit geçmedi ki, kuyu feveran edip hepimizin ihtiyacına kâfi gelecek şekilde suyunu kabarttı. Hem kendilerimiz, hem de hayvanlarımız için yetti ve arttı."

Buhâri, Misver bin Mahreme'den ve Mervân bin Hâkem'den rivayet eder. Bu ikisi demiştir ki: "Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem), Hudeybiye gününde bin kusur kişi ile yola çıktılar. Zü'l-Huleyfe'ye geldikleri zaman hedy kurbanını taklîd ve iş'âr etti (Harem-i Şerîf için adanmış kurbanlığının gerdanına ip bağladı ve belli olsun diye hörgücünün sağ tarafını yararak kanını orada bıraktı) Kurbanlığını bu şekilde işaretledikten sonra, Umre için ihrama girdi. Sonra kureyş hakkında bilgi getirmesi için gözcü gönderdi. Sonra yoluna devam ederek Usfân yanındaki Gadîrul-Eştâd denilen yere geldiğinde, gönderdiği gözcü geri geldi ve dedi ki: "Kureyş büyük bir topluluk hâlinde bir araya gelmiş ayrıca diğer kabilelerden de adamlar toplanmış. Sizin umrenizi engellemek, sizi Mekke'ye sokmamak için harbe hazırlanmış bir vaziyetteler."

Peygamber Efendimiz, bu haberi aldıktan sonra, ashabına hitaben: "Ey nâs, bu husustaki fikrinizi söyleyiniz! Bizi Mekke'den uzaklaştırmak için kararlı görünen bu adamlarla savaşmaya mı karar verelim, yoksa niyet ettiğimiz gibi Umremizin ifâsına yönelip de engel olmaya kalkıştıkları takdirde, biz de onlara karşı mı koyalım?" Açılan bu istişare üzerine Ebû Bekir: "Ey Allah'ın Resulü, madem ki Umre için yola çıktınız, herhangi bir kimseyle savaşmak niyetimiz de yoktur, o halde Umreyi ifâ için teveccüh ediniz, eğer onlar engel olmaya kalkışacak olurlarsa, bu takdirde kendileriyle savaşırız." Peygamberimiz de onun bu konuşması ve fikri üzerine: "Uygundur o halde Allah'ın ismi üzerine yürüyünüz!" buyurdular.

Bir müddet ilerledikten sonra Peygamberimiz" Hâlid bin Velîd, Kureyşe âit atlar içinde gözcülük yapmaktadır. Bunun için sağ tarafı takîb edelim!" buyurdular. Hayli ilerledikten sonra Gudratü'l Ceyş denilen asker geçidinden geçerlerken Halîd kendilerini görmüş oldu ve tehlikeyi haber vermek üzere atına tepinerek Kureyş'e gitti. Peygamber Efendimiz yoluna devamla Seniyye'ye geldiği zaman devesinin çöktüğü görüldü. İnsanlar "Hal, hal!" diye bağırarak deveyi kaldırmak istediler ve "Ey Allah'ın Resulü, deveniz Kusvâ yorulup yılgınlık gösteriyor, yerinden kalkmıyor" dediler. Peygamberimiz de: "Hayır, Kusvâ yılgınlık göstermiyor. Onu Kabe'yi tahribe gelen ashab-ı filin fillerini hapseden habs etmiştir. Vallahi onlar benden, içinde Allah'ın şiarlarına hürmet edilen herhangi bir yer isteseler, orasını onlara vermekte hiç tereddüt etmezdim!" buyurdu. Kalkması için devesine ihtarda bulundu, deve de sıçrayarak kalktı. Peygamberimiz de Kureyş'in üzerine sarkacak bir yerde iken, yön değiştirip Hudeybiye'nin tâ ilerisinde çukur bir yere indi. Burada su az idi. İnsanlar ancak az az su alabiliyorlardı. Derken bir damlası kalmayacak şekilde kuyunun suyunu bitirdiler. Susuzluktan dolayı Resûlüllah'a mürâcât ettiler. Efendimiz de bunun üzerine okdanlığından bir ok çıkardı ve bunu kuyuya saplamalarını söyledi. Kuyunun suyu öylesine coştu ki, hepsi kana kana içtiler, hayvanlarını da suladılar. Derken Hudâa'lı Bedîl bin verkâ yanında kabilesinden bâzı kimselerle birlikte oraya geldi. Dedi ki: "Ben Ka’b bin Luiy ve Amîr bin Luiy'i Hudeybiye'deki su başlarını tutmuş olarak gördüm. Uzun sürecek bir mukâteleyi göze alarak ve düşünerek geldikleri belli ki, yanlarında sağılır develeri de getirmişler. Sizi Kabe'ye sokmamak üzere savaşmakta kararlı görünüyorlar. Durumu size haber verelim dedik."

Peygamberimiz de buna karşı dediler ki: "Biz kimseyle savaşmak için gelmedik! Biz ancak umre yapmak için geldik. Kureyş'e gelince, Önceki savaşlar onları iyice hırpalamıştır, dolayısiyle savaşmayı göze alabileceklerini sanmıyorum. Eğer dilerlerse kendileriyle bir müddet için anlaşabilirim: Bu müddet zarfında ben İslâm'ı tebliğe davet ederim, İslâm iyice yerleşir ve kabul edilmiş olursa, onlar dahî diledikleri takdirde diğer insanlar gibi İslâm'ı kabul ederler. Aksi halde İslâm'ın istikbâli ile ilgili işlere karışmamış ve zarar görmemiş olurlar. Eğer bana bir müddet tanımazlar ve mutlak suretle karşı koyup engel olmaya kalkışırlarsa; ben de kanımın son damlasına kadar onlarla çarpışırım: Yâ bu uğurda şehîd olurum, yahut da Allah emrini infaz eder!"

Bedîl: "Senin bu söylediklerini gider Kureyş'e tebliğ ederim" dedi ve gidip Kureyş'e: "Biz Muhammed'in yanından geliyoruz. O, bazı şeyler söyledi. Eğer onları size arz etmemi istiyorsanız arzederim" dedi. Kureyş'in akılsızlarından bazıları: "Bize Muhammed'den hiç birşey anlatmanı istemiyoruz!" dediler. Bâzı akıllıları ise: "Onun ne dediğini bize arz et!" dediler. Bedîl de kendilerine Hazret-i Peygamberin söylediklerini nakletti. Bu sırada Urve bin Mes'ûd ayağa kalkıp dedi ki: "Ey kavmim, siz ata değilmisiniz? Siz evlâd değil misiniz?" diye ayrı ayrı sordu. Her defasında da Kureyş: "Evet" karşılığını verdi. Urve: "Beni herhangi bir şekilde itham edebilir' misiniz? dedi. Kureyş: "Hayır" karşılığını verdi. Urve: "Bilmez misin ki, Ukazlılar bana karşı haksızlık ve saygısızlık ettikleri zaman, çoluk çocuğumu alarak oradan uzaklaştım ve size geldim. Bana itaat edenleri de beraberimde getirdim!" Kureyş: "Evet" dedi. Urve: "Şimdi bu adam size, doğru ve iyi bir teklifte bulunuyor. Siz bu teklifi kabul ediniz ve bırakınız ben gidip kendisiyle konuşayım!" dedi. Kureyş de kendisine: "Peki git, konuş" dedi. Bunun üzerine Urve derhal yola çıkıp Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'e geldi ve O'nunla konuşmaya başladı. Peygamberimiz de kendisine, daha evvel Bedil'e söylediklerinin aynısını söyledi. Bu sırada Urve: "Ey Muhammed, eğer sen kavminle savaşa tutuşup onların kökünü kazırsan, hiç duydun mu ki senden evvel Araplardan biri çıkmış da kavminin kökünü kazımış? Hiç bu olur mu? Eğer tersine olursa, yâni onlar sana gelebe çalacak olursa; netice ne olacak? Ben şu anda senin yanındaki adamları da zaten böyle bir çatışma anında soluğu kaçmakta alacak kişiler olarak görüyorum. Bu takdirde yapayalnız kalacaksın." dedi.

Urve'nin bu sözlerini dikkatle dinlemekte olan Ebû Bekir, derhal ona karşılık verdi ve: "Ey Urve! Sen tapınmakta olduğun putunun bıdrmı yala! Sen bizleri kaçacak ve Peygamber'i yanlız bırakacak kimseler mi sandın!" diye haykırdı. Onun bu sözlerine muhatab olan Urve: "Bu kim?" demekten kendisini alamadı. Peygamberimiz de: "Bu, Ebû Bekir'dir" dedi. Urve de: Eğer vaktiyle senden gördüğüm bir iyilik olmasaydı, şimdi sana nasıl cevap verdiğimi görürdün!" diye konuştu ve yine Hazret-i Peygamber ile konuşmaya başladı. Konuşmasını yaparken Peygamberimizin sakalından tutmaya başladı. Mugîre bin Şu'be ise elinde kılıcı ve başında mihferi ile Peygamberimizin başucunda beklemekte idi. Urve elini yine Hazret-i Peygamberin sakalına uzatınca, Mugîra elindeki kılıcın kabzası ile onun eline vurdu ve kendisine hitaben: "Ey Urve, elini Peygamberin sakalından çek!" dedi. Urve başını yukarı kaldırıp: "Bu kim?" diye sordu. Dediler ki: "Bu Mugîre bin Şûbe'dir." Bunun üzerine Urve: "Ey haddini bozan vefasız adam, senin vefasızlığının yükünü ben çekmedim mi?" diyerek Mugîre'yi azarlamak istedi. Bunun sebebi ise şuydu: Mugîre, vaktiyle câhiliye devrinde bir topluluğa arkadaşlık etmiş, sonra onları öldürmüş, mallarını da alarak gelip müslüman olmuştu. Bu durumda Peygamber Efendimiz de: "Ey Mugîra: Senin gelip müslüman olmana hiçbir diyeceğim yoktur! Fakat öldürdüğün adamların malları hakkında hiçbir mes'ûliyet kabul edemem" buyurmuştur.

Sonra Urve, Peygamberimizin ashabını süzmeye başladı. Gördü ki, ashabın Hazret-i Peygamber'e olan hürmeti ve itaati, görülmemiş derecede kuvvetli ve şiddetlidir. Her emir ve işaretini derhal yerine getirmekteler, her bir sözünü tam bir sessizlik ve dikkatle dinlemekteler. Hazret-i Peygamber'e olan saygının büyüklüğünden, başlarını kaldırıp da O'na bakamamaktadırlar. Bu durumu da böylece tesbît eden Urve bin Mes'ûd Kureyş'e döndüğü zaman dedi ki: "Ey kavmim, vallahi ben vaktiyle bâzı hükümdarlara elçi olarak gittim. İran Şah'ına, Rum Kayser'ine ve Yemen Necâşî’sine de gidip gördüm. Vallahi Muhammed'in ashabının kendisine olan saygısı kadar kendisine saygı gösterilen bir hükümdarı şimdiye kadar görmüş değilim! Ve Muhammed'in size olan teklifi, gayet yerinde ve doğru bir tekliftir, bunu kabul etmenizi tavsiye ederim!"

Bu sırada Kinâne kabilesinden bir adamın: "Bana yetki veriniz, gidip kendisiyle görüşeyim" dediği duyuldu. Kureyş de hadi git de konuş dedi.  Bunun üzerine yola çıkan Kinâne'li adam,  müslümanlara yaklaştığı zaman, Hazret-i Peygamber şöyle buyurdular:

"Şu gelen Kinâne'den bir adamdır ve Kabe'ye adanan kurbanlıkları çok seven bir kabiledendir. Bu itibârla üzerleri işaretlenmiş kurbanlık hayvanlarımızı onun önüne sürün de, durumu gözleriyle görsün!"

Ashâb, bu emr-i nebevi gereğince kurbanlık hayvanları derhal ona doğru sürdüler ve "Lebbeyk Allahümme lebbeyk!" diyerek telbiye okumaya başladılar. Bunu gören Kinâne'li adam: "Sübhânellah! Bu adamlar Umre için gelmiş kurbanlıklarını da işaretlemiş durumdalar! Böyle bir topluluk Kabe'yi ziyaretten menedilemez!" demiş ve bu müsbet intiba ile Kureyş'e dünmüştür ve demiştir ki: "Adamlar umre için gelmişler, kurbanlıklarının kilâdesini asıp işaretlerini de yapmışlar. Kendilerini Beytüllah'ı ziyaretten menetmek doğru olmaz." Bunun üzerine Kureyş'den Mikraz bin Hafs adındaki adam ayağa kalkıp: "Bana izin verirseniz gidip onlarla görüşeyim!" demiştir. Kureyş de kendisine izin vermiştir. Müslümanlara yaklaştığı zaman Peygamberimiz: "Bu gelen de Mikraz bin Hafs'tır. Hileci ve fâsık bir adamdır, kendisine dikkat edelim" buyurmuştur. Mikraz, Peygamberimizle konuşmaya devam ederken Süheyl bin Acar'ın dahî gelmekte olduğunu gördü. Bunun üzerine Süheyl'in adının güzelliği ile tefe'ül buyuran Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem):

"Ashabım, İşte Süheyl göründü, işiniz de kolaylaştı, demektir" buyurdu."

Muammer Zührî'nin bu konuda şöyle dediğini nakleder: "Süheyl bin Amr gelip "Kağıt kâlem getiriniz, aramızda bir anlaşma yapıp yazıya alalım!" dedi. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz de kâtip talebinde bulundu. Ali, bu kâtiplik görevini üstlendi. Peygamberimiz Ali'ye: "Ey Ali önce Bismillahirrahmânirrahîm yaz!" diye emretti. Süheyl buna itiraz etti ve: "Bu sizin Besmele'nizde bir de Rahman adı geçmektedir. Ben Rahman'ın ne olduğunu bilmiyorum. Bu şekilde yazmanızı kabul edemem. Ancak bizim Besmele'miz olan BÎSMÎKE ALLAHÜMME (Ey Allah'ım ancak senin adınla)" diyerek yazabilirsiniz" dedi. Müslümanlar da Süheyl'e itiraz edip: "Vallahi biz, ancak "Bismillahirrahmânirrahîm = Ey Rahman ve Rahîm olan Allah'ımız, ancak Senin adınla!" diyerek kendi Besmele'mizin yazılmasını kabul ederiz!" diyerek bağırdılar. Peygamber Efendimiz ise Ali'ye "Süheyl'in dediği gibi yaz!" diyerek emretti. Ali de yazdı. Sonra: "Ey Ali, "Bu, Allah'ın Resûlu Muhammed'in üzerine imza koyduğu hükmüdür" diyerek yaz!" buyurdu. Süheyl buna da itiraz edip: "Vallahi bizler, senin Allah'ın resulü olduğunu kabul etmiş olsaydık, seninle böyle bir andlaşma yapmamıza zâten lüzum kalmazdı. Ancak: "Abdullah'ın oğlu Muhammed'in hükmüdür" diyerek yazabilirsiniz" dedi. Peygamber Efendimiz de: "Vallahi sizler her ne kadar yalanlarsanız da, Ben Allah'ın Resulüyüm! Fakat senin dediğin gibi de yazabiliriz. Ey Ali, haydi onun dediği gibi: "Abdullah'ın oğlu Muhammed" diye yaz!" buyurdu.

Zührî der ki:,"İşte Peygamber Efendimiz'in: "Vallahi onlar bana, içinde Allah'ın şiarlarına hürmet edilecek herhangi bir yer isteseler, bunu onlara vermekte hiç bir tereddüt göstermem!" buyurması, burada böylece kendisini göstermiş oluyordu ve yine, onların elçisinin istediği gibi yazılıyordu."

Peygamberimiz bundan sonra: "Ey Süheyl, Beytullah ile bizim aramıza girmeyeceksin, Umre için tavafımıza engel olmayacaksın! Andlaşmamızın birinci maddesi budur" buyurdu. Süheyl şu karşılığı verdi: "Bu taktirde Araplar bizim zayıflığımıza hükmederler. Ancak, gelecek sene gelip Umre'nizi yapabilirsiniz." Peygamberimizin de bunu kabul etmesiyle, birinci madde bu şekilde iki taraf arasında kabul edilmiş oldu. İkinci madde üzerinde Süheyl: "Ve sana müslüman olarak içimizden ayrılıp sığman olursa, onları bize iade edeceksin" dedi. Müslümanlar bunu hayretle karşılayıp: "Müslüman olarak bize gelen birisi, müşriklerde nasıl iade edilebilir?" diyerek red ettiler. Tam bu sırada Süheyl bin Amr'in oğlu Ebû Cendel, ayaklarındaki zincirler sebebiyle ağır ağır yürüyerek geldi ve müslümanlara sığındı. Derhal Süheyl: "İşte ey Muhammed, yaptığın andlaşmaya riâyet ederek uygulayacağın ilk şey! Onu derhal bize iade etmelisin!" dedi. Peygamberimiz: "Ey Süheyl, bu hususta henüz andlaşmaya varmış değiliz!" buyurdu. Süheyl ise diretip: "Vallahi siz bunu kabul etmezseniz, ben de sizinle bir andlaşma yapmam!" diyerek bağırdı. Peygamberimiz: "Bu adamcağızı bana bağışlayınız!" dedi. Süheyl, "Asîâ onu sana bağışlayacak değilim" dedi. Peygamberimiz: "Bağışlarsın, haydi dediğimi yap! dedi. Bu sırada söze karışan Mikraz: "Niçin olmasın, onu size bağışlarız" dedi. Derken Ebû Cendel'in şöyle feryâd ettiği duyuldu: "Ey müslümanlar topluluğu, ben size müslüman olarak gelip sığınmışken beni müşriklere nasıl iade edersiniz? Benim müşriklerin elinden neler çektiğimi görmüyor musunuz?"

Gerçekten Ebû Cendel, müşriklerden çok çekmiş, İslâm uğrunda nice çile ve işkencelere katlanmış idi. O gün onu müşriklere iade etmeye, müslümanlardan hiç birinin yüreği razı olmazdı. Nitekim bunu, daha önce müslümanlar da dile getirmişlerdi. Fakat, sıradan bir müslümanın sırrına nüfûs edemiyeceği kadar mesele büyük ve derin idi. Nitekim bu mevzuda koskoca Hazret-i Ömer bile bocalamıştı. Nitekim kendisi bu durumu şöyle anlatır:

"Ben, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'e gidip: "Sen, hak olarak Allah'ın elçisi değil misin?" dedim. O da bana: "Evet" dedi. Ben kendisine: "Bizler de müslümanlar olarak hak üzere bulunup, düşmanımız olan müşrikler ise bâtıl üzere değiller midir?" dedim. O da bana: "Evet" dedi. Bunun üzerine ben: "Madem öyle, o halde niçin dînimizde bizleri alçaltan bir ta'vîzi vermeye yanaşıyoruz?" dedim. Resûlüllah da bana cevâbında:

"Ben Allah'ın Resülü'yüm! Allah'a isyan edemem ve O benim yardımcım'dır!" buyurdular. Ben yine kendimi alamayıp: "Yâ Resûlallah, Sen bizlere Kabe'ye varıp tavaf edeceğimizi söylemedin mi?" dedim. Peygamber Efendimiz de: "Evet yâ Ömer. Fakat "bu sene" diye size zaman tayîn ettim mi?" buyurdu. Ben de: "Hayır yâ Resûlallah, zaman tayîn etmediniz" dedim. Peygamberimiz: "Ben sizlere yine söylüyorum, Kabe'ye varıp onu tavaf edeceksiniz!" buyurdular. Bunun üzerine ben, Ebû Bekir'in yanına gittim, Peygamberimiz'e söyleyip sorduğum şeyleri, aynen ona da söyleyip teker teker sordum. Ondan da, aynen Peygamberimiz'den aldığım cevapları aldım. O da sözünü: "Peygamberimiz bizlere, bu sene tavaf edeceksiniz şeklinde söylemedi. O halde, aynen Peygamberimizin haber verdikleri gibi, Kabe'ye varacağız ve onu tavaf edeceğiz! Bunda hiç şüphen olmasın ey Ömer!" diyerek tamamladı. [91]

İmam-ı Zührî der ki: Ömer bu hususta demiştir ki: "Ben, bu olaydan sonra çok korktum ve üzüldüm. Bu söylediklerime keffâret olsun diye, pek çok amellerde bulundum."

Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), andlaşmanın yazılıp imzalanması bitirildikten sonra ashabına hitaben buyurdular ki: "Ashabım, haydi kalkınız kurbanlıklarınızı burada kesiniz, sonra tıraş olarak ihramdan çıkınız!"

Fakat ne kadar şaşılacak bir şeydir ki, ashaptan hiç biri kalkıp da Peygamber'in kendilerine olan bu emrini, yerine getirmedi. Nihayet Peygamber Efendimiz bu emrini üç defa tekrarlamak zorunda kaldı. Fakat üçüncü defa emrini tekrarladıktan sonra dahî, ashâbtan hiç biri kalkıp da kurbanlığını kesmedi. Tıraşını olup da ihramından çıkmadı. Bunun üzerine Peygamberimiz çok üzülmüş bir vaziyette, içinde Ümmü Seleme vâlidemiz'in bulunduğu çadırına girdi. İnsanların bu şaşılacak hâlini orada Ümmü Seleme'ye anlattı. Ümmü Seleme Validemiz de kendilerine şu tavsiyede bulundu: "Ey Allah'ın Resulü, Sen çadırından çık, hiç kimseye bir şey söylemeden kendi kurbanını kes, berberini çağır ve tıraşını olarak ihramdan çık! Mes'ele bu şekilde halledilmiş olacaktır."

Peygamber Efendimiz, Ümmü Seleme'nin kendisine söylediği gibi, çadırından çıkıp kimseyle bir tek şey konuşmadan hedy kurbanını kesti, berberim çağırarak tıraş oldu ve böylece Umre'sinin ihramından çıkmış oldu. Peygamber Efendimizin böyle yaptığını gözleriyle görmüş bulunan ashâb-ı kiram da, hemen kalkıp hedy kurbanlarını kestiler ve birbirlerini tıraş ederek ihramdan çıktılar. Daha önce bu hususta ağır davranan ashâb, şimdi bunu ifâ ederken o kadar acele ediyorlar ve o kadar üzüntülü görünüyorlardı ki, neredeyse birbirini çiğneyeceklerdi." [92]

Bir müddet sonra mü’mine kadınlar geldiler. Yüce Allah onlar hakkında şu âyet-i kerîmeyi indirdi:

"Ey mü’minler! Mü’min kadınlar göç ederek size geldiği zaman, onları imtihan ediniz. Allah onların îmanlarını daha iyi bilir. Eğer onların gerçekten inanmış olduklarını anlarsanız, onları kâfirlere geri döndürmeyiniz. Ne bu kadınlar o kâfirlere helâldir, ne de onlar bunlara helâldir. Onların kâfir kocalarının bunlara sarfettikleri mehirlerini onlara veriniz. Mehirlerini kendilerine verdiğiniz taktirde, bu kadınlarla sizin evlenmenizde bir günâh yoktur. Kâfir kadınların ismetlerini, (nikâh veya akrabalık bağlarını) tutmayınız ve kâfirlere katılan kadınlara harcadığınız mehirleri isteyiniz. Onlar da size katılan mü’min kadınlara harcadıkları mehirleri sizden istesinler.  Bu,  Allah'ın hükmüdür. Allah bilendir, hikmet sahibidir."[93]

Bu nazil olan âyetteki Allah'ın hükmü gereğince yapılan imtihan neticesinde, Ömer (radıyallahü anh), vaktiyle şirk zamanında nikahladığı iki hanımını boşadı. Bunlardan birini Ebû Süfyân oğlu Muaz [94]diğerini de Ümeyye oğlu Safvân nikahladı. Sonra Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Medine'ye döndü. Bu sırada Kureyş'ten müslüman olan Ebû Basîr adındaki adamın kaçarak Medine'ye gelip Peygamber'e sığındığı görüldü. Kureyş de kendisini yakalamak için peşinden iki adam göndermişti. Bu iki Kureyş'li Medine'ye gelip, andlaşma gereğince Ebû Basir'in kendilerine teslim edilmesini istediler. Peygamber Efendimiz de teslim etti. Mekke'ye dönerlerken Zü'l-Huleyfe'ye vardıkları sırada develerinden inip hurma yemeğe başladılar. Ebû Basir, yanındaki iki adamdan birine:

- "Kılıcın ne kadar da güzelmiş!" dedi. Adam:

-  "Evet" dedi, ben bu kılıcı savaşlarda çok tecrübe ettim. Ebû Basir:

-  "Bakmama müsâde eder misiniz?" dedi. Adam da kılıcını ona verdi. Bunu fırsat bilen Ebû Basir, bir vuruşta adamın kellesini yere düşürdü. Diğer Kureyşli de bu sırada kaçmayı başardı. Medine'ye geri gelip doğruca  Peygamber'e gitti.  Yaklaşırken kendisini gören Peygamberimiz:

-  "Bu adam muhakkak korkunç birşeyle karşılaşmış" buyurdu. Adam geldi ve:

- "Arkadaşım öldürüldü, ben de öldürülmekten kıl payı kurtuldum, dedi. Derken Ebû Basir de çıka geldi. Dedi ki:

-  "Ey Allah'ın Resulü, sen vallahi andlaşmana uyarak ahdini yerine getirdin. Beni onlara teslim ettin. Allah da bana yardım ederek fırsat verdi, ben de düşmanımı öldürerek kurtuldum!" dedi. Peygamberimiz bunun üzerine:

- "Hayret! Bu, harb ateşinin yeniden tutuşmasına sebeb olabilir!" buyurdu.

Peygamberimiz'in bu sözünden kendisini tekrar Kureyş'e iade edeceğini sezen Ebû Basir, soluğu kaçmakta aldı. Medine'den ayrılarak Seyfü'l-Bahr'a gitti. Süheyl'in oğlu Ebû Cendel de bir fırsatını bularak Mekke'den kaçtı ve Seyfü'l-Bahr'a giderek Ebû Basir ile birleşti. Kureyş'ten her kim müslümanlığı kabul etse, soluğu Ebû Basir'in yanında alıyordu. Derken buradaki müslümanlar bir topluluk hâline geldiler.

Kureyş'in Şam'a sevkettiği kervanları haber alır almaz, kervanın önünü kesiyor, bâzılarını öldürüyor, mallarını da ele geçiriyorlardı. Kureyş, böylece kendilerinden iyice rahatsız ve şikayetçi idi. Nihayet Peygamber'e adamlar gönderip "Allah aşkına ve aradaki akrabalık hürmetine" diyerek onları oradan aldırmasını istirham ettiler ve kendilerine ilişilmezlik hakkı tanıdılar. Peygamberimiz de adamlar gönderip onları oradan aldırdı. Bu olay üzerine de şu âyet-i kerimeler nazil oldu:

"Mekke vadisinde onlara karşı size zafer verdikten sonra, onların ellerini sizden, sizin ellerinizi onlardan çeken Allah'tır! Allah, yaptıklarınızı görmektedir."

"Onlar öyle kimselerdir ki, inkâr ettiler, sizi mescid-i harâm'ı ziyaretten ve bekletilen kurbanlıkları yerlerine varmaktan alıkoydular. Eğer orada, kendilerini tanıyamayacağınız için tepeliyeceğiniz ve bilmiyerek tepelemenizden ötürü, kendileri yüzünden bir belâya uğrayacağınız inanmış ve masum bazı erkekler ve kadınlar olmasaydı; (Allah sizin onlarla savaşmanıza engel olmazdı. Allah böyle yaptı) ki, dilediği kulları rahmetine kavuştursun! Eğer inananlar ile inanmayanlar birbirlerinden ayrılmış olsalardı, elbette onlardan inkar edenleri acı bir azaba çarptmrdık."

"O zaman inkâr edenler, kalblerine kızgınlık ve gayreti, o câhiliye çağının kızgınlık ve gayretini koymuşlardı. Allah da Elçisi'ne ve mü’minlere huzur ve güvenini indirdi; onları takva kelimesine (sebata ve ahde vefaya) bağladı. Zaten onlar, buna layık ve ehil idiler. Allah her şeyi bilendir." [95]

İlgili ayet-i kerime'de işaret olunan "câhiliye çağının kızgınlık ve gayreti" Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in Peygamberliğini ikrar etmemeleri ve sırf câhiliye taassubu ile Besmele'nin "Bismillahirrâhmanirrahim" şeklinde yazılmasına karşı çıkmaları idi. Aynı zamanda müslümanların sırf İslâmi bir ibâdet olarak Umre'yi yapmalarına mâni olmaları idi."

Ahmed, Nesâî ve sahihtir kaydiyle Hâkim, Abdullah bin Mugaffel’den şöyle naklederler: Biz, Kur'ân'da da zikri geçen ve altında "Rıdvan Biati" alınan ağacın gövdesinin yanında idik. [96]Bu ağacın dalları, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in sırtına sarkıyordu. Andlaşmayı yazacak olan Ali bin Ebû Tâlib ile Süheyl bin Amr de Resûlüllah'ın önünde idiler. Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Ali'ye:

- "Bismillahirrâhmanirrahim" diye yaz!" buyurdu. Süheyl derhal Ali'nin elini tuttu ve:

-  "Bu şekilde Besmele yazamazsın! Biz Kureyşliler olarak Rahman ve  Rahîm ne demektir bilmeyiz. Bildiğimiz şekliyle yazabilirsin" dedi. Peygamberimiz de:

-  "Peki, Bismikallahümme şeklinde yaz!" buyurdu. Ali de yazdı. Sonra Peygamberimiz: "Bu, Allah'ın Resulü Muhammed ile Mekke Ehli arasında bir andlaşmadır" diye yaz!" buyurdu. Süheyl buna da itiraz etti, Ali'nin elini tuttu ve:

-  "Sen gerçekten Allah'ın Resulü isen, bu takdirde biz sana zulmetmiş oluruz.  Bizim andlaşmalarımızda adet olan şekliyle yazabilirsin!" dedi. Peygamberimiz de bunun üzerine Ali'ye hitaben:

-  "Bu Abdullah oğlu Muhammed ile Mekke Ehli arasında bir andlaşmadır" diye yazmasını emretti. Tam bu sırada üzeri silahlı otuz kadar genç çıkageldi. Üzerimize hücum ettiler. Derhal Resûlüllah Efendimiz, onların kulaklarının sağır -gözlerinin de kör- olması için duâ ettiler.  Bizler de yerimizden sıçrayıp onları yakalayıp getirdik. Peygamberimiz kendilerine:  "Buraya gelmeniz için herhangi bir kimseden bir sözleşme veya emân aldınız mı?" diye sordu. Onlarda:

- "Hayır hiç bir kimseden izin almadık" dediler. Peygamberimiz de kendilerini serbest bıraktı. (Bu olay üzerine de yukarıda mealleri yazılmış bulunan âyetler nazil oldu.)

Müslim Câbir'den rivayet eder. O demiştir ki: "Hudeybiye'ye varıldığında Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurdular: "Şu Seniyetü'l-Mürâr'a kim çıkacak olursa, ondan vaktiyle îsrâil Oğullarından affedildiği kadar günah ve hatâlar affolunur!" Bu nebevi ferman üzerine o gözetleme tepesine ilk çıkanlar Hazreç'in atlıları oldu. Sonra herkes sür'atle o tepeye koştu. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz: "Hepiniz Allah'ın mağfiretine nail oldunuz! Ancak şu kırmızı deve sahibi hariç" buyurdular. Ashâb, o kırmızı deve sahibine dediler ki: "Haydi gel de Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) senin için Allah'tan mağfiret isteyiversin!" O adam da, şu karşılığı verdi: "Vallahi, benim kaybolan devemi bulmak, arkadaşınız Muhammed'in bana istiğfar edivermesinden benim için daha sevimlidir!" O böyle dedi ve kaybolan devesini aramakla meşgul oldu."

(Ebû Nuaym'in el-Vâkidî'den sevkettiği bir rivayette, bu kırmızı deve sahibinin, Damura Oğullarından bir bedevî olduğu, Resûlüllah'ın askerine dâhil olmadığı, o sırada kaybolan devesini aramak için askerin içine sokulduğu, devesini aramak maksadiyle Sürâvi' dağına kadar gittiği, orda tehlikeli bir noktada sağı solu gözlerken dengesini kaybederek aşağıya düşüp parçalandığı, cesedinin yırtıcı hayvanlar tarafından yenildiği şeklinde fazladan bilgiler vardır.)

Ebû Nuaym Ebû Saîd el-Hudrî'den rivayet eder, O şöyle der: "Hudeybiye yılı biz, Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) ile birlikte çıktık. Usfân denilen yere vardığımızda gece yürüyüşüne devam ettik. Nihayet geçilmesi zor bir tepeye geldik. Ebû Cehil karpuzu denilen bitkisi bol ve çetin bir tepe idi burası. Bu yüzden Peygamber Efendimiz: "Burada karşılaştığınız bu zorluk, Benî İsrâîl'in karşılaştığı ve girmekte, zorluk çekerek imtihan verdiği kapuya benzer. Burada bu zorluğu yenerek tepeyi aşanlara, muhakkak Allah'ın mağfireti vardır" buyurdular. Hamdolsun selâmetle tepeyi aştık. Sabah da olmak üzere idi. Sonra binitlerimizden inerek mola verdik. Ben Hazret-i Peygamber'e yaklaşarak: "Ey Allah'ın Resulü, Kureyş ateşimizi görürse, bizim için tehlikeli olmaz mı?" dedim. Peygamberimiz de: "Asla onlar sizi goremiyecek!" buyurdu. Sabah olunca Efendimiz bize sabah namazını kıldırdı? Sonra şöyle buyurdu:

"Varlığım elinde olan Allah'a yemin ederim ki, bu gece kafilemizde bulunanların hepsi Allah'ın mağfiretine nail oldular! Ancak bir adamcağız müstesna!"

Kafilemizin adamları, o adamcağızın kim olduğuna baktıklarında kafilemizden olmayan bir yabancı bulunduğunu görüp anladılar. Baktık, kaybolan devesini aramak için yakınımıza kadar gelmiş bir ârabî idi. Sonra Peygamber Efendimiz, "Yakında öyle bahtiyar müslümanlar gelecektir ki, onların amellerinin çokluğuna bakarak, kendi amellerinizi azınısarsınız" buyurdular. Biz de: "Ey Allah'ın Resulü, Onlar Kureyşten midir?" dedik Resûlüllah Efendimiz ise: "Hayır onlar Kureyşten değil Yemendendir; kalbleri sizden daha yufka ve daha yumuşak olan kimselerdir" buyurdu. Biz yine: "Ey Allah'ın Resulü, bu müslümanlar bizden daha mı hayırlı olacaklar?" diye sorduk. Bizim bu sorumuz üzerine de Peygamber Efendimiz şöyle buyurdular:

"Eğer bir kimsenin altından bir dağı olsa ve bütün bu altını Allah yolunda harcasa, sizden birinizin bir müd veya onun yarısı kadarı ile (bir kısımlık) yaptığı hayır ve sadakanın sevabına bile yetişemez! Haberiniz olsun ki, bizimle diğer müslümanların arasındaki farkı, yâni bizim büyük özelliğimizi beyân eden, Allah'ın şu âyetidir:

"Neden sizler Allah yolunda harcamıyacaksınız ki? Göklerin ve yerin mîrâsı zâten Allah'ındır. Elbette içinizden Mekke'nin fethinden önce Allah yolunda harcayan ve savaşanlar, ötekilerle bir olmaz. Onların derecesi, sonradan infâk eden ve savaşanlardan daha büyüktür. Bununla beraber Allah hepsine en güzel sonucu va'detmiştir. Allah, bütün yaptıklarınızdan haberdârdır." [97]

Ebû Nuaym, İbn-i Abbâs'ın şöyle dediğini rivayet eder: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Hudeybiye'ye indiği zaman, sıcak çok şiddetli idi. Asker de kalabalık idi. Kuyuda ise bir damla su kalmamıştı. Bunun üzerine Peygamberimiz biraz su getirilmesini istedi. Getirilen kuyuya âit bu kova içinde abdest aldı. Mazmaza yapıp ağzındaki suyu da âit bu kovanın içine bıraktı. Sonra kovadaki suyu kuyuya döktü. Derken kuyunun suyu yükseldi. Ashâb kuyunun etrafında idiler. Kuyunun suyunun coştuğunu görünce, su kablarım getirip, bol bol su aldılar."

Ebû Nuaym el-Vâkidî'den nakleder. O şöyle der: "Naciye bin A'cüm derdi ki: "Hudeybiye'de suyun yokluğundan şikâyet edildiği zaman Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) beni çağırdı ve "Şu oku al!" diyerek okdanlığından çıkardığı oku bana verdi. Sonra bir kova istedi ve bu kovanın içinde abdest aldı. Ağzında mazmaza yaptığı suyu da bunun içine boşalttı. Sonra bana hitaben: "Haydi kuyuya in, elindeki oku kuyunun zeminine sapla, bu kovayı da oraya boşalt ve çek!" buyurdu. Ben de kuyuya indim ve O'nun buyurduğunu aynen yerine getirdim. Allah'a yemin ederim ki, kuyunun suyu derhal öylesine coştu ki, çıkarken peşimden beni suya garkedecek diye endişe ettim. Su, adetâ tencerenin kaynaması gibi kaynıyordu. Nihayet su yükselip kuyunun ağzına kadar doldu. Etrafımda bekleşmekte olan Ashâb, koşarak kaplarını getirdiler, hepsi bol bol su aldılar. Kendilerinin ve hayvanlarının bütün su ihtiyacını karşıladılar."

Bu sırada, kuyunun yakınında münafıklardan da bâzıları vardı. Bu mucizeyi onlarda gözleriyle gördüler. Suyun coşarak yükselişine bakmakta olan Abdullah bin Ubeyye hitaben Evs bin Havlı dedi ki: "Ey Ebû'l-Habbâb, üzerinde bulunduğun şey hakkında basiret sahibi olmanın zamanı, hâlâ gelmedi mi? Gözlerinle gördüğün şu mucizeden sonra, daha neyi görmek istersin? Senin de bildiğin ve gördüğün gibi, buraya geldiğimizde kuyunun suyunu çektim, bir içimlik dahî su kalmamıştı. Peygamber Efendimiz kovada abdestini alıp bu suyu kuyuya döktürmesi ile, kuyunun suyunun coşup hızla yükseldiğini hepimiz gördük. Buna rağmen, hâlâ basiret ehlî olmayacak mısın?"

Abdullah bin Übeyy, Evs bin Havlî'nin bu sözlerine karşılık: "Biz, bu gibi şeyleri daha önce de gördük" (?) demekle yetindi. Aldığı cevap karşısında hayretler içinde kalan Evs bin Havlı: "Allah, senin de, senin sakat düşüncenin de cezasını versin!" demekten kendisini alamadı. Abdullah bin Übeyy, derhal oradan ayrılarak Hazret-i Peygamber'in yanına gitti. Peygamberimiz de kendisine: "Bugün, şu gördüğün mucize karşısında ne dersin?" buyurdu. Abdullah: "Böyle bir şeyi şimdiye kadar hiç görmemiştim!" dedi. Peygamberimiz de: "O halde demin o söylediklerini niçin söyledin?" buyurdu. Abdullah: "O söylediklerim için Allah'tan mağfiret dilerim!" karşılığını verdi. Bu baş münafığın oğlu Peygamberimiz'e: "Ey Allah'ın Resulü, babam için istiğfar ediver de Allah onu affetsin!" dedi. Peygamberimiz de onun için istiğfarda bulundu. "([98]

Buhârî Câbir'in şöyle dediğini rivayet eder: "Hudeybiye'de insanlar susadı. Resûlullah Efendimiz önündeki su kovasından abdest aldıktan sonra insanlara dönüp: "Neyiniz var?" diye sordu. İnsanlar da: "Sizin önünüzdeki su kovasında bulunan sudan başka abdest almak ve içmek için hiç su yoktur" dediler Bunun üzerine Peygamberimiz elini, önündeki su kovasına soktu, parmakları arasından çeşme gibi su akmaya başladı. Biz bu sudan hem içtik, hem de abdest aldık."

Bu hususta Câbir'e denildi ki: "Siz o gün orda kaç kişi idiniz?" Câbir de onlara şu karşılığı verdi: "Eğer biz orda yüz bin kişi bile olsaydık, o su bize yine kâfi gelecekti. Fakat biz o gün orda bin beş yüz kişi idik." [99]

(Câbir'den çeşitli tarîklerle bu şekilde rivayet edilmiştir. Beyhekî ve başkaları ise, paygamber efendimizin mübarek parmakları arasından su akması mucizesinin birkaç kere vukua geldiğini naklederler, az ileride bu hususta bir bölüm gelecektir.)

Müslim, Seleme bin el-Ekva'dan nakleder. O şöyle der: "Biz, bir gazvede Resûllüllah ile birlikte idik. Bir ara şiddetli bir şekilde yiyecek sıkıntısı çektik. Hattâ binit develerimizden bâzılarını kesmek istedik. Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ise, bizlere yiyecek olarak bütün bulunanları bir yere toplamamızı emretti. Biz de bir yaygı serdik ve bu yaygının üzerine neyimiz varsa getirip koyduk. Ben, toplanan yiyeceklerin yekûnunun miktarını tahmin etmek için yaygıyı toprarlayıp kaldırdım. Hepsi, bir oğlağı doyuracak kadardı. Biz ise, bin dörtyüz kişi idik. Hepimiz bu yaygı üzerindeki yiyecekten yedik ve doyduk. Sonra kablanmızr yiyecek ile doldurduk. Sonra Resûllüllah Efendimiz: "Abdest almaya su var mıdır?" buyurdu. Birisi, içinde çok az su bulunan su kabını getirdi ve bir tasın içine döktü. Hepimiz bu sudan abdestimizi aldık. Biz yine bin dörtyüz kişi idik." [100]

İbn-i Sa'd, sahihtir kaydiyle Hâkim, Beyhekî ve Ebû Nuaym Ebû Artırandan rivayet ederler. O şöyle der: "Biz bir gavzede Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ile birlikte idik. İnsanlar aç kaldılar. Bâzı binit develerinin kesilmesi için Peygamber Efendimiz'den izin istediler. Ömer ortaya atılıp: "Yâ Resûlellah, bugün bu şekilde karnımızı doyurduk diyelim! Peki yarın düşmanla hem aç, hem de yaya bir şekilde karşılaştığımızda hâlimiz nice olur?" dedi ve ilâve etti: "Ey Allah'ın Resulü, eğer dilerseniz insanların arta kalan yiyeceklerini bir yaygı üzerinde toplamalarını emrediniz, sonra bunun bereketlenmesi için dua buyurunuz, Allah'ın bizi duanız bereketiyle gayemize erdireceğini ümîd ederiz!"

Bunun üzerine Peygamberimiz, bir yaygı yazılıp üzerine bütün arta kalan yiyeceklerin getirilip birleştirilmesini emretti. Az veya çok herkes nesi varsa getirip döktü. Bütün arta kalan yiyecekler yaygı üzerinde birleştirildi. Sonra Peygamberimiz bir müddet dua buyurdular. Sonra askere: "Herkes kabını getirsin, elleriyle yaygıdan alarak kabını doldursun!" diye ilân etti. Kabını bu yaygı üzerindeki yiyecekten doldurmayan kalmadı. En sonunda yaygının üzerinde bir o kadar daha yiyecek kaldı. Bunu gören Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), büyük bir sevinç duydular ve şöyle buyurdular:

"Ben şehâdet ederim ki Allah'tan başka bir ilâh yoktur! Yine şehâdet ederim ki ben Allah'ın Rasulüyüm! Her kim, Allah'tan başka ilah olmadığına ve Muhammed'in de Allah'ın Resulü olduğuna şehâdet eder olduğu halde Allah'a kavuşacak olursa; muhakkak cehennemden halâs olur!"

Beyhekî Urve'den şu haberi nakletmiştir: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Hudeybiye'ye indiği zaman Osman bin Affân'ı Kureyşe elçi olarak gönderdi ve ona şu emri verdi: "Onlara, bizim savaşmak için değil, sâdece Umre yapmak için geldiğimizi haber ver! Aynı zamanda kendilerini İslâm'a da davet et!"

Peygamberimiz ayrıca Osman'a, Mekke'deki kadın ve erkek mü’minleri ziyaret edip görmesini ve fethin yakın olduğunu müjdelemesini, çok yakın bir zamanda Allah'ın dînini gâlib kılarak Mekke'de hiçbir kimsenin îmânim gizlemeye mahal kalmıyacağını haber vermesini de söyledi. Osman, bu emirle Mekke'ye gitti. Orada Kureyş'i görüp elçiliğini tebliğ etti. Kureyş ise kabul etmedi ve harbe hazırlandı. Peygamberimiz de bunun üzerine ashabından bîat aldı ve birisi şu nidayı yaptı: "Herkes duysun! Peygamber'e bîat edilmesi üzerine Cebrâîl (aleyhisselâm) (ilâhi emirle) inmiştir. Bunun üzerine müslümanlar, ebediyen Peygamberi yalnız bırakmıyacaklarına daîr biat ettiler. Bu suretle Allah, müşriklerin kalblerine büyük bir korku saldı. Müslümanlardan rehin aldıklarını serbest bıraktılar ve Hazret-i Peygamberden sulh andlaşması yapılmasını istediler.

Bu sırada müslümanlar, Osman bin Affân'ın Mekke'de Kabe'yi ziyaret şerefine nail olduğu hakkında konuştular. Resûlüllah Efendimiz onların bu sözüne karşılık: "Biz burada mahsur kalmışken, Osman'ın tek başına Kabe'yi ziyaret edeceğini zannetmiyorum!" buyurdu. Derken Osman çıkageldi. Müslümanlar kendisine Kabe'yi tavaf ettin mi?" diye sordular. Osman şu karşılığı verdi: "Ne kötü zanda bulunuyorsunuz! Allah'a yemin ederim ki, Resûlüllah Hudeybiye'de mahsur kalmışken, ben Mekke'de bir sene kalsam dahî tek başıma tavaf etmeyi asla düşünmezdim! Aslında Kureyş bana, Kâbeyi tavaf etmemi teklîf bile etti. Fakat ben kabul etmedim!" Müslümanlar da bunun üzerine: "Gerçekten Allah'ın Resulü, hepimizden daha iyi biliyor ve daha güzel zanda bulunuyor" demekten kendilerini alamadılar."

Beyhekî İbn-i İshak'tan nakleder. O der ki: Bana Yezîd bin Süfyân Muhammed bin Ka'b'ın şöyle dediğini söylemiştir: "Hudeybiye sulh andlaşmasında. Peygamber Efendimizin kâtibi, Ali bin Ebû Tâlib idi. Peygamberimiz kendisine: "Haydi yâ Ali, "Bu, Muhammed bin Abdullah'ın Kureyş ile andlaşmasıdır" diye yaz!" dediği zaman, Ali, ağırdan alıyor ve bu şekilde yazmak istemiyordu. O, ancak; "Allah'ın Resulü Muhammed ile" şeklinde yazmak istiyordu. Peygamberimiz de bunun üzerine kendisine: "Haydi Ali yaz! İleride aynı durumla sen de karşılaşacak ve istemediğin halde aynı tâvîzi vermek zorunda kalacaksın!" diyordu." [101]

Ahmed ve Beyhekî, İbn-i Abbâs'ın şöyle dediğini rivayet ederler: "Peygamberimiz'in ve ashabının sevkettikleri hedy kurbanları, yetmiş kadar vardı. Bunlar, Hudeybiye Musâlahası gereğince umrelerini seneye kaza etmek üzere bu hedy kurbanlarını burada kestiler. Bu kurbanlık develer, Beytullah'tan menedilmeleri sebebiyle, yavrularının hasretiyle inledikleri gibi acı acı inlediler."

El-Vâkıdî'nin Abdullah bin Ebû Bekir'den çıkardığı bir habere göre, Huvaytıb bin Abdü'l-Uzzâ demiştir ki: "Ben, Hudeybiye andlaşmasının imzalanmasından sonra geri döndüğüm zaman, Muhammed'in az zaman sonra kesin galebeyi elde edeceğine muhakkak nazarıyla bakıyordum. Mekke'ye bu görüşle dönmüştüm. Düşündüğüm gibi de oldu."

Beyhekî İbn-i Mes'ûd'un şöyle dediğini rivayet eder: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Hudeybiye'den dönüşü sırasında yolda mola verdi, inip istirahata geçtiğimiz sırda Hazret-i Peygamber:

- "Bizi kim bekleyecek?" buyurdu. Ben hemen:

- "Ben bekliyeceğim!" dedim. Resûl-i Ekrem bana:

-  "Sen uyur kalırsın!" buyurdu ve yine: "Bu gece bizi kim bekliyecek?" dedi. Ben yine:

-  "Ben beklerim!" karşılığını verdim. Bu sefer Hazret-i Peygamber kabul etti ve:

- "Peki, sen bekliyeceksin" buyurdu.

Peygamberimiz ve ashâb istirahata geçtiler, ben de bekçilik yapmaya başladım. Sabah olurken, Peygamberimiz'in buyurduğu başıma geldi. Olduğum yerde uyuyakalmışım! Uyandığımda güneş doğmuş idi. Peygamberimiz ve ashâb da uyandılar. Peygamber Efendimiz bu hususta şöyle dediler: "Eğer Allahü teâlâ, uyumamanızı dileseydi, sizler de uyuyakalmaz ve sabah namazını vaktinde kılardınız. Fakat Yüce Allah, bu hususta bizden sonrakilere bir örnek kılmak istemiştir." Sonra kalkıp namaza hazırlandı ve sabah namazı kaza edildi. Sonra şöyle buyurdular: "Ümmetimden herhangi birisi, bu durumda kaldığı zaman, o da böyle yapar, yâni namazını kaza eder." [102]

Sonra insanlar, develerini arayıp toplamaya başladılar. Bu arada Hazret-i Peygamber'in devesi bulunamadı. Peygamber Efendimiz bana, "Haydi şu tarafa git ve ara!" buyurdu. Ben de derhal Hazret-i Peygamber'in dediği tarafa gittim ve arayıp devesini buldum. Devenin yuları bir ağaca dolaşıp kalmıştı ve el ile çözülmesi adetâ imkansızdı. Çalışıp çözdüm ve alarak getirdim. Durumu da Hazret-i Peygamber'e arz ettim." [103]

Beyhekî Mücâhid'in şöyle dediği haberini nakletmiştir: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimiz, Hudeybiye'de Mekke'ye vardığı ve ashâbıyla birlikte umre'lerini yaptıkları, tıraşlarını olarak ihramdan çıktıkları şeklinde bir rüya görmüş ve bu rüyasını ashabına haber vermişti. Kabe'ye gitmek mümkün olmayıp kurbanlıklarını Hudeybiye'de keserek ihramden çıkıldıktan sonra ashâb: "Ey Allah'ın Resulü, siz bizim umremizi edâ ettiğimiz şeklinde bir rü'yâ görmüştünüz?" dediler. [104]Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)-, onların böyle bir sorusu ile karşılaşınca, Yüce Allah derhal şu âyetini inzal buyurdu:

"Andolsun, Allah, elçisinin rü'yâsını doğru çıkardı. İnşaallah, emniyet içinde kiminiz başlarını tıraş ederek, kiminiz saçlarını kısaltarak, hiçbir korku duymaksızın Mescid-i Harâm'a gireceksiniz. Allah sizin bilmediğinizi bildi ve bundan önce size yakın bir fetih ihsan eyledi." [105]

Böylece İslâm ordusu Hudeybiye'den geri döndü. Dönüşte de Hayber'in fethi kendilerine müyesser oldu. Andlaşmada kaydedildiği gibi, ertesi sene de gidip Mescid-i Harâm'a emniyet içinde girdiler, Umrelerini yerine getirdiler. Peygamber Efendimîz'in gördükleri rü'yâsının tasdiki de böylece gerçekleşmiş oldu. Yâni rü'yânın görüldüğü sene değil de, ertesi sene yerini bulmuş oldu."

Beyhekî, Ebû Nuaym, Ebû Hüreyre'den şu haberi nakletmiştir: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), yatsı namazını kıldıktan sonra, son rek'atinde şöyle dua ederdi: "Allah'ım, Velîd bin Velîd'e kurtuluş ver! Allah'ım, Seleme bin Hişam'a kurtuluş ver! Allah'ım Ayyaş bin Ebû Rabîa'ya kurtuluş ver! Allah'ım, mü’minlerden müstez'af olanlara kurtuluş ihsan eyle! Allah'ım, Mudar üzerine de şiddetli bir belâ ver! Onlara, Yusufun seneleri kadar açlık ve kıtlık seneleri ver!"

Gerçekten Mudarlılar, çok şiddetli bir açlık ve kıtlığa mübtelâ oldular. O derecede ki, kan ve idrar karışımını bile yemek zorunda kaldılar. Peygamber Efendimiz ise, müstez'af olan (Mekkelilerin elinde kalan) mü’minleri kurtuluşa ermelerine kadar, onlar lehine olan duasına devam ettiler. Sonunda Allah onlara kurtuluş verdi. Peygamberimiz de, onlara hâs olan duasını bıraktı."

Heysem bin Adiyy El-Ahbâr adlı eserinde Saîd bin el-Âs'tan şöyle nakleder: Ebû'l-As, Bedir'de katledildiği zaman ben, amcam Ebân bin Saîd'in kucağında idim. Amcam, ticâret maksadiyle Şam'a gitti ve bir müddet orda kaldı. Peygamber'e (sallallahü aleyhi ve sellem) çokça sövüyordu. Şam'dan döndüğü zaman da ilk sorduğu şey; "Muhammed ne yaptı?" sorusu olmuştu. Amcam Abdullah, kendisine şu cevabı vermişti: "Vallahi Muhammed şimdi, eskisinden daha kuvvetli ve daha izzetli durumdadır!"

Bunun üzerine amcam Ebân, sükût etti ve eski âdeti veçhile sövmedi. Sonra Kureyş'in ileri gelenlerine bir ziyafet verdi. Yemek sırasında onlara dedi ki: "Ben Şam'a gittiğim zaman bir karyede iken, bir râhib gördüm ve kendisi ile tanıştım. Manastırından tam kırk sene hiç inmemiş. Bir gün manastırından inip halka va'z etti. Halk kendisini dinlemek ve görmek için toplanmıştı. Konuşmasını bitirdiği zaman ben kendisine sokuldum ve kendisiyle konuşmak istediğimi söyledim. O da kabul etti ve benimle yalnız olarak konuşmayı tercih etti. Ben kendisine dedim ki: "Ben Kureyş'ten bir adamım. Bizde bir adam zuhur etti ve kendisinin Allah'ın Resulü olduğunu iddiada bulundu." Râhib bunun üzerine bana: "O adamın adı nedir?" diye sordu. Ben: "Onun adı Muhammed'dir" dedim. Râhib tekrar: "Peygamberliğini ilân edeli ne kadar oldu?" diye sordu. Ben: "Yirmi sene oldu" dedim. Râhib: "Ben sana O'nun kim olduğunu anlatayım mı?" dedi. Ben de: "Evet" dedim. O'nu bana öyle anlattı ki, O'nun hiç bir sıfatında hata etmedi. Sonra da şu sözlerde bulundu: "O, vallahi şu ümmetin Peygamberidir ve O, Allah'a yemin ederim ki davasını izhar edecektir!" Böyle dedikten sonra da benden ayrılıp manastırına girdi. Ayrıca bana şu tenbihde de bulunmuştu: "Sen, o Peygamberliğini ilân eden Muhammed'e benden selâm götür!" Benim o rahiple konuşmam, Hudeybiye andlaşmasının yapıldığı zamana rastlıyordu."[106]

Halid bin Velid'in Müslüman Oluşu

İbn-i Sa'd ve Beyhekî Hâlid bin Velîd'den rivayet ederler. O şöyle demiştir: "Aziz ve Celîl olan Allah, benim hakkımda hayır ve hidâyet dilediği zaman, benim kalbime müsîümanlık sevgisini attı. Doğruyu görmeyi bana nasîb etti. Zaten ben kendi kendime: "Bugüne kadar Peygamber'in aleyhine katıldığım bütün vak'a ve harblerden döndüğüm sırada, isabetli hareket etmediğimi düşünür, er veya geç Muhammed mutlaka davasında başarılı olacaktır" derdim. Benim yine böyle bir vicdan muhasebesi yaptığını sırada, Peygamber (aleyhisselâm) Hudeybiye seferine çıkmıştı. Ben de müşriklere âit süvariler arasında çıkmış, İslâm Ordusuna yaklaşmış, Usfân denilen yere gelip tam Peygamber'in hizasında vaziyet almıştım. Peygamber ashabına bizim önümüzde öğle namazını kıldırıyordu. Biz bu sırada Kureyş'in atlıları olarak ve tam zamanıdır diyerek onlara saldırmayı tasarlamıştık. Fakat bu düşüncemizi tatbik etmedik. Peygamber ise bizim bu kasdımızdan haberdâr edildi. İkindi namazını ashabına Havf Namazı olarak, yâni nöbetleşe bir şekilde kıldırdı. [107]

O'nun böyle bir tedbîr alması, namazı kıldırırken bile bir tedbîre tevessül etmesi; doğrusu bizim üzerimizde çok te'sîr etti. Ben kendi kendime dedim ki: "Bu adam, muhakkak Allah tarafından korunuyor." Sonra suvâri -kuvvetleri- ......... ayrılıp değişik yerlerde mevzilendik. Peygamber bu hareketimize karşı dahî tedbîr aldı ve bizim atlıların yolundan saparak sağ istikâmeti takîb etti. Ben de yolumu takîbederek Kureyş'e durumu haber vermeye gittim.

Peygamberimiz, Hudeybiye'de Kureyş ile bir barış andlaşması yaparak geri döndüğü zaman, kendi kendime sordum: "Şimdi geride ne kaldı? Ne yapmam, nasıl hareket etmem doğru olur? Yemen kralı Necâşî'ye gitsem, O, Peygambere tâbi olmuş ve Peygamberin ashabını himayesine almış durumda. Yoksa Rûm diyarının kralı Herakliyus'a mı gitsem? Yahut da kendi dînim olan putperestliği bırakarak hiristiyanlığa veya yahûdîliğe mi girsem? Yoksa kalkıp Acem diyarına giderek onların dînine mi girsem? Arabın dîninden Acemin dînine geçmek de benim için ne kadar ayıp olur? Yoksa, kendi ülkemde kendin dînimde, diğer Araplar gibi sabır ve sebat mı etsem?" İşte ben, böyle tereddüdler içinde kıvranırken Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Kureyşle olan andlaşması gereği Umresini kaza için asn âbı ile birlikte Mekke'ye geldi. Demek ki aradan bir sene geçip gitmişti. Peygamberle birlikte kaza umresi'ne gelenler arasında kardeşim Velîd bin Velîd de vardı. Ben, müslümanların Mekke'ye girişlerini ve Umre yapışlarını görmemek için, ortalıktan kayıp oluverdim. Kardeşim beni hayli aramış ve bulamamış. Nihayet bana bir mektup yazıp göndermiş. Mektubunda ise şöyle diyordu:

"Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla. Bundan sonra derim ki:

Kardeşim, sen hem bu kadar akıllı ol, hem de İslâm'dan kaçıyor ol, doğrusu bunun kadar şaşılacak bir şey görmedim! İslâm'ın ne olduğuna gelince: Şimdi bunu bilmiyen mi var? Peygamber efendimiz, seni benden sordu ve, "Halid nerededir?" buyurdu. Ben de: "İnşaallah gelir" dedim. O da buyurdu ki: "Halid gibi biri, İslâm'ın ne olduğuna cahil kalmış olamaz! Şimdi o, gücünü ve kahramanlığını müslümanlarla birleştirmiş olsa, kendisi için ne kadar da hayırlı olur!"

Kardeşim hiç durma, acele et! Kaçırdığın nice güzel fırsatları, derhal telafi eyle!"

İşte ben kardeşim Velîd'in bu şekilde yazdığı mektubunu alınca, İslâm'a rağbetim arttı ve Resûlüllah'ın sözleri beni çok sevindirdi. Zâten o günlerde şöyle bir rü'yâ da görmüştüm: "Sanki ben, dar ve bitkisiz bir arazide idim ve buradan çıkıp geniş ve yeşillik bir arazîye gitmişim." Kardeşimin bu mektubunu alınca, tamam dedim, benim gördüğüm rü'yâ da buna çıksa gerekir. Yani böyle yorum yaptım. Medine'ye vardığımız zaman, bu rü'yâmı Ebû Bekime muhakkak açmalıyım, dedim ve kendisini görerek rü'yâmı ona naklettim. O da bana dedi ki;

"Bak Hâlid, gördüğün bu rü'yâdaki dar ve bitkisiz arazî, senin içinde bulunduğun şirk hâlini gösteriyor. Çıkıp gittiğin yeşillik ve bol arazî ise, Allah'ın seni hidâyette kılacağı İslâm demektir."

Bunun üzerine ben, Peygamber Efendimiz'e gitmeye kesin karar verdim. Fakat yalnız olarak gitmek de istemedim. Acaba bana kim arkadaş olur? diye düşünürken, yolda Safvân bin Ümeyye ile karşılaştım. Ona dedim ki: "Ey Ebû Vehb, içinde bulunduğumuz durumu, düşünüp görmüyor musun? Artık Muhammed'in Arab'a ve Acem'e galebe çaldığı açıkça ortaya çıkmıştır.- Birlikte O'na gitsek ve güzelce müslüman olsak, bizim için ne kadar hayırlı olacak! Hem, Muhammed'in şerefi bizim şerefimiz, O'nun üstünlüğü bizim üstünlüğümüz değil midir? Safvân, benim bu teklîfîmi şiddetle red etti ve: "Tek başıma kalsam, yine de ben ebediyen Muhammed'e tabî olmam!" karşılığını verdi.

Bunun üzerine ayrıldık. Ben giderken kendi kendime: "Bu adamın kardeşi ve babası Bedir'de öldürüldüğü için bu derece şiddet ve öfke ile dolu" dedim ve bu sefer de Ebû Cehl'in oğlu tkrime ile karşılaştım. Kendisine Safvân bin Ümeyye'ye söylediklerimin aynısını söyledim. O da bana, Safvân'ın verdiği cevâbın aynısını verdi. Fakat ben kendisine: "Ey Ikrime, sana olan bu teklifimi bir sır olarak sakla" dedim. O da: "Olur, kimselere söylemem" dedi. Ben, Hazret-i Peygamber'in yanına mutlaka bir arkadaşla gitmek istediğim için, bu durumda evime döndüm ve binit devemin hazırlanmasını emrettim. Sonra deveme binerek Osman bin Talha'nın yanına gittim. Ona da aynı teklifi yapmak istiyordum. Fakat onun da atalarından öldürülenleri hatırlıyor, diğerleri gibi onun dahî teklifimi red edeceğinden endişe ediyordum. Fakat bu tereddüdümü yenerek, derhal ona gittim. Durumu kendisiyle etraflı olarak görüştüm ve: Bu durumda biz, inine bir kova su atılsa derhal çıkacak durumdaki bir tilkiye benziyoruz. Küçük bir bahane ile içinde bulunduğumuz şirk yuvasından ayrılıp müslümanlığa kavuşmamız, çok kolay ve yakındır" dedim ve öncekilere yaptığım teklifi, açıkça ona da yaptım. Osman ise, derhal teklifimi kabul etti ve bana dedi ki: "Derhal hazırlıklarımızı yapalım ve yola çıkalım. Ye'cic'de buluşalım, oraya ben erken varırsam seni bekleyeyim, sen erken varırsan beni beklersin" dedi. Ben de peki dedim ve evime dönerek hazırlığımı tamamladım. Seher vakti yola çıktık, şafak atmadan da Ye'cic'de birleştik. Birlikte yola devam edip Hüdde denilen yere geldiğimiz zaman, Amr bin el-Âs ile karşılaştık. O bize "Merhaba arkadaşlar!" diye hitap etti. Biz de kendisini "Merhaba" diyerek karşıladık. Sonra bize "-Yolculuk nereye?" diye sordu. Biz de kendisine "- Sizin çıkış sebebiniz nedir?" dedik. O tekrar sordu:"- Sizin çıkış sebebinizin ne olduğunu söyler misiniz?" Biz de kendisine: "- Biz müslümanlığı kabul etmek maksadıyla yola çıktık" cevabını verdik. Amr da aynı maksatla yola çıktığını bildirince, birlikte yolumuza devam ettik. Nihayet Medine'ye vardığımızda binit develerimizi Harra'nın ortasında bıraktık. Gelişimiz, Peygamber'e (sallallahü aleyhi ve sellem) haber verilmiş ve kendileri bundan çok sevinç duymuşlar. Harra'da hazırlığımızı yaptık. Ben en güzel elbisemi giyerek Hazret-i Peygamberin huzuruna çıkmak istedim ve öyle de yaptım. Beni ilk karşılayan kardeşim Velîd oldu ve bana: "Hemen huzura çık, sizin gelişiniz Peygamber Efendimiz'e haber verilmiş ve kendileri bundan çok sevinmiştir! Ve şu anda O, sizleri beklemektedir" dedi. Biz de hızla yürüyerek O'nun huzuruna gittik. Hazret-i Peygamber, devamlı tebessüm buyuruyordu. Ben kendilerine "Selâm sana, ey Allah'ın Peygamberi!"' diyerek selam verdim. O da bizlere, güler yüzle selam verdi. Ben, derhal şehâdet getirdim:

"Ben gerçekten şehâdet ederim ki, Allah'tan başka ilâh yoktur, sen de gerçekten Allah'ın Resulüsün!"

Benim müslüman olmam üzerine Peygamberimiz şöyle buyurdu: "Seni hidâyette kılan Allah'a hamdederim! Ben, gerçekten senin aklına güveniyor, bu aklın, seni ancak hayır ve iyiliğe kavuşturacağını ümîd ediyordum!"

Ben dedim ki: "Ey Allah'ın Resulü, biliyorsunuz ki ben, birçok yerde cephede sizin aleyhinize faaliyetlerde bulundum. Siz, benim için Allah'tan mağfiret isteyiveriniz de Allah beni affetsin!"

Efendimiz de bunun üzerine:

"İslâm, kendinden öncekileri keffâretler" buyurdu,

Hâkim, İbn-i Abbâs'ın şöyle dediğini haber vermiştir: "Bir gazvede Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Usfân'da müşriklerle karşılaştı. Orada öğle namazını kıldırırken müşrikler onu gördüler ve bunu bir fırsat bilerek saldırmak istediler. İçlerinden biri: "Onların, bundan sonra da kılacakları bir namazları vardır, onlar bu namazı çocuklarını ve mallarını sevdiklerinden daha fazla severler. O ikindi namazıdır. O namazı kılarlarken saldırır, haklarından geliriz" dedi. Müşrikler de bunun üzerine saldırma işini te'hîr ettiler. Bunun üzerine şu âyet-i kerîme nazil oldu:

"Sen onların içinde bulunup kendilerine namaz kıldırdığın vakit." (Nisa Sûresi, 102.) İşte bu âyet-i celîle, korku ve tehlike zamanlarında kılınacak namazın şekil ve esaslarını beyân etti. Aynı zamanda o sırada Peygamber Efendimiz'e müşriklerin neyi tasarladığı da bildirildi. İkindi vakti geldiğinde müşrikler, Peygamber Efendimizin ön tarafında ve kıble cihetinde idiler Peygamberimiz de müslümanları iki saf yaptı, her bir saf nöbetleşe namaz kıldı. Müşrikler, müslüman saflardan birinin Hazret-i Peygamber ile rükû' ve secde ettiklerini, diğer safın ise ayakta durduklarını ve kendilerini gözetlediklerini görünce, müslümanlara birşey yapamıyacaklarını anladılar ve "Kendilerine yapmayı tasarladığımız saldırıyı haber almışlar, biz bunlara birşey yapamıyacağız!" dediler."[108]

Zigarad Gazvesinde Vukua Gelen Mucize ve Fevkalâdelikler

Müslim, İmrân bin Husayn'ın şöyle dediğini haber verir: Müşrikler Medine otlağına baskın yaparak serbestçe yayılmakta olan develeri sürüp götürdüler. Bu meyanda bir kadını da esir etmişlerdi. Peygamberimizin el-Adbâ adındaki devesi de müşriklerin götürdükleri develer arasında bulunuyordu. Esîr düşen kadın, geceleyin develerin arasına girdi, hangisinin üzerine elini koysa, o deve yaramazlık edip bağırıyordu. Derken bir devenin üzerine elini koyduğunda, bu deve kendisine yakınlık ve uysallık gösterdi. O da bu deveye binerek oradan uzaklaştı ve Medine'nin yolunu tutarak geri geldi. Ona bu yakınlık ve uysallığı gösteren, Peygamberimiz'in devesi el-Adbâ idi. El-Adbâ, böylece hem kendisini kurtarmış, hem de o kadının kurtuluşuna sebeb olmuştur."

Beyhekî, Ebû Katâde'nin oğlu Abdullah tarikiyle şöyle rivayet eder: Bir gün Ebû Katâde, Medine'ye gelen satıcıdan bir at almıştı. Yolda kendisiyle karşılaşan Mes'ade el-Fizârî "Ey Ebû Katâde, bu atı ne yapacaksın?" diye takıldı. Ebû Katâde de: "Resûlüllah ile birlikte Allah yolunda gazaya gitmek için besliyeceğim!" dedi. Mes'ade:

" -Siz öyle bir gazada öldürmek ne kadar kolay olur!" dedi. Onun bu küstahlığına kızan Ebû Katâde:

-Öyle bir gazada, bu atın üzerindeyken seninle karşılaşmak isterim!" dedi. Mes'ade de alaylı bir şekilde:

" -Âmîn" diyerek karşılık verdi. Bir gün, Ebû Katâde, sevdiği ve iyi baktığı bu atma, cübbesinin etek ucuna doldurduğu hurmaları yediriyordu. At, birden bire başını kaldırıp kulaklarını dikti. Ebû Katâde de:

" -Allah'a yemin ederim ki bu, bâzı atların kokusunu aldı!" dedi. Ne kadar ibretli ve hikmetlidir ki, onun bu sözünü işiten anası, derhal şu uyarıda bulundu:

" -Oğlum, sen ne yapıyorsun? Biz, aklı başında insanlar olarak, câhiliye çağında bile kehânette bulunmazdık. Şimdi, Peygamberimiz Muhammed'in (sallallahü aleyhi ve sellem) getirdiği İslâm Hidâyeti üzerinde bulunduğumuz halde mi, kâhinlik yapacağız?"

Fakat, Ebû Katâde'nin atı, yemini yerken birden başını kaldırır ve kulaklarını diker, Ebû Katâde de: "Vallahi atların kokusunu aldı!" der ve derhal atını eğerler ve' üzerine binerek silâhı ile birlikte atım sürer.

Kendisiyle karşılaşan bir adam: "Likâh: damızlık develer alınıp götürüldü. Peygamberimiz ve ashâb onu aramaya çıktılar!" haberini iletir. Bunun üzerine atını süren Ebû Katâde, Peygamberle karşılaşır. Peygamberimiz kendisine der ki: "Atını sür, ey Ebû Katâde! Allah yoldaşın olsun!" Ebû Katâde der ki: "Ben de hızla atımı sürdüm, baktım develeri sürüp götürüyorlar. Peşlerinden yetişip kendilerine hücum ettim. Üzerime ok atmaya başladılar. Bu arada ben alnımdan yaralandım. Okun temrenini çıkardım. Bu sırada güçlü bir süvari üzerime geldi, yüzü zırhlı idi. Yüzünden zırhını açtı ve: "İşte ey Ebû Katâde, Allah beni seninle karşılaştırdı" dedi. Yüzünü açınca onun, Mes'ade el-Fizârî olduğunu gördüm. Bana, "Ölümlerden ölüm beğen!" dercesine, "söyle ey Ebû Katâde, dövüşelim mi, vuruşalım mı, yoksa güreşelim mi?" dedi. Ben de "Sen seç!" dedim. O, "Peki güreşelim" dedi ve atından indi. Ben de atımdan indim ve hemen tutuştuk. Derken ben kendisini yere indirip göğsüne çöktüm. Elimi onun kılıcına attığımda:

"Beni öldürme, çocuklarıma bağışla" dedi. Ben, kendisini serbest bırakamıyacağımı söyledim ve onu kendi kılıcımla orda öldürdüm. Silâhını, elbisesini ve atını alarak askere yetişip saldırmak istedim. Bu sırada kendi atım ürkerek uzaklaşmıştı. Ben Mes'ade'nin atı üzerinde askere yetiştim. Onlar da Mes'ade'nin atını görünce durumu anladılar. Mes'ade'nin kardeşi de asker arasındaydı. On yedi kadar kişiyle birlikte ilerliyordu. Ben onlara saldırıya gaçtim ve Mes'ade'nin kardeşini de okla yaraladım. Peygamberimiz'in devesi Likâh, bunların yanında idi. Ben Mes'ade'nin kardeşini de yaralayınca onun etrafındakiler dağılıverdiler. Ben mızrağımı uzatarak Likâh'ı habsettim. Derken Peygamberimiz ve ashabı da arkadan yetiştiler. Askerin olduğu yere geldiklerinde benim atımla karşılaşmışlar. Atımın arka ayaklarının sinirleri kesilmiş bir vaziyette imiş. Bunun farkına varan birisi:

" -Ey Allah'ın Resulü, Ebû Katâde'nin atının arka sinirleri kesilmiş!" demiş. Peygamberimiz de kendisine iki defa:

-Vay sana, harpte nice düşmanla karşılaşacaksın" demiştir. Peygamberimiz ve ashabı, benim Mes'ade ile mücâdele ettiğim yere geldikleri zaman, yerde bir adamın, benim elbiselerimin altında cansız yatmakta olduğunu görmüşler. Hemen adamın biri:

-Yâ Resûlâllah, Ebû Katâde şehîd düşmüş!" diye konuşmuş. Peygamber Efendimiz ise:

-Allah esirgesin! Ebû Katâde Allah'a yemin ederim ki, şarkı söyleyerek düşmanın izinden gitmektedir!" buyurmuştur.

Ömer ile Ebû Bekir, koşarak yerde yatmakta olan adamın yanına gitmiş ve üzerindeki elbiseyi kaldırmışlar. Onun Mes'ade olduğunu görünce "Allahü Ekber!" diyerek tekbîr getirmişler ve: "Allah ve Resulü, sözünde gerçektir"  diyerek Resûlüllah'ın mucizevî bir şekildeki konuşmasını tasdik etmişlerdir.

Ben, bu sırada müşriklerin elinden kurtardığım damızlık develeri sürüp getiriyordum. Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) beni görünce

" -Ey Ebû Katâde, yüzün felah ve saadette olsun! Sen, atlı askerlerin efendisisin! Yüce Allah, sana, senin evlâdına ve ahfadına, iyilik ve bereketler ihsan eylesin!" diyerek sena ve dualarda bulundu. Sonra dedi ki:

" -Ey Ebû Katâde, alnındaki nedir?" Ben de:

" -Düşmana yetiştiğim zaman, attıkları okla yaralandım" dedim. Peygamberimiz:

" -Bana yaklaş bakayım!" buyurdu. Ben de kendisine yaklaştım. Meğer ben, alnıma isabet eden okun, yalnız ağaç kısmını çıkarmışım, temreni ise hâlâ duruyormuş. Peygamber Efendimiz, kendi mübarek elleriyle alnımdaki ok temrenini çıkardı, sonra mübarek tükrüğü ile ilaçlandı ve mübarek elini yaramın üzerine koyarak biraz tuttu. O’na Peygamberlik veren Allah'a yemin edirim ki, bundan sonra bu alnımdaki yaranın ne bir acısını duydum, ne de bir kanama oldu."

İbn-i Sa'd, Salih bin el-Keysân'ın şöyle dediğini haber vermiştir: "Mihraz bin Nadla dedi ki: Birinci kat semânın kapısının bana açıldığını gördüm, bu kapıdan girerek yükselmeye başladım. Sonunda tâ yedinci kat semaya kadar vardım. Oradan da ilerleyerek Sidre-i Müntehâ'ya kadar çıktım. Orada bana denildi ki: "İşte senin menzilin burasıdır!" Ben bu rü'yâmı Ebû Bekir'e arz ettim. Zira o, insanların en iyi rü'yâ tabir edeni idi. Bana dedi ki: "Ey Mihraz, sana müjdeler olsun! Sen şehid olacaksın!"

Bu rü'yayı gören Mihraz bin Nadla, bu rü'yadan bir gün sonra, Zîkırad Gazvesi'nde şehid düştü[109]

Zübeyr bin Bekkâr şu haberi verir: Bana İbrahim, bin Hamza rivayet etti. İbrahim bin el-Haris demiştir ki: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Zîkırad Gavzesi'nde bir suya uğradılar, bu suyun adını sordular. Dediler ki: "Ey Allah'ın Resulü, bu suyun adı Beysan'dır, suyu da acı ve tuzludur." Bunun üzerine Peygamber efendimiz: "Hayır, bu suyun adı Na'mân'dır, suyu da hoştur!" Efendimiz, böyle buyurarak suyun adını değiştirdi ve tadının değişmesi için de şefaatçi oldular. Adını değiştiren Peygamberimiz, tadını değiştiren de Yüce Allah oldu. Ashabtan Talha, bu suyu satın alarak Allah yolunda tasadduk eyledi ve vakfetti."[110]

Hayber Gavzesi'nde Vukua Gelen Mucize ve Fevkalâdelikler

Buhârî ve Müslim, Seleme bin el-Ekva'dan rivayet ederler. O demiştir ki: Biz, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ile birlikte Hayber'e doğru geceleyin yola çıktık. İçimizden biri Amir bin el-Ekva'a dedi ki: "Haydi, o senin güzel şiirlerinden biraz böyle de dinliyelim!" Amir, şâir bir adamdı ve gerçekten güzel şiirler söylerdi. Kendisine yapılan bu rica üzerine şunları söylemeye başladı:

"Allah'ım, eğer sen olmasaydın, biz doğru yolu bulamazdık! Sa'daka da vermez, Namaz da kılamazdık!"

"Bağışla bizleri, bütün yaptıklarımız feda olsun Sana! Ayaklarımızı sabit kıl karşılaştığımız zaman düşmanla!"

Bunun üzerine Peygamber Efendimiz, " Bu güzel şiirleri söyleyerek kafileyi sevkeden kimdir?" buyurdular. "Amir'dir" dediler. Peygamberimiz de: "Allah ona rahmet eylesin!" buyurdu. Dediler ki: "Ey Allah'ın resülu, siz böyle dua edince, Amir'i kaybedeceğiz demektir. Onu bize bağışlasamz da kendisiyle biraz faydalansak daha iyi olmaz mı?" Asker dizilip savaş vaziyeti aldığı zaman, Amir kılıcına el attı ve karşısındaki yahûdiyi ayaklarından vurmak istedi. Fakat kılıcı geri tepip kendi dizine dokundu. Bundan aldığı yaranın tesiri ile vefat etti."

(Bu haberi Müslim, diğer bir vecihten de rivayet etmiştir. Bu vecihte ise şöyle denilmiştir: "Bu şiiri söyleyen kimdir?" diye Hazret-i Peygamber'in sorusuna, "Amir'dir" denildiği zaman, Efendimiz "Rabbin seni bağışlasın, ey Amir!" dedi. Peygamberimiz, her kim hakkında bu şekilde duada bulunursa, muhakkak o kişi, şehid düşerdi. Bunun için kendilerine: "Yâ Resülallah, onu bize bağışlasan olmaz mı?" denilmişti.) Diğer bir rivayette ise şöyle denilmiştir: (Her kimin hakkında Efendimiz, Özel olarak istiğfarda bulunursa, o kişi muhakkak şehid düşerdi.)

Buhârî ve Müslim Seki bin Sa'd'dan şöyle nakleder: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Hayber günü buyurdular ki: "Ben, şu sancağı yarın, Allah'ın kendi elleriyle bize fetih nasib edeceği birine vereceğim!" Sabah olduğu zaman efendimiz, "Ali nerede?" diye sordu. Kendisine verilen cevapta, Ali'nin iki gözünün de ağrıdığı söylendi. Peygamberimiz de: "Onu bana getiriniz!" buyurdular. Ali geldiği zaman, mübarek tükrüğünü onun gözlerine sürerek ilaçladı ve kendisinin şifâ bulması için Allah'a dua etti. Ali'nin de bunun üzerine gözleri iyi oldu. Hiçbir acısı kalmadı."

Yine Buhârî ve Müslim Seleme bin el-Ekva'dan rivayet ederler. O der ki: "Hayber seferinde Ali, rahatsızlığı sebebiyle Peygamber Efendimiz'den geri kalmıştı. Her iki gözü de ağrıyordu. Fakat: "Ben, Hazret-i Peygamber'den nasıl ayrı kalabilirim?" dedi ve arkadan yetişti. Fetih gününün gecesinde, akşam üzeri idi. Hazret-i Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem): "Yarın ben bu sancağı, Allah'ın da Resülü'nün de sevdiği bir kişiye vereceğim! buyurdu. Sabah olunca, birde ne görelim, sancağı Ali'ye verdi. Biz ise, Ali'nin rahatsızlığı sebebiyle Resülüllah'ın huzurunda bulunabileceğini ve sancaktar olacağını ümit etmiyorduk. Dediler ki, İşte bu Ali'dir. Peygamber sancağı kendisine verdi. Hayber kalasını da Yüce Allah, onun sancaktarlığında müslümanlar için fethetti."

Bu rivayeti Haris ve Ebû Nuaym şu şekilde vermiştir: Ali, sancağı aldıktan sonra kal'aya doğru ilerledi ve kal'anın yakınına sancağı dikti. Kal'adan başını çıkaran bir yahudi, "Sen kimsin?" diye bağırdı. O da "Ali" diyerek cevap verdi. Yahudi bunun üzerine: " Âli olacaksınız, üstün geleceksiniz" dedi ve Allah'ın Musa'ya indirdiği Tevrat üzerine yemin etti. Ali de bulunduğu yerden hiç gerilemeksizin, onun elleriyle Allah bize Hayber'in fethini müyesser kıldı."

Ebû Nuaym der ki: Bu haberde, bu yahudinin, kitaplarından edindiği bazı bilgilerle, Hayber'in kimler tarafından fethedileceğine dâir önceden bilgi sahibi olduğu anlaşılmaktadır." [111] (Yukardaki kıssanın İbn-i Ömer, İbn-i Abbâs, Sa'd bin Ebû Vakkâs, Ebû Hüreyre, Ebû Sâid el-Hudrî, İmrân bin Husayn, Cabir ve Ebû Leylâ el-Ensari gibi sahabiler tarafından da rivayet edilmiş olduğunu görmekteyiz. Keza aynı mealdeki bir rivayeti de Büreyde'den nakletmiştir, Beyhekî ve Ebû Nuaym.).

Ahmet Ebû Yâ'lâ, Beyhekî ve Ebû Nuaym, ayrıca Ali'nin şöyle demiş olduğunu naklederler: "Hayber günü Resülüllah Efendimiz'in mübarek tükrüğü ile gözlerimi ilaçlayıp tedavi etmesinden sonra, bir daha ne gözlerim ağrıdı, ne de bir baş ağrısı duydum."

Beyhekî ve Taberânî ve Ebû Nuaym, Abdurahman bin Ebû Leyla'dan şöyle naklederler: "Ali, çok sıcak bir günde astarlı ve kalın cübbe giyer, hiç sıcağa aldırış etmezdi. Keza çok soğuk bir günde de hafif bir elbise giyer, hiç soğuğa aldırmazdı. Kendisine sorulduğunda: "Ben Hayber seferi'ne arkadan katıldığım halde, fetih gününün gecesi akşamında Resülüllah Efendimiz; ertesi günün sabahında sancağı, Allah ve Resülü'nün sevdiği bir kişiye vereceğini buyurmuş ve sabahleyin sancağı bana vermişti. Benim için bu sırada dua etmişti. Sonra benim hakkımda demişti ki: "Allah'ım, Ali'yi sıcaktan ve soğuktan da koru!" İşte Resülüllah'ın bu duasından sonra ben, soğuk nedir sıcak nedir hiç duymam."diyerek karşılık vermiştir.

Taberânî el-Evsat'ında Süveyd bin Gafle'den şöyle nakleder: "Biz Ali ile karşılaştık. Üzerinde soğuğa rağmen hafif bir elbise vardı. Dedik ki: Ey Ali burası sizin oraya benzemez, burası soğuktur, siz de soğuğa karşı tedbirli olmalısınız!" O bize verdiği cevapta şöyle dedi: "Vaktiyle soğuk havada ben de herkes gibi üşürdüm. Hayber'de Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), ağrıyan gözlerime mübarek tükrüğünden çalarak ilaçlamıştı ve benim için dua etmişti. İşte o günden beri ben, ne sıcak, ne de soğuk nedir bilmem. Gözlerim de hiç ağrımadı."

İbn-i İshak, Hâkim, Beyhekî Câbir'den rivayet ederler. O şöyle demiştir: "Müslümanlar Hayber'i kuşattığı zaman, Yahudi Merhab kal'adan çıkarak kendisine mübariz istedi ve müslümanlara meydan okudu. Muhammed bin Mesleme ortaya atıldı ve ona mübâriz oldu. Derhal Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) dua buyurup: "Haydi, onun üzerine yürü!" buyurdu ve: "Allah'ım, ona yardım et de düşmanını haklasın! "diyerek Allah'a niyaz eyledi. İkisi tutuştular. Muhammed bin Mesleme, düşmanın hakkından geldi ve onu yere serdi." [112]

Beyhekî, Mûsâ bin Ukbe ve Urve tarîkıyla şu haberi nakletmiştir: Hayber Günü, Hayber ehlinden siyah bir köle efendisine ait koyunları da önünde sürerek geldi ve: "Eğer ben müslümün olursam, bana ne var?" diye sordu. Peygamberimiz de kendisine: "Müslüman olursan sana cennet var!" buyurdu. O da derhal müslüman oldu. Sonra şöyle dedi: v"Ey Allah'ın Resulü, benim sürüp getirdiğim şu koyunlar, benim yanımda emânet idi. Ben bunları ne yapacağım?" Peygamber Efendimiz de: "Bu koyunları, bizim askerimizin dışına çıkar sonra Hayber'e doğru sür! Yüzlerine kum atarak ve kendilerini o tarafa doğru ürküterek kovalayıver! Onlar, âit oldukları yere giderler." Müslümanlığı kabul eden o habeşî de böyle yaptı. Koyunlar koşturarak yerlerine döndüler. Koyunların sahibi olan yahûdi durumu görünce, kölesinin müslüman olduğunu sezdi. Bu müslüman olan ve bu suretle hürriyetini kazandığı gibi cenneti de hak eden habeşî, savaşta bir de şehîd mertebesine nail oldu. Peygamberimiz de bunun üzerine: "Gerçekten Yüce Allah, bu kuluna çok büyük ikramda bulundu, onu hayır ve keramete nail eyledi. O gerçekten içten gelerek müslüman oldu! Ve ben, onun başucunda iki cennet hûrîsinin nöbet tuttuğunu da gördüm!" buyurdu.

Hâkim ve Beyhekî Şeddâd bin el-Hâd'tan rivayet eder: Bedevi Araplardan biri, îman edip hicret etmişti.. Hayber Gazvesi gününde alınan ganimetleri taksim eden Peygamberimiz, bu ârâbîye de hissesini ayırıp verdi. Arâbî dedi ki: "Ben Sana, bu ganimet payim almak için tabî olmadım. İslâm uğrunda şehîd olayım ve cennete gideyim, diye tabî oldum!" Efendimiz de buyurdu ki: "Eğer Allah'a karşı sözünü tutarsan, Allah da sana şehitliği nasîb eder!" Sonra savaş başladığında, onun şehid olduğu görüldü. Efendimiz de: "Sözünü tuttu, Allah da ona şehitlik nasîb eyledi!" buyurdu." [113]

Beyhekî İbn-i İshak tarikiyle şu haberi rivayet eder: "Müslüman olanlardan bâzıları Hayber'de Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in yanında gelip: "Ey Allah'ın Resulü, bizler çok aç kaldık, elimizde hiçbir şey bulunmamaktadır" dediler. Peygamber Efendimiz de Yüce Allah'a niyaz etti: "Ey Allah'ım, Sen bu kullarının hâlini bilmektesin! Bunlar çaresiz kalmışlar, benim dahî elimde kendilerine verecek birşeyim bulunmamaktadır. Kendilerine bir büyük ganimet nasîb eyle diyerek duada bulundu. Sonra Cenâb-ı Hakk, kendilerine Hayber'in en çok zengin kal'ası bulunan Sa'd bin Muaz Kal'asının fethini müyesser eyledi."

İbn-i Kani', Beğavî ve Ebû Nuaym Saîd bin Şiiyeym'den şöyle naklederler: Saîd, babasından naklen der ki: "Ben Müslümanlar Hayber'i kuşattıkları zaman Uyeyne bin Hısn'ın askerleri arasında idim. Biz Hayber yahûdilerine imdâd kuvveti olarak yola çıkmıştık. Uyeyne'nin askeri içinde bir sesin: "Ey nâs, evlerinize dönünüz, sizinkiler onlara üstün geldiler!" diye nida ediyordu. Biz de, bizimkiler galip gelmiş diyerek geri döndük. Sonradan anladık ki, bize Uyeyne'nin askeri içinde nida eden her hangi bir kimse olmamıştır. Bu ses semâdan gelmiştir. Yâni müslümanlara Allah'ın manevî bir yardımı imiş."

El-Vakıdi'nin sevkettiği bir habere göre, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Hayber'deki Şık Ehli'ne âit müteaddid kal'aları kuşattığı zaman, Şıklılar Nizâr'lıların kal'alarına çekilmek zorunda kaldılar. Burada kendilerini şiddetle müdâfâ ettiler. O kadar çok ok atıyorlardı ki, Peygamber Efendimiz'in eteklerine bile ok düşüyordu. Bunun üzerine Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem), yerden bir avuç kum alıp onların kal'alarına doğru attı. Kal'a büyük bir sarsıntı île sarsılıp yerle bir oldu, Müslümanlar da ilerleyip onları esir ettiler." (Bunu, bu şekilde, Beyhekî de rivayet etmiştir.)

Buhârî ve Müslim Enes'ten şöyle rivayet ederler. O demiştir ki: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) sabah namazını şafak söker sökmez kılıp yola çıktı. Hayber önüne gelip şöyle haykırdı:

"Allah yegâne büyüktür! Hayber harâb oldu demektir! Biz, bir kavmin sahasına indiğimiz zaman; daha önce uyarılmış ve teblîğ alıp reddetmiş bulunan bu kavmin sabâna erdiği vakit, talihi ne kötüdür!"

Beyhekî, İbn-i Ömerin şöyle dediğini kaydeder: "Peygamber Efendimiz, Safiye Vâlidemiz'in gözünde morarma gördü bunun sebebini sordu. O da şu cevâbı verdi: "Ben, Hucur bin Ebû'l-Hukakyk'ın nikâhında bulunduğum sırada, bir rü'yâ gördüm. Ay, semâdan inip benim kucağıma düştü. Ben, bu rü'yâmı kendisine anlattığım zaman, bana kızdı ve: "Sen Medine kralı Muhammed'i arzu ediyorsun!" diyerek bağırdı ve gözümün üzerine bir yumruk indirdi.) İşte bu morarma onun eseridir."

Ebû Ya'lâ Humeyd bin Hilâl'dan şöyle nakleder: "Safîye vâledimiz demiştir ki: Ben Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’in yanına götürüldüğüm zaman, insanlar içinde en çok nefret ettiğim kendileri idi. O bana dedi ki: "Ey Safîye, senin kavmin, şunları şunları yaptı. Bunun için netice böyle oldu." Onun bu konuşmasını dinledikten sonra yanından kalktığım zaman, bütün insanların benim yanımda en sevgilisi, Peygamberimiz olmuştur."

Beyhekî Asım el-Ehval'dan şu haberi nakletmiştir: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Hayber'e geldiği zaman, oradaki hurmalar yeşildi. İnsanlar da acele edip bu hurmalardan bol miktarda yediler. Sonra sıtma oldular ve durumlarını Hazret-i Peygamber'e haber verdiler. Peygamberimiz de kendilerine suyun, sabahın ayazı ile iyice soğutulmasını, bu soğuk suyu üzerine dökünmelerini kendilerine tavsiyede bulundular. Bu tavsiyelerinde; suyun sabahın iki ezanı arasında dökünülmesi, üzerine Besmele çekerek Allah'ın adının zikredilmesi kaydı da vardı. Ashâb da aynen böyle yaptılar ve sanki hiç sıtma görmemiş gibi iyileştiler."

Vâkıdî ve Beyhekî Abdullah bin Üneys'ten şu haberi nakletmiştir: Ben Hayber'e çıktığım zaman, yanımda eşim de vardı ve o hâmile idi... Yolda ağrısı tuttu. Durumu Hazret-i Peygamber'e haber verdim. O da bana şu tavsiyede bulundu: "Hurmayı güzelce ezip suya ısla. Şırası çıktığı zaman, bunu bir şerbet hâlinde hanımına içir!" Ben de aynen Peygamber Efendimiz'in tavsiyesini yerine getirdim. Eşim, hoşuna gitmeyen bir aksilikle karşılaşmadı."

Beyhekî Vâkidî tarikiyle onun üstadlarından şöyle bir haber nakleder: Ebû Şüyeym el-Müzenî müslüman olduğu zaman, gerçekten de güzel müslüman olmuştu. Vaktiyle müslümanlık öncesi bir olayı şöyle anlatmıştı: "Biz, Hayber yahûdilerine imdâd kuvveti olarak Üyeyne bin Hısn'ın askerleriyle birlikte giderken, işittiğimiz bir ses üzerine geri dönmüştük. Uyeyne, bizleri tekrar toparlayıp yola çıkardı ve Hayber'e yaklaştığımız bir sırada, gece molası verdik. Geceleyin ansızın uyandık. Uyeyne bize dedi ki: "Arkadaşlar, size müjde edebilirim. Burada gördüğüm bir rü'yâda, Hayber'deki dağlardan Zü'r-Rukaybe dağının bana verildiğini gördüm. Bu, Muhammed'in rakabesinin, yani boynunun bizim elimize geçmesi, bizim ona karşı zafer kazanmamız demektir." Sabahleyin yerimizden kalkıp Hayber'e vardığımız zaman, Muhammed'in Hayber'i ele geçirdiğini gördük. Komutanımız Uyeyne, Hazret-i Peygamber'e gidip dedi ki!: "Ey Muhammed, benim kendileriyle anlaşmam bulunan dostlarım Hayberlilerden ganimet olarak aldığın malları, bana teslim etmen lâzımdır. Zira ben seninle savaşmayı bırakıp geri döndüm!" dedi. Hazret-i Peygamber de kendisine dedi ki: "Yalan söylüyorsun, ey Uyeyne! Sen yolda işittiğin bir ses sebebiyle geri dönmüştün!" Bunun üzerine Uyeyne, "öyleyse beni mükâfatlandır" dedi, Hazret-i Peygamber de "Zü'r-Rukeybe senindir" buyurdu. Uyeyne, bunun ne olduğunu sordu. Peygamber de: "Bu, rü'yânda senin olduğunu gördüğüm dağdır!" buyurdu. Bunu duyan Uyeyne, derhal oradan ayrılıp kabilesine döndü. Sonra Haris bin Avf onun yanına gelip dedi ki! "Ey Uyeyne, ben sana vaktiyle doğru hareket etmediğini, Muhammed'in mutlaka üstün geleceğini, Allah'ın dîninin zahir olacağını ve her tarafa yayılacağını söylemiştim. Yahudî bilginleri de bunu vaktiyle bize söylemişlerdi. Yemîn ederim ki ben, Selâm bin Ebû'l-Hukayk'ın "Biz Muhammed'e hased eden kimseleriz! Yoksa O aslında hak Peygamberdir ve bizim Ondan göreceğimiz iki darbe vardır. Bunlardan biri Medine yakınında, diğeri ise Hayber'de olacaktır" diye konuştuğunu de kendi kulağımla duydum. Selâm, bu şekilde konuştuğu zaman ben kendisine: "Demek O'nun dîni, her tarafa yayılacak mı?" diye sormuştum. O da Tevrat'a yemin ederek "Evet" demişti."

İbn-i Sa'd İbn-i Abbâs'ın şu haberini nakleder: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimiz Hayber'i fethettiği zaman, Hayber halkının çocuklarını ve ev halkını alarak çıkmaları üzerinde kendileriyle andlaşma yaptı. Yalnız, altın ve gümüşlerini götürmeyeceklerdi. Kinâne ve Rabîl çağırıp "Mekke halkına ariyet olarak verdiğimiz altın ve gümüş kablarınız nerede?" diye sordu. Onlar da şu karşılığı verdiler: "Bizler yurdumuzdan kaçtıktan sonra, kâh şuraya, kâh buraya indik. Kötü durumda kaldıkça onları harcadık." Peygamberimiz: "Yalan söyleyip andlaşmamıza hiyânet etmek yok! Aksi halde, kanınızı ve malınızı bize helâl kılmış olursunuz" dedi. Onlar da "Yalan söylemiyoruz" diye ısrar ettiler. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz, ansârdan bir adamı çağırıp: "Susuz ve ağaçsız olan falan yere git, sonra hurmaların bulunduğu yere ilerle, Sağına ve soluna iyi dikkat et. Bir ağacın yerinden kaldırılmış olup olmadığını gör! O ağacın kaldırıldığı yere gömülmüş bulunan altın ve gümüş kabları getir" buyurdu. Ansârlı adam da bu şekilde hareket ederek az sonra kabları ve malları getirdi. Peygamberimiz de, Kinâne ile Rabîi idam ettirdi ve ev halkını da esir etti." [114]

Buhârî, Yezid bin Ebû Ubeyd'ten rivayet eder. O şöyle demiştir: Bir gün ben Seleme bin el-Ekva'ın dizinin alt tarafında bir kılıç darbesi gördüm ve kendisine: "Bu nedir?" diye sordum. O da bana: "Hayber Gavzesinde aldığım bir yara izidir. İnsanlar orda: "Seleme yaralandı!" diye bağırdılar. Ben de derhal Hazret-i Peygamber'in yanına vardım. Peygamber Efendimiz, mübarek tükrüğü ile yaramı ilaçlayıp tedavi etti. O günden bu güne, yaram bir daha açılmadı." karşılığını verdi."

Buharî ve Müslim Sehl bin Sa'd'tan rivayet ederler: O, şöyle demiştir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), savaşlarının birinde müşriklerle karşılaştığı zaman, müslümanların içinde bir adam çok kahramanca savaşıyor, müşriklerin yakınında dolaşıyor, birlikten az ayrılan veya yalnız kalan her müşriği takîb ediyor ve mutlaka kılıcıyla vurup öldürüyordu. Dediler ki: "Ey Allah'ın Resulü, bugün şu adam, herkezden fazla cesaret ve kahramanlık göstermiştir" dediler. Peygamberimiz de: "Bu adam, cehennemliklerden biridir" buyurdu. O'nun bu sözü, ashâb-ı kirama ağır geldi. Dediler ki: "Eğer bu kişi cehennemliklerden biri ise, bizim hangimiz cennetliktir?" O da buyurdu ki: "Vallahi bu adam, bu hâl üzere ölmez!" Derken ben bu adamı, adım adım takip ettim. O, hızlı gitse ben de hızlı gidiyordum, ağır davransa ben de ağır davranıyordum. Nihayet savaşırken ağır bir yara aldı ve derhal intihara kalkıştı. Kılıcının kabzasını yere, ucunu da göğsüne dayadı ve kılıcı üzerine şiddetle yüklenerek intihar etti. Kendi kendisini öldürdü. Durumu gören bîri, koşarak geldi ve: "Ey Allah'ın Resulü, ben yine şehâdet ederim ki Sen Allah'ın Resulüsün!" dedi. Peygamberimiz: "Ne var?" diye sordu. Adam da, o kahramanca savaşan adamın akıbetini haber verdi."

(Buhâri ve Müslim'in aynı mealde Ebû Hüreyre'den de bir rivayetleri bulunmaktadır.)

Beyhekî Zeyd bin Hâlid el-Cühenî'den nakleder: "Hayber gününde Peygamberimiz'in ashabından biri vefat etmişti. Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem): "Bunun cenaze namazını siz kılınız" buyurdu. Ashabın yüzü, O'nun bu sözünden fena halde bozuldu. Peygamber Efendimiz de bunun üzerine: "Bu arkadaşınız bu savaşta, Allah için savaşırken gulûl yapmış, henüz ganimet malı taksim edilmeden ondan çalmıştır!" buyurdu. Bunun üzerine biz onun eşyasını araştırdık, iki dirhem etmeyecek bir gerdanlığı çalmış olduğunu gördük."

Yine Buhâri ve Müslim'in Ebû Hüreyre'den bir rivayeti var. O demiştir ki: Biz, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ile birlikte Hayber'e çıktık. Elbise ve bazı eşya ve malların dışında, altın veya gümüş ganimet etmedik. Dönüş sırasında Peygamber Efendimiz Vâdi'l-Kurâ denilen yere geldiği sırada, kendilerine siyah bir köle hediye edildi. Müd'im adındaki bu adam, Peygamber Efendimizin göçünü indirirken, atılan bir ok gelip kendisini yaraladı ve o, bu yaradan öldü. Ashâb, "Adamcağız, ne güzel hizmet ediyordu! Ne mutlu kendisine ki, o cennetliktir!" dediler. Bunun üzerine Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdular ki:

("Yok, sizin sandığınız gibi değil! Varlığım elinde olan Allah'a yemin ederim ki, onun Hayber gününde ganimet malları henüz taksim edilmemişken çaldığı semle (üste giyilen elbise), bir cehennem ateşi olarak onu saracaktır!")

Buhâri, Ebû Hüreyre'nin şöyle dediğini nakleder: Hayber fethedildikten sonra, Peygamber'e (sallallahü aleyhi ve sellem) kızartılmış bir kuzu hediye edildi. Kuzu, Peygamberimiz'in ölümüne sebebiyet verilmesi maksadı ile zehirlenmişti. Peygamberimiz: "Burada ne kadar yâhudi varsa toplayınız!" buyurdu. Onları çağırıp topladılar. Peygamberimiz kendilerine: "Ben, size bir şey soracağım, bana doğru söylermisiniz?" dedi. Onlar da "Evet" dediler. Peygamberimiz "Sizin atanız kimdir?" diye sordu. Onlar da "filandır" dediler. Peygamberimiz "Yalan söylediniz, sizin atanız filandır" dedi. Onlarda Peygamberimizi "Evet" diyerek tasdik ettiler. Peygamberimiz tekrar onlara sordu: "Doğru söyleyiniz, bu kızarttığınız kuzuya zehir koydunuz mu?" Onlar da "Evet" dediler. Onlara, bunu niçin yaptıklarını sordu. Onlarda dediler ki: "Eğer sen yalancı biri isen, senden kurtulmak istidik. Eğer hak Peygamber isen, sana bir zararı dokunmaz, diye düşündük."

Beyhekî ve Ebû Nuaym'ın Ebû Hüreyre'den olan rivayetleri ise şöyledir: Yahudilerden bir kadın, Peygamber Efendimiz'e kızartılıp zehirlenmiş bir kuzu hediye etti. Peygamberimiz de ashabına: "Sakın bu kuzudan yemeyiniz! Çünkü bu zehirlidir!" buyurdular. Sonra huzuruna getirdikleri o kadına sordular: "Bunu niçin yaptın?" Kadın şu cevabı verdi: "istedim ki, gerçekten Peygamber olup olmadığın meydana çıksın! Eğer hak Peygamber isen, bundan haberdâr edilirsin, eğer yalancı birisi isen, insarları senden kurtarmış olurum, dedim" Peygamber Efendimiz, bu kadını serbest bıraktı." [115]

Buhâri ve Müslim'in Enes'ten olan rivayetleri ise şöyledir. Enes bu konuda demiştir ki: "Bir yâhudi kadım, Peygamber'e (sallallahü aleyhi ve sellem) kızartılmış ve zehirlenmiş bir kuzu getirip hediye etti. Peygamberimiz de: bundan yemişti. Sonra bu kadın Hazret-i Peygamber'in huzuruna getirildi. Peygamberimiz kendisine niçin bunu yaptığını sordu. Kadın "Sizi öldürmek istedim" dedi. Peygamber Efendimiz de kendisine: "Allah buna izin vermezdi!" karşılığı verdi."

Darimî, Beyhekî, Câbir bin Abdullah'tan şöyle nakleder: Hayber'li yahudî kadını, Peygamber'e (sallallahü aleyhi ve sellem) zehirlenmiş ve kızartılmış bir kuzu hediye etti. Peygamberimiz de döşünü (ön kolunu) alıp ondan bir miktar yedi. Bundan, ashabtan bâzıları da yediler. Peygamberimiz: "Sakın yemeyin, bu zehirlidir!" buyurdular. Kadını çağırtıp niçin bunu yaptığını sordular. Kadın: "Bunu sana kim haber verdi?" dedi. Peygamberimiz de "Elimdeki şu parça haber verdi" buyurdu. Bunun üzerine kadın, kuzuyu zehirlediğim itiraf etti ve: "Eğer sen gerçekten Peygamber isen, bundan haberdâr edilirsin dedim. Eğer bir yalancı isen, senden kurtulmayı düşündüm!" dedi. Peygamberimiz de bu kadını serbest bıraktı." [116]

Abdullah bin Revaha Serriyyesinde Vukua Gelen Fevkalâdelikler

Beyhekî ve Ebû Nuaym, Urve ve Mûsâ bin Ukbe tarikiyle İbn-i Şihâb'dan şöyle rivayet ederler: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Abdullah bin Revâha başkanlığında otuz süvari askeri, yahudî Yüseyr bin Rizâm'a gönderdi. Bu çarpışmada Abdullah bin Üneys de vardı... Çarpışma esnasında Yuseyr, Abdullah bin Üneys'i yüzünden yaralamıştı. Döndükleri zaman, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Mübarek tükrüğü ile Abdullah bin Üneys'in yarasını ilaçlayıp tedavi etti. Ve ölünceye kadar Abdullah'ın bu yarası, ne bir kanama yaptı, ne de kendisine bir acı verdi..."[117]

Kaza Umresinde Vukua Gelenler

Vahidi ve Beyhekî Ebû Hüreyre'nin şöyle dediğini naklederler: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Kaza Umresi için yola çıkıp silahı ile birlikte Ye'cic Vâdisi'ne geldi. Durumu haber alan Kureyş, on kadar adam gönderip itirazda bulundu ve: "Ey Muhammed, sen Hudeybiye'deki andlaşmanda Mekke'ye silahsız olarak gireceğini kabul etmiştin. Bu sözleşmeye aykırı haraket edemezsin... Mekke'ye, ancak misafir olanların silâhı ile girebilirsin. Diğer silahlarını dağarcığına koymak zorundasın!" dediler... Peygamberimiz de kendilerine "Elbette ben, Mekke'ye silahlı olarak girmeyeceğim!" buyurdu. [119]

Ahmed'in İbn-i Abbâs'tan rivayeti de şöyledir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ve ashabı Mekke'ye geldikleri zaman müşrikler dediler ki: "İşte, Medine'nin sıtması ile perişan olmuş, zayıf düşmüş adamlar geldiler..." Onların bu konuşmasından Cenâb-ı Allah Resulünü haberdâr etti. Peygamber Efendimiz de bunun üzerine tavafın ilk üç şavtmda "Remel" yapmalarını emretti... Bununla müslümanların gücünü, müşriklere göstermek istedi..." [120]

Beyhekî’nin bu husustaki İbn-i Abbâs'tan rivayeti ise şöyledir: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Kaza Umresi için yola çıktığında, Merru'z-Zahrân denilen yere geldiği zaman, müşriklerin kendileri hakkında: "Müslümanların gıdasızlık ve zayıflıktan kımıldayacak halleri kalmamış!" diye konuştuklarından haberdâr oldu... Ashâb dediler ki: "Yâ Resûlüllah, binit develerinden bâzılarını kesip etinden yesek, bol gıdalı çorbalar içsek de yarın Mekke'ye daha neşeli bir halde girsek, daha uygun olmaz mı?" Peygamberimiz "hayır" dedi ve binit develerinin kesilmesini kabul etmedi... Buyurdu ki: "Haydi bütün yiyeceklerinizi önümde toplayınız!" Bunun üzerine Peygamberimizin önüne bir yaygı yazıldı ve bütün yiyecekler getirilip bu yaygının üzerine döküldü. Bundan bol bol yediler ve kablarını da doldurdular Sonra kalkıp Mescid-i Harâm'a gittiler ve Peygamberimiz kendilerine "Remel" yapmalarını emretti... Kureyş de bunu gördüğünde: "Yürümeye râzı olmadılar da geyik gibi sekiyorlar" diye söylendi..."[121]

Galib El-Leysi Seriyyesînde Vukua Gelenler

Bu seriyye, sekizinci Hicret yılının Sefer ayında yola çıkarılmıştı. Cündeb bin Mekis el- Cüheni'den İbn-i Sa'd'ın bu hususla ilgili çıkardığı haber şöyledir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in Gâlib bin Abdullah el-Leysî'nin başkanlığında gönderdiği seriyyede ben de vardım.. Peygamberimizin bu husustaki emri şöyle idi: "Kedid denilen yere vardığınızda, Mellûh Oğullarına karşı bir akın düzenleyiniz!" Biz de Peygamberimiz'in emri gereğince akın düzenledik ve hayvanlarım ele geçirip sürdük.. Kabilenin gözcüsü durumdan kendilerini haberdar etti. O kadar büyük bir kalabalık toplandı ki, bizim onlarla çatışmaya girmemize imkan yoktu.. Biz ilerlemeğe devam ettik. Kabilenin adamları ise arkamızdan yetişti. Bu sırada biz vadinin karşı tarafına geçmiş idik. Baktılar aramızda sadece vadi var.. Derken kuvvetli bir sel geldi, vadinin iki tarafını dolduruyordu.. Bu bize, Allah'ın bir yardımı ve imdadı idi.. Halbuki biz, ne bir yağmur gördük, ne de havada bulut vardı.. Onlar da karşı tarafta bakakaldılar.. Hiç birinin bizden tarafa geçmesine imkân yoktu.. Biz de yolumuza ilerleyip, onların arkamızdan yetişemiyeceği kadar arayı açtık ve yakalanmadan yerimize döndük..". [122]

13-2 Ebû Musa Seriyyesinde Vukua Gelenler

Hâkim İbn-i Abbâs'tan şöyle naklediyor: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Ebû Musa'yı Deniz Seriyyesi'ne gönderdi.. Onlar giderlerken, bir ses işittiler. Bu ses diyordu ki: "Size Allah'ın bir hükmünü bildirelim mi? Her kim sıcak bir günde Allah yolunda susuzluğa katlanırsa, Allah da onu susuzluk gününde suya kavuşturacaktır!" [123]

Zeyd bin Harise Seriyyesinde Vukua Gelenler

Zeyd bin Harise Seriyyesi, Ümmü Karafe'ye gönderilmişti. Ümmü Karafe, Fizâre Oğullarına mensub idi. Bu kadın, kendi oğulları ve torunlarından otuz altıyı hazırlayıp Peygamber Efendimiz'e saldırmak üzere yola çıktı.. Durumdan haberdar edilen Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimiz; "Allah'ım, bu kadını bütün evladlarından mahrum eyle!" diye bedduada bulundu.. Sonra Zeyd bin Hârise'yi bir bölük askerle onların üzerine gönderdi. Ümmü Karafe ve bütün evladı bu çarpışmada telef oldular.. (Ebû Nuaym'ın, Âişe Vâlidemiz'den olan rivayeti, bu merkezdedir..) [124]

Diğer Bir Seriyyede Vukua Gelen Fevkalâdelikler

Ahmed ve sahih bir senedle Beyhekî Enes'ten şöyle rivayet ederler: "Kadının biri gelip dedi ki: "Ey Allah'ın Resulü, ben bir rüya gördüm. Şöyle ki: Sanki ben cennete girmişim, orada bazı ayak sesleri işittim. Baktım, Filan ve filanlar imiş.. On iki kişilerdi, Cennette yürüyorlardı.. Üzerlerinde atlastan elbiseleri vardı. Üzerlerinden ter yerine kan akıyordu.. Denildi ki: Haydi bunları cennet ırmağına götürüp daldırınız! Orada yıkansınlar!". Bunun üzerine götürüldüler. Nehre dalıp çıktılar.. Yüzleri ayın on dördü gibi parlıyordu. Sonra gelip altın kürsiler üzerine oturdular. Ve altından tepsiler içinde yiyecek getirildi ve bundan yediler.. Ben de kendileriyle birlikte o meyvelerden yedim.."

Kadın bu şekilde rü'yasını anlatıp bitirdiği sırada, Peygamber Efendimiz'in daha önce göndermiş bulunduğu bir seriyyeye âit bir haber geldi. Haberci dedi ki: "Ey Allah'ın Resulü, karşılaştığımız çarpışma esnasında filan ve filanlar şehid oldular." Habercinin bu şekilde saydığı kimselerin sayısı ve kendileri, kadının rü'yasını anlatırken söylediği kişilerin ve sayının aynısı idi. Bunun üzerine Peygamberimiz o kadına dedi ki: "daha önce bana anlattığın rüyam, gönderdiğim seriyyenin şu habercisine de anlat!". Kadın rü'yasını ona da aynen anlattı. O haberci de: "Evet yâ Resülüllah, aynen bu kadının rü'yasında gördüğü gibidir" dedi.." [125]

Mute Gavzesinde Vukua Gelen Mucizeler ve Ayetler

Buharî'nin bu hususta İbn-i Ömer'den rivayeti şöyledir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Mûte Savaşına giden askerin başında Zeyd bin Hârise'yi komutan tayın etti. Ve buyurdu ki: "Zeyd şehîd düşerse, komutanınız Cafer'dir. Eğer Cafer de şehid düşerse, komutanınız İbn-i Ravâha'dır!"

Vâkıdî der ki: Bana Rabta bin Osman'ın Ömer bin Hakem'den naklettiğine göre, onun babası şöyle demiştir: Nûmân bin Rahtî adındaki yahûdî gelip diğer insanlarla birlikte Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in yanında durdu. Peygamberimiz de bu sırada: "Askerin komutam Zeyd bin Hârise'dir. O şehid düşerse komutan Cafer'dir! O da şehid düşerse komutanınız Abdullah bin Ravâha'dır! Şayet Abdullah da şehid olursa, müslümanlar râzî olacakları birini kendilerine komutan seçsinler!" buyurdu... O'nun bu sözlerine kulak vermekte olan Nûmân dedi ki: "Yâ Eba'l-Kâsım, Sen eğer hakîkaten bir Peygamber isen, burada, eğer şehid olursa diye isimlerim saydığın adamlarının hepsi şehid olacaklardır. Daha pekçoklarının isimlerini saymış olsan, muhakkak onlar da şehit olacaklardır... Senden önceki Benî İsrâ'îl Peygamberlerinde de bu böyle olmuştur... Bir Peygamber, yüz kişinin "Eğer şehîd olursa..." diye ismini saymışsa, onların yüzü de o savaşta şehîd olmuştur... " Nûmân adındaki bu yahûdî, sonra Zeyd bin Hârise'ye dönerek şu nasîhatta bulundu: "Ey Zeyd, savaşa gitmeden vasiyyetini yap! Zira sen bu savaştan geri dönmezsin, asla Muhammed'i bir daha göremezsin! Eğer o, bir Peygamberse, bu muhakkak böyle olacaktır." Zeyd de ona karşı "Elbette ki O, hak Peygamberdir! İyi ve güzel ahlaklı olup doğru sözlüdür!" diye cevap verdi..."

(Bu haberi, bu şekilde Beyhekî de rivayet etmiştir...) [126]

Vâkıdî ve Beyhekî Ebû Hüreyre'den naklederler. O demiştir ki: "Mûte savaşına ben de katılmıştım. Düşmanın askeri ve malzemesi o kadar çoktu ki, sayılmayacak derecede... Sonra elbiselerinin süsü, altın ve gümüşlere bezenmiş olmaları da göz kamaştırıyordu... Benim gerçekten gözüm kamaşmıştı... Bunu farkeden Sabit bin Akram, bana dedi ki: "Ey Ebû Hüreyre, sana ne oluyor? Herhalde, gördüğün manzarayı çoğumsadın ve gözün kamaştı?" Ben de "Evet öyle" diye cevap verdim. Sonra bana şunu söyledi: "Doğrudur, çünkü sen Bedir'de bizimle bulunmadın! Unutma ki biz Bedir'de asla sayı çokluğu ile muzaffer olmadık!"

Buhârî, Enes'in şöyle dediğini rivayet eder: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Mûte Savaşına ordusunu gönderdiği zaman bayrağı Zeyd'e vermişti... Zeyd, Cafer ve İbn-i ravâha sırasiyle şehid oldukları zaman, bunu ashabına haber verdiler... Henüz onlardan haberci gelmeden önce şöyle buyurdular: "Bayrağı taşıyan Zeyd şehîd oldu... İşte bayrağı Cafer aldı, fakat o da şehid oldu... Şimdi bayrağı Abdullah bin Ravâha taşıyor... Fakat o da şehid düştü. En sonunda bayrağı Hâlid bin Velîd ve onun sayesinde müslümanlar kurtuldu..."

Beyhekî'nin Ebû Katâde'den sevkettiği rivayet de aşağı-yukarı bu mealde olup yalnız bu rivayette şu önemli fark bulunmaktadır:"... Peygamber Efendimiz minbere çıkıp Zeyd'in, Cafer'in ve Abdullah bin Ravâha'nın şehid olduklarını birer birer haber verdi ve sonunda buyurdular ki: "İşte şimdi bayrağı Hâlid bin Velîd aldı... Allah'ım, o Senin kılıçlarından bir kılıçtır! Sen ona nusret eyle!" İşte bugünden sonra Hâlid bin Velîd'e, "Seyfullah" denilir oldu..."

Vâkıdî'nin Muhammed bin Salih el-Temmâr ile Abdül Cebbar bin Umâra'dan sevkettiği rivayette ise şöyle denilmektedir: Mûte'de iki taraf karşılaştığı zaman Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) minber üzerinde oturup konuşmaya başladı. Şâm ile kendisi arasındaki perde keşfolunup olanlar aynen kendisine gösterilmişti. O, Mûte'deki savaşı gözlüyor ve şöyle diyordu: "Elindeki bayrağı ile düşmanın üzerine yürüyan Zeyd'e, Şeytan vesveseler verip ölümü kötü, yaşamayı güzel göstermek istedi... Zeyd ise: "Şimdi îmân alabildiğine mü’minlerin kalblerinde yerleşmişken, sen dünyâya mı rağbet edeceksin?" deyip ilerledi... Ve şehîd olup cennete girdi... İşte şimdi de bayrağı Cafer aldı. Şeytan ona da musallat olup aynı vesveseleri vermek istedi ise de, o da Zeyd gibi bu vesveseleri red ederek ilerledi... Nihayet o da şehîd düştü ve cennete gitti... Sonra bayrağı Abdullah bin Ravâha aldı ve o da diğerleri gibi şehîd oldu... Şu farkla ki, onun önceki iki arkadaşı koşarak cennete giderken Abdullah, yan yan cennete giddi..." Hazret-i Peygamber'in bu sözü ashaba ağır geldi... Dediler ki: "Ey Allah'ın Resulü, onun itirazı ne idi ki, böyle oldu?" Hazret-i Peygamberin cevabı ise şöyle oldu: "O savaşırken yara alınca geri döndü ve savaşı bırakmak istedi. Sonra toparlanıp kendi kendini azarlayarak cesarete geldi ve savaşıp şehîd oldu... Cennete girdi ve fakat arkadaşlarının derecesine ulaşamadı..."

İbn-i Sa'd'ın Salim bin Ebû'l-Ca'd tarikiyle Ebû Amir el-Sahabî'den şöyle bir rivayeti var: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'e Cafer ve arkadaşlarının haberi geldiği zaman çok üzüldü... Sonra tebessüm ettiler. Bunun sebebi sorulduğunda şöyle buyurdular: Ashabımın ölümleri bana çok hüzün vermişti... Nihayet onları cennette karşılıklı kürsîlerde kardeşâne oturduklarını gördüm de sevindim... Fakat içlerinden birinin biraz yan çizdiğini görüp kılıcı ve ölümü hoş karşılamadığını anladım... Cafer'i ise iki kanadıyla uçarken gördüm. Kanadları ve ayakları, şehitlik kanına bulanmış vaziyette idi..."

İbn-i İshâk, İbn-i Sa'd, Beyhekî ve Ebû Nuaym Esma bint-i Amîs'ten rivayet ederler. O şöyle der: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), benim yanıma geldi ve bana: "Haydi Cafer'in oğullarını bana getir!" dedi. Ben de onları getirdim. Peygamberimiz onları kucaklayıp sevdi, okşadı ve kokladı... Her iki gözünden yaşlar döktü... Ben bunun üzerine kendisine: "Ey Allah'ın Resulü, niçin ağlıyorsunuz? Size Cafer ve arkadaşlarından bir haber mi ulaştı?" dedim. O da bana cevâbında: "Evet, onlar bugün savaşırken şehîd oldular" buyurdu."

Vâkidi, Beyhekî ve İbn-i Asâkir Abdullah bin Cafer'den şöyle naklederler: Ben, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in anama gelip de babamın şehid düştüğünü haber verdiğini hatırlıyorum? O vakit Resûlüllah buyurmuştu ki:

"Ben sana müjde ediyorum! Allah, Cafer'e iki kanat verdi, o da bu iki kanadıyla cennete uçmaktadır!"

"Resûlüllah Efendimiz bize geldiği vakit ben, kardeşime ait koyunlara kakıyordum. Peygamberimiz bunu görerek şöyle dua buyurdular: "Allah'ım, onun malına bereketler ihsan eyle!" O'nun bu duasından sonra her malımda bereket oldu... Ne aldım ve sattımsa, son derece berekete nail oldum?"

Buhârî İbn-i Ömer'den şu haberi rivayet eder: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Cafer'in oğlu Abdullah'ı gördüğü zaman: "Selâm sana, ey iki kanad sahibi Cafer'in oğlu!" diyerek selam verirdi..."

Hâkim sahih olduğunu söyleyerek Ebû Hüreyre'den şöyle bir rivayet nakleder: "Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: "Ben, Cafer'i cennette uçan bir melek olarak gördüm. Ayaklarından da kan damlıyordu... Zeyd'i ise ondan daha geri mertebede gördüm. Sebebini sorduğumda, "Zeyd, mertebe bakımından Cafer'den geri değildir, fakat Cafer sizin yakınınız olduğu için ona daha büyük bir mertebe lutfedilmiştir" denildi..." [127] (Hâkim'in bu hususta İbn-i Abbâs'tan da bir rivayeti bulunmakta ise de, o da aynı mealdedir...) [128]

Seyfu’l-Bahr Savaşında Görülen Bazı Mucizeler

Buharî ve Müslim Câbir'den rivayet ederler. O şöyle der: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), bizi üçyüz süvari kuvveti olarak Ebû Ubeydetü'b-Nül Cerrâh'ın komutanlığında sefere çıkardı... Biz, Kureyş'in kafilesini gözlüyorduk... Çok aç kalmıştık. Hattâ çaresizliğimizden develerin yemini yedik... Derken denizden karaya bir hayvan vurdu. Bu, Anber adında çok büyük bir balık idi. Onbeş gün, bu balıktan yedik ve yağından süründük... Bedenlerimiz gıdasını alarak zindeleşti... Anber'in kaburga kemiklerinden birini Ebû Ubeyde en uzun boylu askere kaldırtarak en uzun boylu deveye yükletti. Diğer ucunuda, askere tutturarak altından geçti..."

Müslim Câbir'den rivayet eder: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) bizi, Kureyş'in kafilesini karşılamak üzere Ebû Ubeyde'nin komutanlığında sefere çıkarda. Yiyecek olarak da sâdece hurma yardımında bulundu. Sefere çıktığımızda komutanımız da bize hurmayı dâne dâne veriyordu... Yâni hurmamız da çok değildi... Bir torbadan ibaretti... Bize verilen bir tek hurmayı ağzımıza koyup sorarak eritiyor, üzerine de su içerek idare ediyorduk. Yâni sabahtan akşama kadar yiyeceğimiz bundan ibaretti...Derken denizden karaya Anber adında bir büyük balık vurdu.. Bu bizim için büyük bir ganimet oldu.. Bir aya yakın bununla geçinip beslendik..". [129]

Mekke'nin Fethinde Görülen Bazı Özellik ve Mucizeler

Mekke'nin fethi Gavzesi, Hicretin sekizinci yılında ve Ramazan Ayı'nın ilk on günü geçtikten sonra idi. Peygamberimiz bu sefere çıkarken Medine'ye vali olarak da Gülsüm bin Husaym el-Gıfari'yi tayin etmişti.. Bir rivayete göre de, Abdullah bin Ümmü Mektûm'u bırakmıştı..

Beyhekî bununla ilgili olarak İbn-i îskak'tan rivayet eder. O şöyle der: Bana Urve bin Zübeyr'in Mervân bin Hakem'den ve Misver bin Mahreme'den naklettiğine göre, bu ikisi şöyle demişlerdir: Hudeybiye'de varılan andlaşmaya göre, etraftaki kabilelerden dileyen Peygamber Muhammed aleyhisselam ile andlaşabilecek, dileyen de Kureyş tarafi ile andlaşma yapabilecekdi. Bu maddeye uyarak Hudâa kabilesi derhal: "Biz Muhammedle andlaşma yaparak O'nun tarafına geçeriz" dediler ve öyle yaptılar. Bekir oğulları da "Biz Kureyş tarafı ile andlaşma yapar onların himayesine gireriz" dediler ve öyle yaptılar.. Bir seneden fazla yâni onyedi veya on sekiz ay kadar, bu andlaşmayı ihlal eden olmadı. Derken kureyş tarafı ile andlaşmış bulunan Bekir oğulları, Hudâalılara geceleyin baskın düzenlediler. Kureyş de kendilerine silâh ve eşya yardımında bulundu. "Gece karanlığında yapıp bitireceğimiz bir baskını, Muhammed nereden bilecek?" diye düşündüler.. Ve geceleyin gidip Hudâalıları, suları başında vurdular.. Onlara olan düşmanlıkları ise, onların Peygamber tarafına geçmiş olmalarına kızmaları idi.. Hudâa'dan Amr bin Salim ise, atına binerek hızla yola çıktı ve durumu haber vermek üzere Peygamberimiz'e geldi. Ve olup bitenleri anlattı.. Peygamberimiz de kendisine: "Zafere ereceksin yâ Amr!" buyurdu..

Aradan zaman geçmeden semâda bir bulut belirip geçti. Peygamberimiz de: Bu bulut, Ka'b Oğullarının zaferini kolaylaştıracaktır!" buyurdu.. Ve derhal hazırlanılmasını emretti ve fakat nereye çıkılacağını hiç söylemedi. Ayrıca Kureyş'in durumdan haberdar olmaması için Cenab-ı Hakk'a dua ve niyaz eyledi: "Allah'ım, biz kureyş'i kendi yurdunda ele geçirinceye kadar, onlara bir körlük ver! Bu seferimizden hiç haberleri olmasın!" dedi.. [130]İbn-i İshâk ve Beyhekî'nin Urve'den olan bir rivayeti de şöyledir: Peygamber salallahü aleyhi vesellem, Mekke'nin fethine karar verip müslümanları topladığı zaman, Hâtıb İbn-i Ebî Beltea Kureyş'e bir mektup yazarak, Peygamber'in bu hazırlık ve seferinden haber verdi.. Bu mektubu Müzeyne'li bir kadına vererek ve bu hizmetine karşılık bir mükâfat va'dederek gönderdi.. Bu kadın da mektubu başına koyup örgülerinin altına sakladı ve bu şekilde yola çıktı. Fakat Peygamber Efendimiz durumdan haberdar edildi.. Ali bin Ebû Tâlib ile Zübeyr bin el-Avvâm'ı çağırarak vazifelendirdi ve bu kadının peşinden yola çıkardı.. Kadını yakalayarak mektubu geri getirmelerini emretti..".

Bu haberi tamamlayan Bûhâri ve Müslim'in Ali'den rivayeti ise şöyledir. Ali demiştir ki: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) beni, Zübeyr'i ve Mikdâd'ı gönderdi ve buyurdu ki: "Derhal gidiniz ve Ravda-i Hâv'a varınız! Orada devesiyle gitmekte olan bir kadın göreceksiniz, onun götürmekte olduğu mektubu ondan alarak getiriniz!".

Biz, derhal atlarımıza binerek hızla ilerledik. Sanki at yarışına çıkmış gibiydik.. Hâh Râvdası'na vardığımız zaman, hakikaten devesi üstünde yolculuk etmekte olan bir kadın gördük. Ona dedik ki: "Kureyş'e götürmekte olduğun mektubu çıkar ve derhal bize teslim et!". Kadın, kendisinde mektup olmadığını söyledi. Biz kendisine, "Sen kendin vermezsen, biz mecburen üzerini arar mektubu alırız!" dedik. Durumun ciddiyetini anlayınca, mektubu saclarının arasından çıkardı sve bize teslim etti.. Biz de derhal getirip Peygamberimiz'e teslim ettik. Peygamberimiz çıkarıp okudu, Mektubda şöyle yazıyordu:"

Hâtıb bin Ebû Beltea'dan Mekke'deki müşriklerden bâzılarına.." ve bu mektubda, Hazret-i Peygamber'in Kureyş üzerine yürüdüğü, müşriklere haber veriliyordu. Durumu ortaya çıkaran Hazret-i Peygamber, Hâtıb'a hitaben: "Ey Hâtıb bu nedir?" buyurdu. Hâtıb da şu karşılığı verdi: "Ey Allah'ın Resulü, hükmünü acele verme! Ben, Kureyş'le çok yakın ilişkisi olan biri idim. Ben Kureyş'li değil, Kureyş'in bir dostu idim.. Bunun için Kureyş içinde benim bir yakınım bulunmamaktadır. Halbuki Kureyş'li olup da müslüman olmaları sebebiyle Medine'ye hicret etmiş bulunanların Mekkede bâzı yakınları bulunmaktadır ve onlar bu yakınları vasıtası ile oradaki aile fertlerini ve mallarımı korumaktadırlar.. Benîm ise, böyle bir imkanım bulunmamaktadır, İşte bu sebebten, Kureyş'ten bâzı dostlar sebebiyle oradaki yakınlarımı ve mallarını korumak istedim! Yoksa (hâşâ), kesinlikle İslâm'dan irtidâd etmeyi (dönmeyi) düşünmüş değilim! İslâm'a olan inancım ve bağlılığım tamdır ve devam etmektedir. Ben, Müslüman olduktan sonra, asla küfre rızâ göstermiş değilim!"

Kendini bu şekilde savunan Hâtıb'a karşı Hazret-i Peygamberin sözü: "Evet, seni bu söylediklerinde tasdik ediyoruz!" oldu.. Ömer'in bu sırada: "Ey Allah'ın Resulü, izin veriniz de bu münafığın başını vurayım!" diye bağırdığı duyuldu. Resûlüllah Efendimiz de buyurdular ki: "Ey Ömer, bu adam Bedirde bulunmuştur! Ne biliyorsun, belki Yüce Allah Bedir Gâzîlerine özel olarak lütfedip: "Ey Bedir Gazileri, istediğinizi yapınız, ben sizleri gerçekten mağfiret ettim buyurmuştur.." İşte bunun üzerine Allah, şu âyet-i celîlesini inzal buyurdu:

"Ey îmân edenler! Benim de düşmanım, sizin de düşmanınız olan kimseleri dost edinmeyiniz! Onlar, size gelen gerçeği inkar ettikleri, Rab'biniz Allah'a inandığınızdan dolayı Allah'ın elçisini ve sizi yurdunuzdan sürüp çıkardıkları halde, siz onlara meveddet (sevgi) ulaştırıyorsunuz (mektup yazıp gönderiyorsunuz). Eğer benim yolumda savaşmak ve benim rizâmı kazanmak için çıktınız ise, içinizde onlara sevgi mi gizliyorsunuz? Oysa ben sizin gizlediğiniz ve açığa vurduğunuz her şeyi bilirim. Sizden kim bunu yaparsa, doğru yoldan sapmış olur[131]

Beyhekî İbn-i Şihâb'tan şöyle nakleder: Bize söylenildiğine göre, Ebû Bekir Mekke'nin fethi sırasında Hazret'i Peygamber'e hitaben: "Ey Allah'ın Resulü, ben bir rüya gördüm: ikimiz birlikte Mekke'ye yaklaşmışız. Bu sırada bir dişi köpek çıkıp bize hırlamağa başladı,. Biz, biraz daha yaklaşınca bu dişi köpek sırtüstü yatıp süt akıtmaya başladı.. "Ebû Bekir'in bu rüyasını dinleyen Hazret'i Peygamber buyurmuş ki: "Müsterih ol, Kureyş'in köpeği gitti, sâf sütü akmaya başladı.. "Şimdi onlar, aramızdaki akrabalık hürmetine sığınıp bizden af dileyeceklerdir. İçlerinden bazıları da karşı koymaya kalkışabilir. Fakat Ebû Süfyan ile karşılaştığınızda onu öldürmeyiniz!". Müslümanlar da Merru'z-Zahrân'da Ebû Süfyan ile Hakim'e rastladılar..".

Müslim, Tayâlesi ve Beyhekî Ebü Hüreyre'den şu haberi nakleder: Mekke'nin fethi gününde ensâr dediler ki: "Adam, kendi memleketine ve akrabasına kavuşunca, buraya ve bunlara olan rağbeti iyice arttı. Burada kalabilir. "Tabii Ensar, böyle derken Hazret-i Peygamber'i kastediyor ve O'nun, Fetih'ten sonra Mekke'de kalmasından endişe ediyordu.. Bu sırada Peygamber Efendimiz'e vahiy hâli geldi. Kendisine vahiy hâli geldiği zaman, kolayca belli olurdu. Ve hiç kimse başını kaldırıp da Hazret-i Peygamber'e bakamazdı.. Vahiy hâli geçince Hazret-i Peygamber, ensara hitâb ederek: "Benim hakkımda söylediğiniz bana malum olmuştur! Fakat asla sizin söylediğiniz gibi değil! Faraza sizin söylediğiniz gibi olsa, o taktirde, benim adım ne olacak? Size tekrar: "Asla, sizin söylediğiniz gibi değil!" diyorum. Ben, Allah'ın kuluve Elçisi'yim! Sizinle beraber yaşayıp beraber öleceğim! Asla burada kalmak, sizlerden ayrılmak diye bir şey yoktur!" Peygamber’imizin bu açıklaması üzerine, ensâr ağlamaya başladılar.. Ve dediler ki: "Vallahi bizler, Allah ve onun elçisi hakkında kötü zanda bulunuyoruz". Peygamberimiz de buna karşılık: "Allah ve Resulü, sizleri tasdik ediyor ve sizin bu husustaki özrünüzü kabul ediyor!" buyurarak onları teselli ettiler.."[132]

İbn-i Sa'd Ebû İshâk el-Sebei'den şu haberi nakletmiştir: Kilâb kabilesine mensûb olan Zü'l-Cevşen Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'e geldiği vakit, Peygamberimiz ona dedi ki: "Senin müslümanlığı kabul etmene manî nedir?" Zü'l-Cevşen şu karşılığıverdi: "Kavmin seni yalanladı, seni Mekke'den çıkardı, sana karşı savaş açtı... Ben bu durumda beklemeyi tercih ediyorum. Eğer sen kavmine galip gelirsen, ben sana îmân eder ve tabî olurum. Yok kavmin sana galip gelirse, bu taktirde ben de sana tabî olmam." Onun bu cevabı üzerine Resûlüllah da şöyle buyurdu: "Ey Zü'l-Cevşen, biraz yaşıyacak olursan, Benim kavmim üzerine galebemi gözlerinle görmüş olursun!"

"Bir ara biz, Dureyye'de idik... Mekke tarafından bir binitli geldi. Biz kendisine Mekke'de ne haber var? diye sorduk. O da, "Muhammed Mekke halkına galip geldi. Bu haberin üzerine yanımızdaki Zü'l-Cevşen, vaktiyle Müslüman olmadığından dolayı çok üzüldü. "Keşke Resûlüllah'ın beni davet ettiği zaman, İslâm'ı kabul etseymişim!" diyerek üzüntüsünü belirtti..."

"Sahihtir" kaydiyle Hâkim'in ve Beyhekî'nin Kays bin Ebû Hâzını'dan naklettiklerine göre, Ebû Mes'ûd şöyle demiştir: "Mekke'nin fethedildiği gün idi. Adamın biri Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ile konuşuyordu. Adamcağız, Peygamberimiz'in heybetinden titremeye başlamıştı. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz kendisine hitaben şöyle buyurdu:

"Hiç sıkılma, rahat ol ve rahat konuş! Zira ben (hükümdar değilim), ancak Kureyş'ten bir kadının oğluyum, Anacığım da, güneşte kuruttuğum et parçasıyla geçinen bir kadındı"

Beyhekî ve Ebû Nuaym'in Abdullah bin Dînâr tarikiyle naklettiklerine göre, İbn-i Ömer şöyle demiştir: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Mekke'ye girdiği zaman, orada üçyüz altmış put bulunduğunu gördü... Elindeki asası ile her bir puta işaret ettiğinde o put yüzüstü yere düşüyor, Peygamber Efendimiz de şu âyet-i celîleyi okuyordu "de ki: Hak geldi, bâtıl gitti, zâten bâtıl yok olmağa mahkûmdur!" [133]

Ebû Nuaym'in Nâfi tarikiyle İbn-i Ömer'den sevkettiği rivayet de şöyledir: "Mekke'nin fethi gününde Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Mescid-i Harâm'a girip durdu. Kabe'nin etrafında üçyüz altmış put bulunduğunu gördü... Şeytanlar onları birbirine bakır ve kalaylarla yapıştırmıştı... Peygamberimiz bu putlardan her birine yaklaşıyor, elindeki asası ile dokunmaksızın işarette bulunuyor, bu sırada putlar, teker teker yüzüstü yere düşüyordu... Efendimiz de: "Hak geldi, bâtıl gitti..." buyuruyordu.

Beyhekî ve Ebû Nuaym Saîd bin Cubeyr tarikiyle aynı hadisi İbn-i Abbâs'tan rivayet etmişlerdir:

(Beyhekî, yukarıda geçen İbn-i Ömer hadîsi'nin senediyle ilgili olarak şöyle demiştir: Bu rivayetin senedi her ne kadar zayıf ise de, İbn-i Abbâs hadîsi bunu destekler mâhiyettedir...)

İbn-i Asâkir Atâ'dan şu haberi sevkediyor; o da İbn-i Abbâs'tan naklen diyor ki: Mekke'nin Fethi Gazvesi'nde Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Mekke'ye yaklaştığı gece şöyle buyurdu: "Mekke'de dört adam var ki, onlar şirkten uzaklaşıp İslâm'ı kabul etmelerini ümîd etmekteyim!" Bunun üzerine, bu dört kişinin kimler olduğu soruldu. O da buyurdu ki: "Attâb bin Esîd, Cübeyr bin Mut'ım, Hâkim bin Hızân ile Süheyl bin Amr'dır İslâm'a olan rağbeti, diğerlerinden daha fazladır..." [134]

Hâkim, Ali bin Ebû Tâlib'ten şu haberi nakletmiştir: Mekke'nin fethi sırasında Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) bizlerle birlikte Kabe'nin yanına vardı... Bana hitaben "Otur" dedi. Ben de Kabe'nin duvarları dibine oturdum. Peygamberimiz omuzlarına çıktı ve bana "kalk!" dedi. Ben de kalktım. Benim omuzlarımda Peygamberimiz'i taşıyamıyacağımı anlayınca "otur!" dedi. Ben de oturdum. Efendimiz de omuzlarımdan indi... Sonra yine bana: "Ey Ali, haydi omuzlanma çık!" buyurdu. Ben de O'nun emrini yerine getirdim. Sonra Peygamberimiz yukarıya doğruldu. Ben de kendimi adetâ semâya doğru yükseliyormuşum gibi hayâl ettim... Bu şekilde Kabe'nin damına çıktım. Peygamber Efendimiz Kabe duvarından geriye çekilerek bana seslendi ve: "Haydi önce Kureyş'e ait en büyük putu aşağıya at!" buyurdu. Bu putlar, demir direklerle yere irtibatlı ve dayalı idi... Peygamberimiz bana hitaben: "Haydi, haydi!" diyerek teşvikte bulunuyor, aynı zamanda da: "Hak geldi, bâtıl gitti; zâten bâtıl yok olmağa mahkûmdur!" mealindeki âyeti okuyordu... Ben de bütün gücümle çalışıp koca putu yere yuvarladım..."

Ebû Ya'lâ İbn-i Abbâs'ın şöyle dediğini nakleder: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Mekke'yi feth ettiği zaman, şeytan askerlerine seslenip onları topladı ve dedi ki: "Artık bugünden sonra Ümmet-i Muhammed'i Müslümanlıktan çıkarıp da şirke döndürmek hususunda ümidinizi kesiniz!" [135]

Beyhekî İbn-i Ebzâ'dan şu haberi vermektedir: Peygamber Efendimiz Mekke'yi feth ettiği zaman, siyah renkli, yaşlı ve ak başlı bir kadın gelip saçını başını yolmaya ve "Yazıklar olsun, yazıklar olsun" diye feryâd etmeğe başladı... Kadının bu durumu Hazret-i Peygamber'e haber verildiğinde, şöyle buyurdular! "Bu Naile adındaki şeytandır! Ülkenizde artık kendisine tapınmayacağını bildiği için böyle yapmaktadır!

İbn-i Sa'd, Tirmizî, Hâkim, İbn-i Hibbân, Dârekutnî ve Beyhekî Haris bin Mâtik'ten naklediyor, O şöyle diyor: "Ben, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in Mekke'nin fethi gününde şöyle dediğini işittim:

"Bu günden sonra Mekke ehline, tâ kıyamete kadar gaza yapılmıyacaktır!"

(Bunu, Haris bin Mâlik'ten rivayet edenlerden Beyhekî, bu hususta der ki: "Peygamber Efendimiz bu sözleriyle, "Bu günden sonra, "Mekke ehli kâfir oldu!" diyerek, üzerlerine gaza yapılmayacaktır" demek istemiştir..."

Müslim'in Mutî'den rivayeti şöyle: "Mekke'nin fethedildiği gün ben, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in: "Kureyş bu günden sonra îdâm edilmek suretiyle katledümeyecektir" dediğini işittim."

(Beyhekî bu hususta der ki: Peygamberimiz bu sözüyle, Kureyş'in hepsinin artık müslüman olduğunu ve küfür üzere öldürülmeyeceğini, demek istemiştir) [136]

Beyhekî ve Ebû Nuaym Ebû't-Tufeyl’den şu haberi nakletmiştir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Mekke'nin fethinden sonra, Mekke ile Tâif arasında bulunan ve hurmalık olması sebebiyle "Nahle" denilen yere Hâlid bin Velîd'i gönderdi. Arabın taptığı meşhur putlardan el-Uzzâ orada idi. Hâlid'in vazifesi bu putu ve put evini yıkmak idi... Hâlid derhal yola çıktı, Nahle'ye gidip putun iplerini kesti, putu ve üzerinde bulunduğu put evini yıktı. Sonra dönüp durumu Hazret-i Peygamber'e haber verdi. Peygamberimiz ise kendisine: "Ey Hâlid, Nahle'ye tekrar git! Zira el-Uzzâ adındaki putu yıkmakla ilgili vazifen henüz bitmedi!" buyurdu. Hâlid tekrar Nahle'ye döndü. Put evinin bakıcıları ise dağa doğru çekiliyorlar ve: "Ey Uzzâ, onu çarpıp helak et, ey Uzzâ onu kör et! Aksi halde geber git!" diyorlardı... Derken Hâlid'in karşısına bir kadın çıktı. Kadının saçları dağınık bedeni çıplak idi... Başına topraklar saçıyor ve feryâd ediyordu. Hâiid kılıcıyla vurup onu öldürdü. Sonra etrafına bakındı, yapılacak bir iş olmadığını anlayarak geri döndü... Durumu aynen Hezret-i Peygamber'e haber verdi... Peygamberimiz de kendisine: "Ey Hâlid, İşte şimdi el- Uzzâ putunu öldürmüş oldun!" buyurdu..."

İbn-i Sa'd'ın bu hususta Saîd bin Amr el-Hezlt'den rivayeti ise şöyledir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Mekke'yi fethettikten sonra, etrafa askerî birlikler gönderdi. Hâlid bin Velîd'i de el-Uzzâ adındaki putu tahrîb etmeğe gönderdi. Hâlid el-Uzzâ'yı yıkmak için Nahle'ye gittiğinde, siyah, saçları dağınık ve çıplak bir kadınla karşılaştı... Dövünen ve üzerine topraklar saçan bu kadını kılıcıyla vurup öldürdü. Putu ve puthâneyi de tahrîb ederek döndüğünde, bu kadının durumunu Hazret-i Peygamber'e haber verdi.  Peygamberimiz de kendisine:  "İşte bu el-Uzzâ'dır! Artık şu müslüman ülkenizde puta tapmaktan ümidini tamamen kesmiştir." buyurdu..."

İbn-i Sa'd'ın Vâkıdî vâsıtasiyle onun üstadlarından da bu hususta bir rivayeti var. Şöyle ki: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Mekke'nin fethinden sonra Sa'd bin Zeyd el-Eşhelfyi de Menât adındaki meşhur putu yıkmaya gönderdi. Bu put ise, Müşelşel denilen yerde idi. Emrindeki yirmi süvârî ile oraya vardığında, put evinin bekçisi kendisine: "Ne istiyorsun?" diye sordu... Sa'd: "Menât putunu yıkmak istiyorum!" dedi. Bekçi: "İşte sen, İşte o!" karşılığını verdi. Sa'd puta doğru ilerlerken önüne çıplak bir kadın çıktı. Kadın siyahtı ve saçları da darmadağın idi... Göğsünü yumrukluyor ve "yazıklar olsun!" diye feryâd ediyordu... Bu sırada puthânenin bekçisi de: "Haydi Menât, şu düşmanının hakkından geliver!" diye söyleniyordu... Sa'd kılıcını çekerek bu kadını öldürdü, sonra Menât üzerine yürüdü ve onu da yıkıp harabeye çevirdi..."

İbn-i Sa'd, Beyhekî, İbn-i Asâkir'in nakline göre Ebû İshâk el-Sübey'î şöyle demiştir: Ebû Süfyân bin Harb, Mekke'nin fethinden sonra oturduğu yerde kendi kendine: "Muhammed'in hakkından gelmek için bâzı askerleri toplayıp üzerine yürüsem..." diye konuşurken, birisi omuzuna dokunuvermiş. Birde bakmış ki, omzuna dokunan Hazret-i Peygamberdir... Ve Hz. Peygamber kendisine hitaben: "O taktirde ey Ebû Süfyân, Allah seni rezîl ve perişan eder!" buyurmuştur... Ebû Süfyân da derhal: "Şu anda seksiz şüphesiz inandım ki, Sen hak Peygambersin!" demiştir..."

(Beyhekî ve İbn-i Asâkir bu haberi, Ebû's-Sefîr tarikiyle İbn-i Abbâs'tan da naklederler... Ayrıca İbn-i Sa'd da yine Ebû's-Sefîr'den bunu mürsel olarak rivayette bulunur...)

Beyhekî, Ebû Nuaym ve İbn-i Asâkir'in Saîd bin Müseyyeb'ten olan rivayetleri ise şöyledir: Mekke'nin fethi gününde İslâm askeri Mekke'ye girdikleri zaman, devamlı olarak tekbîr ve tahlil okuyorlardı... "Allahü Ekber!" ve "Lâilâhe illallah!" nidalarıyla Mekke ufkunu çınlatıyorlar, Kabe'yi tavaf ediyorlardı... Bu şekilde sabaha kadar Mekke ufukları çmlamıştı... Ebû Süfyân ise bu durumu hazmedememişti... Karısı Hind'e demişti ki: "Sen, bütün bu olup bitenleri Allah'tan mı biliyorsun?" Ebû Süfyân, sabahın erken saatinde Hazret'i Peygamber'in huzuruna gittiği zaman, Peygamber Efendimiz kendisine dedi ki: "Ey Ebû Süfyân, bütün bu olup bitenler Allahtan mıdır? diyerek karın Hind'e soruyorsun! Sana bunun cevabını ben vereyim! Evet, bütün bunlar Allah'tandır!" Ebû Süfyân da bunun üzerine: "Kesin olarak şehâdet ederim ki Sen, Allah'ın kulu ve Resûlü'sün! Vallahi benim bu sözümü Hind'ten başka insanlardan hiçbir duyan olmamıştı. Elbette ki Allah da duyuyordu. Sana haber veren şüphesiz Allah'tır!" diyerek şehâdet getirmiştir..."

Ukaylî ve İbn-i Asâkir Vehb bin Münebbih tarikiyle İbn-i Abbâs'tan şöyle naklederler: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) tavaf ederken Ebû Süfyân bin Harb ile karşılaştı ve onu: "Hindle konuşurken böyle böyle dedin mi?" diye sordu. Ebû Süfyân derhal bozulup: "Demek Hind, kendisine söylediğimi başkalarına ifşa etmiş!" demekten kendini alamadı... Peygamberimiz kendisine: "Sakın Hind'e birşey söyleme! Çünkü o, sana âit birşeyi ifşa etmiş değildir." buyurdu. Bunun üzerine durumu idrâk eden Ebû Süfyân: "Seksiz şehâdet ederim ki Sen, Allah'ın Elçisi'sin!" dedi..."

İbn-i Sa'd ve Haris bin Ebû Üsâme Müsned'inde ve İbn-i Asâkir, Ebû Bekir bin Hızâm'ın oğlu Abdullah'tan şöyle nakleder: Peygamber sallallahü aleyhi vesellam Mescid-i Harâm'a çıktığı zaman Ebû Süfyân bin Harb de orada oturuyordu. Kendi kendine dedi ki: "Muhammed bize ne ile galip geliyor, anlıyamıyorum!" Peygamberimiz de kendisine yaklaştı onun göğsüne vurarak: "Allah'ın yardımıyladır ki size galip geliyorum!" buyurdu. Bunun üzerine Ebû Süfyân: "Şehâdet ederim ki Sen Allah'ın Elçisi'sin!" dedi.

Buhârî ve Müslim Ebû Şürayh el-Advi’den rivayet eder. O şöyle demiştir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Mekke'nin fethinden sonra okuduğu hutbede buyurdular ki:

"Mekke'yi Harem-i Şerîf kılan Allah'tır, insanlar değildir! Allah’a ve ahiret gününe inanan bir insana, burada kan dökmesi ve buranın ağacını kesmesi asla helâl olmaz!"

"Eğer birisi size, "Peygamber burada dövüşmüştür!" diyerek, böyle birşey yapmağa kalkışacak olursa; o kişiye deyiniz ki: "Peygamber bunu, Allah kendisine izin verdiği için yapmıştır!" Allah'ın bana olan izni de, gündüzün bir saatinden ibaret idi... Ve şu andan itibaren, Harem-i Şerifin eski hürmeti avdet etmiştir! -ve kıyamete kadar da devam edecektir!-"

Yine Buhari ve Müslim Ebû Hüreyre'den rivayet ederler. O demiştir ki: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurdular: "Fil ordusu Mekke'ye sevkedildiği zaman, Allah o orduyu habsederek Mekke'yi korumuştur. Fakat şimdi, Resulü ve mü’minler için bir engel koymamıştır! İyi belleyiniz, burası harem-i Şerîf olup kan dökmek kesinlikle yasaktır! Allah, Elçisi için gündüzün bir saatinde izin vermişse de, Ben'den sonra böyle bir şey, hiçbir kimseye helâl olmaz! Bu kıyamete kadar böyledir!.,.

İbn-i Sa'd, şu haberi rivayet etmiştir: Bana Vâkıdî İbrahim bin Muhammed el-Abderi'den nakletti. Ona da Osman bin Talha konuşmuş ve şöyle anlatmış: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), hicretten evvel beni Mekke'de gördüğü zaman İslâm'a davet etmişti... Ben de kendisine şöyle karşılık vermiştim: "Ey Muhammed, Sen kendin kavminin dînini terkediyorsun ve yeni bir dîn getiriyorsun, böyleyken benim de Sana uymamı istiyorsun! Benim, kavmimin dînini bırakarak Sana uyacağımı ümîd etmene, doğrusu şaşıyorum!..."

Biz, câhiliye zamanında Kabe'yi, pazartesi ve perşembe günleri açardık... Bir gün, Kabe'nin açıldığı bir sırda baktım Muhammed de gelmiş ve insanlarla birlikte Kabe'ye girmek istiyor... Ben kendisine çok ağır sözler söyledim ve hakarette bulundum... O ise bana, anlayış ve olgunluk gösterdi... Sonra dedi ki: "Ey Osman bakarsın gün gelir sen Kabe'nin anahtarını benim elimden alarak onu açmış olursun! Çünkü o gün ben, Kabe'nin anahtarını dilediğime verebilecek durumda bulunurum!..." O'nun bu sözlerine karşılık ben de kendisine şunu söylemiştim: "O taktirde Kureyş helak oldu ve zillete düştü demektir!"

Hazret-i Peygamber ise: "Hayır ey Osman, o gün Kureyş helak ve rezîl olmayacak, bil'akis Kabe'yi mâmur kılacak ve kendisi de azîz olacaktır!" Hazret-i Peygamber bunu söyledi ve akabinde Kabe'ye girdi... O'nun bu sözleri, bende gerçekten büyük bir te'sîr bıraktı... Ve ben, O'nun bu söylediklerinin gün gelip olabileceğini düşünmeye başladım... Hattâ bu düşünceyle müslüman olmak bile istedim. Fakat bunu anlıyan kavmimin bana şidetle atıp-tutmaları, beni bu karanından caydırmış oldu... Mekke'nin Fethi gününde Hazret-i Peygamber beni gördüğü zaman: "Ey Osman, Kabe'nin anahtarını getir, bana ver!" buyurdu. Ben de kendisine verdim. Anahtarı mübarek eline aldı, sonra bana verip dedi ki: "Ey Osman, hep sende ve senin nesline kalmak üzere Kabe'nin anahtarını al! Bu anahtarı sizden ancak zâlim bir kişi alabilir..." Ben de O'nun mübarek elinden Kâbenin anahtarını alıp döndüğüm sırada, beni çağırdı ve şöyle buyurdu: "Ey Osman, Ben bunu sana, daha önce haber vermemiş miydim?" Bunun üzerine ben, derhal O'nun bana Medine'ye hicretinden önce burada söylediği sözleri hatırladım ve kendisine hitaben: "Evet, hatırladım ey Allah'ın Resulü. Ve şimdi kesin olarak şehâdet ediyorum ki Sen, gerçekten Allah'ın Resûlü'sün!" diyerek müslüman oldum." [137]

Huneyn Gazvesinde Görülen Bazı Mucizeler

Buna Evtas Gazvesi de denilmektedir. Her iki yer, Mekke ile Tâif arasındadır. Aynı zamanda Hevâzin Gazvesi dahi denilmektedir. Çünkü Peygamberimizde savaşmaya gelenler onlardı... Bunlar, Mekke'nin fethini düyunca sıra bize geliyor diyerek silahlanmışlar, Mâlik bin Avf'ın kumandasında birçok kabîle ile birleşerek Huneyn'e gelmişlerdi... Peygamberimiz de on ikibin askeriyle onları orada karşılamıştı...

Buhârî ve Müslim Berâ bin Âzib'ten rivayet eder. Ona denilmiştir ki: "Siz Huneyn Gavzesi'nde Resûlüllah'ı bırakarak firar mı ettiniz?" O da şu cevabı vermiştir; "Fakat Allah'ın Resulü firar etmedi! Hevâzin askerleri gerçekten atıcı kimselerdi. Biz kendileriyle karşılaşıp iyi bir hamle yapınca onlar bozuldular. Bizimkiler de ganimet toplamaya başladılar. Bu sırada onlar geri dönüp üzerimize saldırınca bizimkiler bozguna uğradı... Fakat Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) katırının üzerinde sebat ediyor ve şöyle diyordu:

"Ben Peygamberim, yalan yok! Ben Abdü'l-Muttalib Oğluyum!"

Müslim, Ebû Uvâne ve Nesâî Abbâs'ın şöyle dediğini naklederler: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Huneyn Günü, katırından yere indi ve bir avuç toprak alarak kâfirlerin yüzüne doğru saçtı ve sonra şöyle buyurdu: "Bozguna uğraymız! Muhammed'in Rabbine kasem olsun!" Allah'a yemin ederim ki, Peygamberimiz yüzlerine doğru toprağı saçar saçmaz onlarda bir bozgun oldu ve derhal kaçmaya başladılar..."

Yine Müslim'in Seleme bin el-Ekva'dan rivayeti ise şöyledir: Huneyn Gazvesinde Peygamberimizin katırından indiğini görünce kâfirler üzerine üşüştüler. Peygamberimiz de yerden bir avuç toprak alıp onların üzerlerine doğru saçtı ve: "Hepsinin yüzleri kara olsun!" buyurdular. Hepsinin iki gözü toprakla dolmuştu. Çâreyi geri dönüp kaçmakta buldular..."

Târih'inde Buhârî, İbn-i Sa'd, Hâkim ve Beyhekî, Ayyâd bin Haris el-Nusarî'nin şöyle dediğini kaydederler: "Peygamberimiz Huneyn Günü'nde bizim üzerimize bir avuç toprak saçtı... Bu toprak bizim gözlerimize dolarak kaçmamıza sebep oldu..."

Yine Buharî'nin Târih'inde ve Beyhekî'nin rivayetinde Amr bin Süfyân el-Sakafi'nin şu haberi verdiği kaydedilir: "Huneyn Günü Hazret-i Peygamber üzerimize bir avuç toprak saçtı. Bu toprak gözlerimize dolarak bizim hezimetimize sebep oldu. Biz orada, etrafımızda ne kadar taş, ağaç ve asker varsa hepsinin üzerimize yağacağını zannettik ve çâreyi kaçmakta bulduk..."

İbn-i Asâkir'in Haris bin Bedel'den rivayeti de bu şekildedir... Abd bin Humeyd'in ve Beyhekî'nin Yezid bin Amir el-Süvâî'den rivayeti de bu merkezdedir. Huneyn Savaşı'na müşrikler safında katılmış bulunan bu zât da, durumu bu şekilde anlatmış, sadece farklı olarak: "O sırada her birimiz, arkadaşının gözüne toprak dolduğuna dâir şikâyette bulunduğunu görmekte idi..." ifâdesini kullanmıştır... Kendisinden sevkedilen diğer bir rivayete göre, ona o gün, Allah'ın kalblerine ilkâ ettiği korkudan suâl etmişler, o da demiştir ki: "Hazret-i Peygamber yerden toprak alıp atıyordu, sanki demirden taslar içinde gökten kum yağıyordu! Bu, dışarıda böyle olduğu gibi, içimizde de aynen böyle oluyor, kalblerimiz korku ile doluyordu..."

Beyhekî, İbn-i Asâkir ve Müsned'inde Müsedded, Ümmü Bürsen'in âzadlısı Abdurrahmân'dan şu haberi nakleder: "Bana, Huneyn Savaşına müşriklerle beraber katılmış bulunan bir adam şöyle anlattı: Biz Huneyn'de Peygamber'in ashabı ile karşılaştığımız zaman, onlar bizim karşımızda bir koyun sağımı kadar tutunamadılar... Biz, bozguna uğrayan müslüman askerlerin peşine düşmüş onları kovalıyorduk... Derken beyaz katıra binmiş bulunan birisiyle karşılaştık... Bir de ne görelim, bu zat, Hazret-i Peygamber imiş... O'nun yanında bulunan güzel yüzlü ve beyaz adamlar bizi karşıladılar! Bize karşı durup: "Hepsinin yüzleri kara olsun. Haydi geri dönünüz!" diye haykırdılar... Arkasından, omuzlarımıza binerek bizi geri sürdüler... İşte bizim oradaki geri dönüp kaçışımız böyle olmuştur..."

Beyhekî ve Ebû Nuaym İbn-i İshâk tarikiyle Ümeyye bin Abdullah'tan şöyle nakleder: "Huneyn Gününden önceki gecede Mâlik bin Avf, Peygamber'in ordusunu gözetleyip haber getirmeleri için bâzı adamlar (üç kişilik küçük bir grup) gönderdi... Bunlar kısa bir müddet sonra kaçarak geldiler. Korkudan titriyorlardı. Mâlik, kendilerine çıkışıp: "Nedir, bu hâl?" diye bağırdı. Onlar da dediler ki: "Biz onlara yaklaşmak üzere giderken alaca (siyahlı beyazlı) âtlara binmiş bâzı beyaz adamlarla karşılaştık... Onlar üzerimize doğru yürüyünce, gördüğünüz gibi kaçıp dönmeye mecbur olduk..."

İbn-i İshak, Beyhekî ve Ebû Nuaym Cübeyr bin Mut'ım'den şöyle rivayet ederler: Huneyn Günü'nde biz Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ile beraber idik. Tam savaşın kızıştığı bir sırada ben, düşmanla bizim aramızda semâdan, kıldan örülmüş siyah elbiseler kıyafetinde bâzılarının inmekte olduğunu gördüm. Sanki vadinin her tarafını karıncalar kaplamış gibiydi... Ve hemen sonra düşman saflarında hezimet de yüz göstermiş idi... Biz, bu semâdan inenlerin melekler olduğuna hiç şüphe etmedik..."

Vâkıdî der ki: Bana Muhammed bin Şerahbil'in oğlu İbrahim, babasından naklen dedi ki: Huneyn Savaşı ile ilgili olarak Nadir bin Haris şunları söylemiştir: "Peygamber Huneyn Savaşına çıkarken Kureyş'ten katılan iki bin kadar asker arasında ben de vardım. Fakat bizim maksadımız, eğer durum Muhammed'in aleyhine dönerse, karşı tarafa yardım etmekti... Fakat bizim için böyle bir fırsat olmadı... Huneyn'den dönüşte Cîrâne denilen yere geldiğimizde, Resûlüllah beni gördü, yanına çağırdı ve: "Sen Nadır'sın, değil mi?" dedi. Ben de "Evet, ey Allah'ın elçisi" diyerek karşılık verdim. Fakat hâlâ Huneyn Günündeki niyet ve düşüncede idim... Hazret-i Peygamber bana dedi ki: "Samimî olarak şehâdet getirmen, senin için Huneyn günündeki düşündüğün şeylerden çok hayırlıdır!"

İşte bunun üzerine ben, derhal Allah'tan başka ilâh olmadığına, Muhammed'in de Allah'ın elçisi olduğuna şehâdet getirdim... Benim, huzurunda bu şekilde şehâdet getirmem üzerine Hazret-i Peygamber, benim hakkımda şu duada bulundu: "Allah'ım onun, bu şehâdet üzerindeki sebatını ziyâde eyle!" İşte ben, bu ikinci şehâdetimden ve Hazret-i Peygamber'in benim hakkımdaki bu duasından sonradır ki, îmânım ve şehâdetim üzerinde yalçın kaya gibi sabit oldum; hak ve hakîkat üzerindeki hasîretim de son derece ziyâde oldu..."

Beyhekî ve İbn-i Asâkir, Sa'daka bin Saîd tarikiyle Mus'ab bin Şeybe'den, o da babası Şeybe bin Osman'dan nakleder. Şeybe demiştir ki: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Huneyn'e çıktığı zaman, ben de O'nunla birlikte çıkmıştım. Vallahi ben, bu sefere bir müslüman olarak çıkmış değildim. Benim maksadım, Hevâzin'in bir zafer kazanarak Kureyş'i de emri altına almasın, idi... Huneyn'de Resûlüllah ile birlikte iken, O'na dedim ki: "Ey Allah'ın Resulü, ben askerin arasında alaca atlara binmiş tanımadığım bâzı askerler görüyorum!" Bunun üzerine Hazret-i Paygamber bana: "Ey Şeybe, semâdan inen bu melekleri alaca atlı olarak sâdece kâfirler görür!" Sözünü bu şekilde bitirdikten sonra, mübarek elini göğsüm üzerine koyan Hazret-i Peygamber: "Allah'ım, Şeybe'ye hidâyet ihsan eyle!" diye benim hakkımda duada bulundu. Ve bu duasını üç defa tekrar eyledi... Elini kalbimin üzerinden çeker çekmez kalbimin değiştiğini gördüm. Artık Allah'ın yarattığı kulları arasında, bana en sevgili olan O idi! Müslümanlar da Hevâzin ile şiddetli bir çarpışmaya tutuşmuştu. Hazret-i Peygamber'in binitinin yularından Ömer tutuyordu. Abbâs da saçağından... Abbâs bu sırada: "Ey muhacirler! Ey Bakara Sûresi'nin ehli olan ashâb! Sizler neredesiniz!... İşte, Allah'ın Resulü buradadır!" diye yüksek sesle bağırıyordu... İnsanlar da sür'atle Hazret-i Peygamber’in yanında toplanmaya başladılar... Peygamberimiz bu sırada: "Haydi ilerleyiniz! Ben Peygamberim, yalan yok! Ben, Abdü'l-Muttalib oğluyum!" diyordu... Müslümanlar bunun üzerine bütün güçleriyle düşmana karşı yöneldiler... Çarpıştılar... Peygamber Efendimiz durumu gördü ve: "İşte şimdi harb kızıştı!" buyurdu.

İbn-i Sa'd ve İbn-i Asâkir Abdü'l-Melik bin Ubeyd'ten ve daha başkalarından şu haberi nakletmiştir: Şeybe bin Osman, kendisinin nasıl müslüman olduğunu anlatır ve şöyle derdi: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Mekke'yi fethettiği zaman, Kureyş ile birlikte Hevâzinliler'le savaşmaya gitmeye ben de karar vermiştim. Maksadım, karışıklık çıktığı bir sırada ansızın Muhammed'in yanına yaklaşmak ve O'nun hakkından gelmek idi... Bu şekilde, bütün Kureyş'in intikamını almış olacağımı düşünüyordum... Müslüman olmak meselesinde ise; "Arapda ve Acemde bütün insanlar istisnasız müslüman olsalar da yalnız ben kalsam, yine de müslüman olmam!" diye düşünüyordum. Nihayet Huneyn'e gittik. Ben, hâlâ ve devamlı olarak fırsat gözlüyordum... Bir ara, ümîd ettiğim karışıklık meydana gelmişti. "İşte fırsat doğdu!" diyerek, Hazret-i Peygamber’e iyice yaklaştım. Hattâ kılıcımı kınından sıyırarak kaldırdım. Tam vuracağım sırada, şimşek çakar gibi ateşten bir alev beni kaplayıverdi... Beni yakıp kül edecek zannettim ve çok kortum. Derhal elimle gözlerimi kapamıştım... Elimi gözümden çektiğim sırada, Hazret-i Peygamber "Ey Şeybe, yakınıma gel" diyerek beni çağırdı. Kendisine yaklaştığımda eliyle göğsümü sıvadı sonra şu duada Dulundu: "Ey Allah'ım, onu şeytanın şerrinden koru ve kendisine hidâyet ver!" Vallahi, Peygamber'in bu duasından sonra ben Peygamberimiz'i, gözümden, kulağımdan ve öz canımdan daha çok sever oldum... Bende olan şeytanın vesvesesinden de Allah beni kurtardı..."

Sonra Hazret-i Peygamber bana: "Haydi kılıcınla diğer müslümanlar gibi, Allah yolunda sen de savaş!" buyurdu... Ben de Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in önünde savaşmaya başladım. Allah bilir ki, sâdece O'nun önünde savaşarak kendisini düşmandan canım pahasına korumak, bana her şeyden sevimli geliyordu... Eğer o sırada babam sağ olsaydı , da karşıma çıkmış bulunsaydı, onu geri çekilmeye zorlamak için kendisine karşı kılıcımı kullanmakta hiç tereddüt etmezdim... Sonra Peygamberimiz çadırına girdi. Peşinden ben de girdim. Bana dedi ki:

"Ey Şeybe, senin o kendi kendine konuştuğun şeylerden, Allah'ın sana verdiği hidâyet, senin hakkında gerçekten hayırlı olmuştur!" Ben de karşılığında: "Anam-babam sana feda olsun! Ben, Allah'tan başka ilah olmadığına ve senin Allah'ın elçisi bulunduğuna şehâdet ediyorum!" diyerek müslüman oldum. Sonra benim için istiğfar edivermesini rica ettim. O da: "Allah seni, mağfiret etsin!" buyurdu.

Ebû'l-Kâsım el-Beğavî, Beyhekî, Ebû Nuaym ve İbn-i Asâkir Abdullah İbn-i Mübarek tarikiyle Ikrime'den riâyet ederler. İkrime şöyle demiştir: "Şeybe bin Osman, kendi macerasını şu şekilde dile getirmiştir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Huneyn Gazâsma çıktığı zaman, ben, Ali ve Hamza tarafından öldürülen babam ve amcamı hatırladım ve: "Bugün, onların intikamını alacağım gündür!" diye düşündüm. Bu düşünce ile Huneyn'e katıldım ve dâima Muhammed'i haklıyacağım bir fırsatı gözetledim bir ara kendisine yaklaşmak istedim ve sağ tarafına doğru ilerledim. Baktım onun sağında amcası Abbâs var. Amcası bana fırsat vermez dedim... O'nun sol tarafına yaklaşmak istedim, sol tarafında da Ebû Süfyân bin Haris vardı. O da bana fırsat vermez dedim... İyisi arkasından yaklaşayım dedim... Ve epey kendisine yaklaştım. Hattâ kılıcımı çekip tam hamle yapmak istediğim anda, şimşek çakar gibi ateşten bir alevin üzerime gelip beni sardığını gördüm. Beni yakıp kül edeceğinden korktum ve geri çekildim., Bu sırada Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) bana döndü ve: "Ey Şeybe yanıma yaklaş!" buyurdu. Ben de yaklaştım. Mübarek elini kalbimin üzerine koydu ve göğsümü eliyle sıvadı. Bu sırada Allah şeytanı kalbimden  çıkarmıştı. Başımı kaldırıp da Hazret-i Peygamber'e baktığımda, O'nu cümle âlemden ve öz canımdan daha sevgili olarak buldum... Hazret-i Peygamber, bana tekrar hitap ederek: "Ey Şeybecik, haydi diğerleri gibi sen de Allah yolunda çarpış!" dedi... Sonra amcası Abbâs'a hitaben:

"Amca Rıdvan Ağacı altında biat edenleri, Medine'nin İslâm merkezî olması için Allah'ın dinîne yardım edenleri buraya çağır, sesinin çıktığı kadar bağırıp kendilerine seslen!" buyurdu. Abbâs da onlara nida etti... Ashâb-ı kiram oraya öyle akıp geliyorlardı ki, sanki yavrusunu çok özlemiş dişi devenin yavrusuna koştuğu gibi... Derhal orada toplanıp Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'i çepeçevre çevirip ortalarına almışlardı... O'nu bu şekilde korumaya çalıştılar. Bu sırada Hazret-i Peygamber, amcası Abbâs'a yerden bir avuç toprak alıp kendisine vermesini istedi ve eline bir avuç toprağı aldığı zaman kâfirlerin yüzlerine doğru saçtı ve:

"Yüzleri kara olsun! Hâ Mîm. İnşaallah yardımsız kalıp perîşan olsunlar!" buyurdu. Bunun üzerine düşmanlar kaçışmaya başladılar..."

Ebû Nuaym'in Enes'ten rivayeti de şöyledir: Huneyn Savaşında müslümanlar, düşmanı hezimete uğrattıktan sonra acele edip ganîmet toplamaya başlayınca, karşı taraf toparlanıp hücuma geçti ve bu sefer de müslümanlar hezimete uğradı... Bu sırada Hazret-i Peygamber Düldül adındaki boz katırı üzerinde idi. Düldül'e alçalması için işaret etti. O da alçaldı. Bu sırada yerden bir avuç toprak alıp kâfirlerin yüzlerine saçtı ve: "Hâ Mîm. Yardımsız kalıp perişan olsunlar!" buyurdu. Kâfîrleride hazîmete uğradılar... Biz o sırada ne bir ok attık, ne de mızraklarımızı kullandık..." [138]

Hâkim, Ebû Nuaym ve İbn-i Asâkir, Haşrac bin Abdullah'tan, o da babası yoluyla dedesinden şöyle nakleder: Bana Aziz bin Ömer şöyle anlatmıştı: Huneyn savaşında kâfirlerle çarpışırken bana bir ok isabet etti. Alnım yaralanmış ve akan kanlar yüzümü ve göğsümü bürümüştü. Durumu gören Hazret-i Peygamber eliyle kanı yüzümden sildi ve göğsümün alt kısmına kadar sıvadı... Sonra benim hakkımda duada bulundu... Göğsümde Peygamberimizin eliyle dokunduğu yer, beyaz bir nişan hâlinde kalmıştı..."

İbn-i Asâkir'in tek başına sevkettiği rivayette de, Abdurrahmân bin Ezher'in şöyle dediğini görüyoruz: Huneyn Savaşı gününde Halil bin Velîd, yara almıştı... Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), onun yarasını mübarek tükrüğü ile ilaçlamış, Hâlid'in yarası da derhal iyi olmuştu..."

İbn-i Sa'd da, Abdullah bin Zübeyr'den şunu rivayet eder: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in Huneyn Savaşına katılanlar arasında Safvân bin Ümeyye de vardı. Fakat Safvan, bu savaşa bir kâfir olarak katılmıştı... Huneyn'den dönülüp Ci'râne denilen yere gelindiğinde, Peygamber Efendimiz, ganimet olarak alınan mallar arasında dolaşıyordu... Bu sırada Safvân da O'nun yakınında idi. Safvân, gözünü bir düzlükte toplanmış bulunan ganimet malı hayvanlara dikmiş, hep onlara bakıyordu... Peygamberimiz kendisine: "Ey Ebû Vehb, bu mallara imrendin mi yoksa?" dedi... O da "Evet" cevabını verdi... Peygamberimiz kendisine: "Haydi onların hepsi senin olsun!" buyurdu... Safran bunun üzerine: "Bu kadar büyük bir cömertlik ve bağış, Peygamber olmayan birisinden gelemez!" düşüncesi de vardı, derhal müslümanlığı kabul etti..."

Ebû Nuaym Atiyye el-Sa'di’den şu haberi nakletmiştir: Atiyye, Hevâzin'den alınan ganimetler hakkında Hazret-i Peygamber'e laf eden kişidir. Peygamberimiz de ona konuşup: "Allah'ım, onun hissesini hasis eyle!" demişti... Atiyye, ganimet mallardan bir türlü nasibini seçemiyor, ne bir hizmetçi beğeniyor, ne de bir bakire cariyeyi kabul ediyordu... Derken çok yaşlı bir kadına rastladığı zaman, kendi kendisine dedi ki: "İşte ganimet hissem olarak bu yaşlı kadım almalıyım. Zira bu kadın, onların hepsinin anası sayılır. Ve bu yaşlı ananın azadlığını sağlamak için de bana, istediğim malı onun fidyesi olarak vermeyi kabul ederler..." İşte bu düşünce ile, o yaşlı kadını ganimet hissesi olarak aldı... Ve çok kârlı bir hisse aldığı kanaatiyle "Allahu Ekber!" diyerek sevincinden tekbîr getirdi... Kendisini, adetâ başlı başına bir zafer kazanmış zannediyordu... Halbuki Resûlüllah, onun hissesinin hasîs olması için onun aleyhinde duada bulunmuştu... Sonra Atiyye, bu yaşlı kadını fidye vererek kurtarmaya hiçbir kimsenin gelmediğini görünce, hatâsını ve isabetsiz hareket ettiğini anladı. "Yâ Resûlallah, ben ne kadar yanlış hareket etmişim?" diyerek üzüntüsünü belli etti... Sonra hiç bir işe ve hizmete yaramayacak olan o yaşlı kadını, hiç bir karşılık almaksızın serbest bırakmaya mecbur oldu..." [139]

Taif Gazvesinde Vukua Gelen Bazı Mucizeler

Zubeyr bin Bekkâr ve İbn-i Asâkir çeşitli tarîklerden Saîd bin Ubeyd el-Sekafi'nin şöyle dediğini nakleder: Tâif Gazvesi'ne çıkılıp kuşatma yapıldığı zaman, ben Ebû Süfyân bin Harb'i, İbn-i Ya'lâ'ya âit bahçenin duvarı dibinde hurma yerken gördüm. Ve kendisine bir ok atarak yaraladım... O, Hazret-i Peygamber'e giderek yaralandığını haber vermiştir. Hazret-i Peygamber de ona: "Eğer dilersen, Allah yolunda aldığın bu yarayı iyi etmesi için, senin hakkında Allah'a duâ ederim. Eğer yaranın tedavisi yerine cenneti tercih edersen, cenneti kazanmış olursun!" Ebû Süfyan bunun üzerine: "Ben cenneti tercih ediyorum" demiştir..."

Beyhekî ve Ebû Nuaym'in rivayetine göre, Urve şu haberi vermiştir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Tâifi kuşattığı zaman, Uyeyne bin Hısn Peygamberimiz’e gelerek, kendisinin Tâiflilerle gidip konuşmasına izin verilmesini istedi. Peygamberimiz de izin verdi. Uyeyne gidip Tâiflilerle konuştu. Onlara Allah'ın hidâyeti istikâmetinde konuşma yapacağı yerde, tersine onları kışkırtıp teslim olmamalarını söyledi... Onlara açıkça dedi ki: "Sakın yerinizden ayrılmayınız! İşte önünüzde örnek biziz! Biz Kureyşliler teslim olduk da ne oldu? Biz şimdi, kölelerden daha zelîl durumdayız! Sizler de teslim olup da sakın bu duruma düşmeyiniz! Allah'a yemin ediyorum ki, bir fırsat geçtiğinde Arablar O'nun elinden kurtulacaktır!

"İşte Uyeyne bin Hısn, bunları söyledi ve geri döndü... Peygamber Efendimiz kendisine: "Bana söz verdiğin gibi, Allah'ın hidâyeti istikâmetinde onlara konuştun mu?" buyurdu... O da: "Evet yâ Resûllah" diyerek cevabladı. Fakat Hazret-i Peygamber kendisini tasdik etmedi ve ona dedi ki: "Ey Uyeyne, sen yalan söylüyorsun! Onlara bu istikâmette konuşmuş değilsin. Bil'akis onları, teslim olmamağa teşvikte bulundun; ve şunları söyledin!" Bunun üzerine Uyeyne, "Evet ey Allah'ın Resulü, size malûm olduğu gibi, bunları söyledim ve çok büyük hatâ ettim. Bu hatâmın affı için Allah'a tevbe ederim! Sizden de beni bağışlayıp mâzûr görmenizi beklerim!" diyerek tevbesini ve Hazret-i Peygamberden özür dilediğini ifâde etti..."

Az sonra Havle bint-i Hakim, Hazret-i Peygambere yönelerek: "Ey Allah'ın Resulü, sizin kalkıp da Tâiflilerin üzerine yürümeniz için bir mânı mi vardır?" diye konuştu... Hazret-i Peygamber de şu karşılığı verdi: "Şu âna kadar bu hususta bana izin verilmiş değildir. Ve şimdilik Tâifin fethedileceğini de ümîd ediyor değilim." Bu sırada Ömer bin el-Hattâb'ın: "Yâ Resûlellah, onların aleyhinde dua etseniz, sonra kalkıp onların üzerine yürüseniz, belki de Allah Tâifin fethini nasîb eyler!" dediği duyuldu. Ona veriği cevapta da Hazret-i Peygamber: "Bize, onlarla savaşmak için izin verilmedi!" buyurdu... Sonra Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), ashabı ile birlikte geri dönüşe geçti. Dönüşü sırasında onların iyiliğine dua edip: "Allah'ım, onlara hidâyet veri..." dedi. [140]

Beyhekî, İbn-i İshak tarikiyle bunun benzeri bir haberi rivayet eder. Ancak bunda şu farklılık vardır: "...ve sonra Tâifliler'i temsil eden bir heyet, Ramazan Ayı'nda Medine'ye gelerek müslümanlığı kabul ettiler... Yine Tâifliler ile ilgili bir haberde şu kayıt bulunmaktadır: Tâifin muhasarası sırasında Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Ebû Bekir'e şöyle demiştir: "Ey Ebû Bekir, rü'yâmda bana bir kab dolusu tereyağı hediye edildi. Bir horoz gelerek onu gagaladı ve içindeki yağın tamamını yere döktü... Bilmem sen bunu nasıl yorarsın?" Ebû Bekir de demiştir ki: "Ey Allah'ın Resulü, Ben bunu, bu Tâif muharasından bir netice alamıyacağınız şeklinde yorumluyorum..." Peygamber Efendimiz de: "Evet yâ Ebû Bekr, ben de böyle düşünmekteyim!" diyerek mukabele etmiştir..."

Beyhekî ve Ebû Nuaym İbn-i Ömer'den nakleder. O demiştir ki: Ben, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in; kendisiyle birlikte Taife çıktığımızda ve bir kabre uğradığımızda: "Burası, Ebû Reğâl'in kabridir. O, Tâiflilerin atası sayılır. Aslında Semûd kavmindendir. Burada onun bir kal'ası vardı. Dışarı çıktığı zaman, ölümüne sebeb olan musibetle karşılaştı ve buraya defnedildi. Büyükçe bir altın çubuk da kendisiyle beraber defnedilmişti. İsterseniz onu çıkarabilirsiniz..." buyurduğunu orada olanlarla birlikte bizzat O'ndan işitmiştim. Derhal orayı kazdılar ve büyükçe bir altın çubuğu çıkardılar..."

İbn-i Sa'd, Muhammed bin Cafer'in şöyle dediğini rivayet eder: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Tâif dönüşü Ci'râne'ye geldiğinde, burada Umre için ihrama girdiler ve: "Burada yetmiş Peygamber, Umre niyetiyle ihrama girmiştir!" buyurdular...[141]

Kutbe bin Amir Seriyyesinde Görülen Fevkalâdelik

İbn-i Sa'd, Vâkıdî tarikiyle onun üstadlarından şöyle bir haber nakleder: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Kutbe bin Amir kumandasında küçük bir askerî birliği, Yemen'deki Tebâle Nahiyesinde bulunan Has'amîler üzerine gönderdi... Ve mümkin mertebe gizli hareket etmelerini tenbihledi... Oraya vardıklarında, aralarında şiddetli çatışmalar oldu... Kutbe, onların bâzılarını öldürdü ve hayli ganimet malı da alarak dönüşe geçti... Peşlerine düşen Has'amîlerle aralarına ansızın bir sel suyu geldi. Müslümanlar da bu yüzden salimen dönmüş oldular..."[142]

Bir Diğer Gazvede Görülen Fevkalâdelik

Taberanî ve Ebû Nuaym Ebû Talha'dan rivayet ediyorlar. O demiştir ki: Biz, bir gazvede Peygamberimizle birlikte bulunuyorduk. Düşmanla karşılaştığımız zaman, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in şöyle dediğini işittik:

"Ey din gününün mâliki olan Allah'ım! Biz, ancak sana ibâdet ediyor, ancak Sen'den yardım diliyoruz." Cenab'ı Hak da imdadını göndermişti. Semadan inen melekler, Peygamber Efendimiz'in etrafına üşüşen kâfirleri vurup cansız yere seriyorlardı... Ben o savaşta, şapır şapır yere düşen adamları gözlerimle gördüm..." [143]

Tebük Gazvesinde Vukua Gelen Bazı Mucizeler

İbn-i İshak, Hâkim ve Beyhekî İbn-i Mes'ud'tan naklederler. O diyor ki: "Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Tebük Seferi'ne çıktığı zaman, ashâbdan bâzıları geri kalmıştı... Ebû Zerr de, geri kalıp sonradan yetişmişti...

Müslümanlardan biri, arkadan bir adamın gelmekte olduğunu gördü ve: "Ey Allah'ın Resulü, arkadan bir adam yola düşmüş, yürüyerek gelmektedir" dedi. Resûlüllah Efendimiz bunun üzerine: "Bu gelen Ebü Zerr olsun!" buyurdular... Ashâb, yürüyerek gelmekte olana bakıyorlardı. Onun biraz daha yaklaşması ile, Ebû Zerr olduğunu tanıdılar ve: "Ey Allah'ın Resulü, gerçekten gelen adam Ebû Zerr'dir" dediler. Bunun üzerine Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: "Allah Ebû Zerr'e merhamet buyursun! O, yalnız yürür, yalnız ölür, yalnız olarak dirilir!'

Aradan bir müddet geçmişti ki, Ebû Zerr, Rabze'ye sürgüne gönderildi. [144]Orada yalnız olarak vefat etti... Ölürken yanında, hanımı ve bir hizmetçisinden başka kimseler yoktu... Cenazesi yol kenarına konulmuş, gerekenleri yapacak birisini bekliyordu...İleriden bir kafile görünmüş. Kafilede İbn-i Mes'ûd da bulunuyordu. Cenazenin bulunduğu yere geldiği aman, "Bu nedir?" diye sordu... "Ebû Zerr'in cenazesidir" dediler, İbn-i Mes'ûd ağlamaya başladı ve Hazret-i Peygamberin yukarıdaki sözünü hatırlayıp: "Allah'ın Resulü gerçeği söylemiştir. O, Ebû Zerr ile ilgili olarak: "Allah Eb'û Zerr'e merhamet buyursun! O, yalnız yürür, yalnız ölür, yalnız dirilir!" buyurmuştu" dedi. Sonra binitinden inen İbn-i Mes'ûd, Ebû Zerr'in cenazesini kaldırmak için gerekli vazifeleri, bizzat kendisi edâ etti..."

Beyhekî, İbn-i İshak tarikiyle Ebû Bekir bin Hazm'ın oğlu Abdullah'tan şöyle nakleder: Tebük Seferi'nde geri kalanlar arasında Ebû Has'amada bulunuyordu. Peygamberimiz Tebük'e varıp konakladığı zaman o da arkadan gelip orada Peygamberimiz'e yetişti... Uzaktan bir gelen olduğu görüldüğü zaman, müslümanîar: "Ey Allah'ın Resulü, arkadan bir gelen var!" diye haber verdiler. Peygamberimiz de bunun üzerine: "Gelen. Ebû Has'ama olsun!" buyurdu... Derken gelen adam hayli yaklaştı. Bu sırada gelenin kim olduğuna dikkat eden müslümanîar, onun gerçekten Ebû Has'ama olduğuna şahit oldular..."

Beyhakî ve Ebû Nuaym Urve'nin şöyle dediğini naklederler: "Peygamber sallalâhü aleyhi vesellem Tebük'a indiği zaman, oradaki su kaynağında çok az miktarda su bulunuyordu... Peygamberimiz eliyle kaynaktan biraz su aldı ve bu suyu ağzına koyarak çalkaladı, sonra kaynağa bıraktı... Kaynağın derhal coştuğu görüldü... Kaynak iyice doldu... O, şimdi dahî hâlâ dolu bulunmaktadır..."

Müslim Muâz bin Cebel'den şöyle rivayet eder; Ashâb, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ile birlikte Tebük'e çıktıkları zaman, Peygamberimiz kendilerine dedi ki: "Yarın inşallah Tebük kaynağına varmış olacaksınız, kuşluk vakti oraya vardığınızda, suyuna hiç dokunmayınız!". Ertesi günü oraya vardıklarında, suyun ancak kuş gözü gibi azıcık kaynadığını gördüler... Peygamberimiz bu sudan avucuyla azar azar alıp bir kabda topladı. Sonra bu kahdaki suda, yüzünü ve ellerini yıkadı. Daha sonra bu suyu, kaynağa döktü... Kaynak öylesine coştu ki, herkes bu sudan ihtiyâcım te’min etti... Suyun bu kadar zengin kaynadığını gören Hazret-i Peygamber buyurdu ki:

"Ey Muâz, ömrün uzun olursa, burasının yakında yemyeşil bahçelerle donatıldığını görürsün." [145]

İbn-i İshak da bunun benzeri bir haberi rivayet eder. Farklı olarak der ki: "Kaynağın suyu öylesine coştu ki, bundan bir su harkı meydana geldi... Suyun kaynarken çıkardığı sesi duyan, sanki gök gürüldüyor sanırdı... Şimdiki halde Tebük'te kaynamakta olan su, işte bu sudur... Hatıb'in "Ruvât-ı Mâlik" adlı kitabında da bu rivayet vardır... Ancak burada da farklı olarak şu ifade bulunmaktadır: "Biz, susuzluktan Hazret-i Peygamber'e şikayetçi olduk... O da, bizden aldığı bâzı okları, buradaki kaynağa sapladı... Sonra su, bolca fışkırmaya başladı. Hazret-i Peygamber de Muâz'a hitaben o sözünü söyledi..."

Müslim Ebü Hüreyre'den rivayet eder, O demiştir ki: Tebük Gazvesi olduğu zaman, insanlar aç kaldılar... Hazret-i Peygamber'e mürâcât ederek: "Ey Allah'ın Resulü, izin verseniz de develerimizden bir kısmını kessek" dediler. Ömer derhal ortaya atılarak: "Bu takdirde binit sıkıntısı çekeriz. Fakat siz yâ Resûlellah, ashabın arta kalan yiyeceklerini bir yere toplasanız, sonra bunun bereketlenmesi için dua buyursamz, ümüd ederiz ki Allah onu bize yetecek hale getirir" dedi. Peygamberimiz de derhal öyle yapılmasını emretti. Arta kalan yiyecekler toplandıktan sonra bereketlenmesi için Allah'a duada bulundu.,. Baktılar ki yaygı üzerinde toplanmış bulunan azıcık yiyecek, herkese yetecek şekilde bereketlenivermiş... Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) "Herkesi çağırınız, ihtiyacı kadar alsınlar, kablarını doldursunlar" buyurdu... Herkes gelip ihtiyacı kadar aldı... Askerlerin kabları içinde doldurulmayan kalmadı... Hepsi de yiyip doydular... Yine de ortada duran yaygının üzerinde yiyecek arttı... Durumu böylece müşahede buyuran Hazret-i Peygamber: "Her Müslüman gibi hen de şehâdet ederim ki, Allah'tan başka ilah yoktur! Muhammed de O'nun elçisi'dir" buyurdu. Ve her kimin bu şehadeti; kalbden inanarak olursa, cennete gideceğini müjde eyleyip duyurdu.."

İbn-i Râhûye, Ebû Yâlâ, Ebû Nuaym ve İbn-i Asâkir, Ömer bin el-Hattâb'dan rivayet ederler, O demiştir ki: Biz, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ile birlikte Tebük'e çıktığımızda, bize açlık isabet etti... Ben Hazret-i Peygamber'e mürâcât edip; "Yâ Resûiallah, düşmanlarımız Rumlar, hiçbir yiyecek sıkıntısı olmadan bize karşı sefere çıkmışlar. Halbuki bizler açız... Bu sebeble Ansârdan bâzıları, develerinin bir kısmını boğazlamak istiyorlar..." dedim. Bunun üzerine Hazret-i Peygamber, önüne bir yaygı yayılıp bütün artakalan yiyeceklerin getirilip bunun üzerine dökülmesini emretti Nihayet az miktarda bir şey toplandı. Peygamberimiz bunun yanıbaşına oturdu ve bereketlenmesi için Allah'a dua etti. Sonra buyurdu ki: "Ey insanlar, haydi berkes ihtiyacı kadar alsın! Ancak kapışır gibi almak yok!". Bunun üzerine bütün askerler gelip ihtiyâcı kadar aldılar. Torba ve çuvallarını bundan doldurdular. Dolduracak bir kabı olmayanlar da eteğini doldurdular... Herkes aldıktan sonra, yine eskisi kadar yaygının üzerinde yiyecek arttı... Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) bunun üzerine sürür ve müjde ile buyurdular ki:

"Ben şehâdet ederim ki: Allah'tan başka ilâh yoktur! Ve Ben de Allah'ın elçisi'yim! İşte hangi kul, bu iki îmân esâsına kalbden ve gerçekten şehâdet ederse, muhakkak o kulu Allah cehennemden korur!".

Ebû Nuaym'in Ebû Hâlid et-Huzel tarikiyle Muhammed bin Hamza'nın dedesinden şu haberi naklettiğini görüyoruz: Tebük seferine çıkıldığında benim vazifem, tulumların korunması idi. Yağ tulumuna baktığım zaman, onun azaldığını gördüm. Halbuki ben, Hazret-i Peygamber için yemeklik hazırlamıştım... Yağ tulumunu içindeki erisin ve toplansın diye güneşe koydum ve uzanıp uyudum. Fakat tulumdan akmakta olan yağın çıkardığı sesle uyandım. Hemen tulumun ağzını elimle kapattım. Beni görmekte olan Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem): "Eğer ona engel olmasaydın, bir dere gibi yağ aktığını görecektin!" buyurdu.

İbn-i Sa'd da Muhammed bin Hamza'nın babası Hamza'dan şu haberi nakletmiştir: Biz Tebük'te iken Akabe'ye varıldığı sırada münafıklar Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in devesini ürküttüler... Deve ürkünce üzerindeki eşyadan bazıları da kaybolmuştu. Bir de ne göreyim, sağ elimin baş parmağı ucundan lamba gibi ışık çıkmaktadır! Ben, elimde beliren bu ışığın yardımıyla, gece karanlığında kaybolan o eşyayı arayıp buldum... Kamçı, ip ve benzeri şeyleri, birer birer toplayıp getirdim..."

Vâkıdi ve Ebû Nuaym, Ebü Katâde'den naklederler. O şöyle der: Biz, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ile birlikte Tebük Seferine çıktığımızda, yolda giderken bütün ordu büyük bir susuzluk sıkıntısına mâruz kaldık... O derece ki, insanlar ve hayvanların, susuzluğun şiddetinden boyunları kopacak gibiydi... Hepsi, susuzluğun şiddetinden sallanıp kalmıştı... Peygamberimiz içinde su bulunan bir kab istedi. Mübarek parmaklarını bu suyun içine koydu ve suyun bereketlenmesi için dua buyurdular... Parmakları arasından su fışkırmaya başladı. Bunun üzerine insanlar ihtiyâcı kadar su aldılar, hem kendileri bol bol içtiler, hem de bütün hayvanlarını bol bol suladılar... Askerin sayısı ise otuz bin idi. Hayvanların sayısı da: on iki bin at, on iki bin de deve idi..."

Peygamberimiz Tebük dönüşü sırasında da çok şiddetli bir sıcak altında susuzluk sıkıntısı geçirmiştir... Daha önce iki defa mâruz kalınan susuzluktan sonra, bu üçüncü defa mâruz kalınan susuzluk oluyordu... Bütün ordu, susuzluktan kırılacak hâle gelmişti... Yol, hem çok uzundu hem de suyu bulunmayan çöllerden geçiyordu... Su, bâzan çok az bulunuyor, bâzan da hiç bulunmuyordu... Peygamberimiz bu sırada Üseyd bin Hudayr'ı su araması için göndermişti. Üseyd, Tebük ile Hıcır arasında hayli su aradı... Sonra rastladığı bir kadına su aradığını söyledi. Kadının sırtında su kırbası vardı. Onu alıp Hazret-i Peygamber'e getirdi. Peygamberimiz bu suyun bereketlenmesi için dua buyurdular... Sonra:

"Haydi herkes, su kabını getirip suyunu alsın!" dediler... Herkes gelip su kırbasını doldurdu. Bol bol kendileri içtikleri gibi, hayvanlarını da kanmcaya kadar suladılar...

Suyun, bu dönüş sırasındaki bereketlenmesini rivayet edenler derler ki: Bu sırada Hazret-i Peygamber, Üseyd'in bulup getirdiği suyu, geniş bir kaba döktü. Elini bu suyun içine sokup yüzünü ve ayaklarını bunda yıkadı. Yâni abdest aldı. Sonra iki rek'at namaz kıldı, sonra ellerini kaldırıp Allah'a yalvardı.... Sonra baktılar ki, içinde su bulunan kabdan kuvvetle su fışkırmaktadır. Peygamberimiz: "Herkes ihtiyâcı olan suyunu alsın" buyurdu. Asker de sıraya girerek ihtiyacı olan suyu aldı... Sırada yüz veya iki yüz kişinin su almak üzere saf oldukları görülüyordu... Hepsi teker teker suyunu aldı... Yine de o kabta su kaynamağa devam etti ve tükenmedi..."

İbn-i Huzeyme, İbn-i Hibbân, Beyhekî, sahihtir kaydiyle Hâkim ve Ebû Nuaym, İbn-i Abbâs'ın şöyle dediğini kaydederler: Bir gün Ömer bin el-Hattâb'a, "O, susuzluk çekilen güçlük zamanını anlatır mısın?" dediler. O da dedi ki: Biz, şiddetli bir sıcak altında Tebük'e çıktığımız zaman, mola verip bir yere indik. Hiç suyumuz yoktu. Susuzluktan boyunlarımızın kopacağını zannettik. Hatta içimizden bâzıları, devesini kesip işkembesi içindekini sıkarak ondan çıkan sıvıyı içmek zorunda kalmıştı... Ve bu sırada Ebû Bekir, Peygamber Efendimiz'e mürâcât ederek: "Ey Allah'ın Resulü, şüphesiz yüce Allah sizin dualarınızı kabul buyurur. Şu sıkıntımızın giderilmesi için Allah'a dua etseniz" dedi. Peygamberimiz de ellerini kaldırarak duaya başladı. Daha Peygamberimiz duasını bitirmeden bulutlar peyda oldu... Sonra iyice bulutlar sıklaşıp yağmur yağmaya başladı... Ordudaki askerler de kablarını doldurmaya başladılar... Hem kendileri, hem de hayvanları yeterince suya kandılar... Sonra önümüzde ki vadiye bakmaya gittik. O kadar sel akıyordu ki, askerin geçmesi mümkin değildi..." (Keza Ebû Nuaym'in, Ayyaş bin Süheyl'den sevkettiği haber de bu mealdedir..."

İbn-i Ebî Hatim, Ebû Hazra'dan şu haberi nakleder: Peygamberimiz Tebük Gazvesine çıktığı zaman, Hıcır denilen yerde askerine mola vermişti. Fakat oranın suyundan taşımamaları için de emir vermişti... İşte oradan su alm'adan yola çıkılmış, bundan sonraki konaklama zamanında da büyük bir su sıkıntısı çekilmişti. Yanlarında su olmadığı gibi, mola verdikleri yerde de su bulunmamakta idi. Durumu Hazret-i Peygamber'e arz ettiler. Peygamber Efendimiz, kalkıp iki rek'at namaz kıldı, sonra dua ederek yüce Allah'a yalvardı... Cenâb-ı Hakk da bulutlarını gönderdi ve yağmurunu yağdırdı... Asker, bol bol suya kandı, ihtiyacı olan suyu da alıp kablarını doldurdu..."

Bu sırada Ansardan biri, kendisi münafıklık ile itham edilen birine dedi ki: "Yazıklar olsun sana! İşte gözlerinle görüyorsun, Hazret-i Peygamber dua ediyor, Cenâb-ı Hakk da O'nun duasını kabul buyurup yağmurunu veriyor! Sen, böyle bir mucizeyi gözlerinle gördüğün halde hâlâ münafıklıktan vaz geçip, samimî bir müslüman olmayacak mısın?"

O adam da şu karşılığı verdi: "Biz, yağmur yağması için bâzı yıldızların te'siri ve yağmur yağdıracağı zamana rastlaması neticesi yağmura kavuştuk!".

İşte o münafığın bu şekilde bâtıl cevâbı üzerine, Kur'ân-ı Kerîm'deki şu âyet nazil oldu. "Şimdi siz, nasibinizi hakikati yalanlamanızdan ibaret mi kılıyorsunuz?" [146]

Beyhekî ve Ebû Nuaym İbn-i İshak tarikiyle, Abdü'l-Eşhel Oğullarından bâzı kimselerden şu haberi nakletmişlerdir: Mola verdikten sonra istirahata geçildi... Sabah olduğu zaman hiç su bulunmadığı anlaşıldı. Susuz kaldıklarını Hazret-i Peygamber'e haber verdiler. Peygamber Efendimiz de Allah'a dua ettiler.,. Derken bulutlar belirdi ve yağmur yağmaya başladı. İnsanlar da suya kandılar, ihtiyaç duydukları kadar su aldılar...

Bu hususu anlatan Asım der ki: "Kendi kavmimden bâzıları bana şöyle ifâde ettiler: O sırada orada münafıklardan biri de bulunmakta imiş. Peygamberimiz'in duası üzerine Allah'ın yağmurunu yağdırması karşısında, nifaktan vazgeçip samîmi bir şekilde inanması için kendisini uyaranlar olmuş. O da demiş ki: "Üzerimizden geçen bir bulut! Hepsi bu kadar!?" Yâni vukua gelen mucizeyi, kendi gözleriyle gördüğü halde, münafıklıktan vazgeçmemiştir..."

Müslim Ebû Humeyd'ten rivayet ediyor. O diyor ki: "Biz, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ile birlikte Tebük'e çıktığımız zaman, Vâdil-Kurâ denilen yere gelip konakladık... Burada bir kadına âit bir hurmalık vardı. Peygamberimiz, bu bahçede ne kadar hurma bulunduğunun tahminini yapmamızı istedi. Biz ve kendisi tahminde bulunduk, on vesak olduğuna karar verdik. (Bir vesak: 200 kg. civarında bir ölçek) Sonra Peygamberimiz bahçe sahibi kadına: "Biz dönünceye kadar hurmanın ne kadar olduğunu, ölçerek sayımda bulununuz" buyurdu. Sonra yolumuza devam edip Tebük'e vardık. Resûlüllah askere hitaben buyurdular ki: "Bu gece çok şiddetli fırtına esecek! Geceleyin hiçbiriniz kalkmasın. Herkes devesini sımsıkı bağlasın."

Geceleyin hakikaten çok şiddetli fırtına esti. Tedbirsizlik edip kalkan bir kimseyi fırtına tâ Tay Dağı'na kadar sürüklemiştir. Sonra Vâdil-Kurâ'ya dönüşümüzde Hazret-i Peygamber, kadının hurmasının ne kadar geldiğini sordular. "On vesak" geldiği, kendisine bildirildi..."

İbn-i Sa'd, sahih bir senedle Muğıra bin Şube'den şöyle nakleder: Muğıra'ya "Peygamber Efendimiz'e namaz kılarken, Ebû Bekir'den başka imamlık eden oldu mu?" diye sordular. O şu cevabı verdi: "Evet, oldu. Biz, bir seferde idik. Seher vakti idi. Peygamberimiz ve ben insanlardan ayrılıp uzaklaştık, iyice kaybolduktan sonra devesinden inen Peygamberimiz deveyi bana teslim edip kendileri, bana dahî görünmeyecek kadar uzaklaştı. Hacetini yapıp bir müddet sonra geldi. Ben kendisine su döktüm. O da abdestini aldı. Ayaklarında mestleri vardı, onların üzerine meshetti... Sonra her ikimiz develerimize binerek insanlara yetiştik. Fakat onlar namaza durmuşlar idi. Ben, kendisi için Ezan okumak istedimse de, beni bundan menetti... Her ikimiz cemâate uyduk. Yetişebildiğimiz rek'ati onlarla birlikte kıldık, kaçırdığımız rek'ati de kaza ettik... Bu namazda insanlara imamlık eden, dolayısıyla Peygamber Efendimiz'e de imamlık yapmış bulunan zât, Abdurrahmân bin Avf idi. Orada bu vesile ile Abdurrahmân bin Avf hakkında şöyle buyurdular:

"Hiçbir Peygamberin; ümmetinden sâlih (iyi) bir kimsenin arkasında namaz kılmadan ruhu kabzedilmemiştir!".

(İbn-i Sa'd der ki: Ben bu hadîsi Vâkıdî'ye hatırlattım. O da bana: "Bu hadîs Tebük Gazvesi'nde irâd buyurulmuştur" cevabını verdi...) [147]

Bezzâr, Ebû Bekir el-Sıddik'tan rivayet eder. O demiştir ki: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) bir hadislerinde: "Hiçbir Peygamberin; ümmetinden birinin arkasında namaz kılmadan ruhu kabzedilmemiştir."

İbn-i İshak ve Beyhekî Sehl bin Sa'd el-Sâidî'den nakleder. O demiştir ki: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) el-Hıcr'da konakladığı zaman, "Hiçbiriniz geceleyin yanına bir arkadaşını almadan dışarıya çıkmasın!" buyurmuştu. Herkes bu tenbîhe uydu, fakat iki kişi uymadı. Bunlardan biri, yalnız olarak haceti için çıkmıştı. Diğeri de kaybolan devesini aramaya gitmişti... Haceti için giden, fırtınanın şiddetinden geri dönememişti. Devesini aramaya giden de fırtına tarafından Tay Dağı'na savrulmuştu... Durum Peygamber Efendimiz'e haber verildiği zaman, şöyle buyurdular: "Ben sizlere, hiçbiriniz yanına arkadaşını almadan dışarı çıkmasın, diye tenbihte bulunmadım mı?" Sonra haceti için gidip de kumlara boğulan kimsenin iyileşmesi için dua buyurdular. O da şifâya kavuşup iyileşti... Diğeri ise, ancak Peygamberimiz Tebük'ten dönerken yetişe bildi..."

Taberânî, Fedâle bin Ubeyd'ten sahih bir senedle şu haberi nakleder: Resulüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) Tebük Gazvesi'ne çıktıkları zaman, sıcağın ve susuzluğun şiddetiyle binek ve yük hayvanları yürütmek ve taşımakta çok zorluk çekiyorlardı... Durumu Hazret-i Peygamber'e arz ettikleri zaman, o baktı, o sırada insanlar dar bir geçitten geçmekteler ve hayvanlarını zorlukla sevketmekteler... Derhal bulunduğu yerde durdu ve derince bir nefes aldı... Sonra şu şekilde duada bulundu:

"Allah'ım, şu hayvancağızların yükünü taşımalarına kolaylık ve güç ver! Bunlar şüphesiz Senin yolundadır. Sen, senin yolundakilere dilediğini kolayca taşıttırırsın! Onlar, ister zayıf olsunlar, ister kuvvetli... ister yaş, ister kuru... İster denizde bulunsunlar, ister karada!..."

Resûlüllah'ın bu şekilde dua buyurmalarından sonra onlar öylesine güçlendiler ki, Medine'ye dönüş sırasında biz, onların yularından tutup zor zaptediyorduk... Sıkıca tutmasak, neredeyse bizi geçip gideceklerdi..."

Ebû Nuaym Vâkıdî'den, Abdullah Zü'l-Bicâdeyn'in şöyle dediğini nakleder: Ben, Tebük'e Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ile birlikte çıktım. Bir ara Hazret-i Peygamber'e dedim ki: "Ey Allah'ın Resulü, dua buyurunuz da Allah bana şehitlik nasîb etsin!" Bunun üzerine Peygamber Efendimiz:'"Allah'ım, Zü'l-Bicâdeyn'in kanını dökmelerini kâfirlere nasîb etme!" şeklinde dua buyurdular. Ayrıca dediler ki: "Sen, Allah yolunda cihâda çıktığın zaman, sıtma hastalığına tutulsan da bu hastalık sebebiyle vefat etmiş olsan, şehîd olarak ölmüş olursun!"

Tebük Gavzesi'ne çıkıldığı zaman, bir müddet orda kalınmıştı, İşte o günlerde hastalanan Abdullah Zü'l-Bicâdeyn, orda vefat etmiştir..'[148]

İbn-i Sa'd ve Beyhekî Alâ bin Muhammed el-Sekafî tarikiyle Enes'ten şu haberi nakleder: Biz Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ile birlikte bulunuyorduk. Güneş doğduğu zaman, her zamankinden fazla ve farklı olarak daha parlak vp daha ışıklı olarak doğmuştu... Bu sırda Cebrâîl gelip Hazret-i Peygamber'e mülâki olmuştu. Peygamberimiz Cebrâîl'e sordu: "Bugün Güneş'in hiç görülmemiş şekilde nurlu ve ışıklı doğmasının sebebi nedir?" Cebrâîl de şu cevabı verdi: "Bunun sebebi, Muaviye bin Muâviye'nin bugün Medine'de vefat etmiş olmasıdır. Onun cenaze namazında bulunmaları için Allah yetmiş bin melek göndermiştir." Peygamberiniz de bunun üzerine: "Peki bunun hikmeti nedir?" diye tekrar sordu. Cebrâîl şu cevabı verdi: "O, Kul hüvallahü ehad" Sûresini çok okuyordu; gecede ve gündüzde, yürürken, dikilirken ve otururken hep buna devam ediyordu." Sonra Cebrâîl Peygamberimizi hitaben:'"İstersen arzı senin için kabzederim, sen de onun namazını kılarsın!" dedi... Peygamberimiz de "Evet, isterim" dedi ve onun cenaze namazını kıldı..." [149]

İbn-i Sa'd, Ebû Ya'lâ ve Beyhekî, diğer bir tarîkten ve Atâ bin Ebû Meymene'den, o da Enes'ten rivayet eder. O şöyle demiştir: "Cebrâîl gelip: Ey Muhammed, Muâviye bin Muâviye vefat etti. Onun cenaze namazını kılmak ister misin?" Peygamberimiz de: "Evet" dedi. Cebrâîl, her iki kanadını yere vurdu, ne kadar ağaç ve tepe varsa hepsi ona itaat etti... Muâviye bin Muâviye'nin tabutunu kaldırıp yükseltti. Peygamberimiz de ona bakarak namazını kıldı... Arkasında meleklerden iki saf vardı ve her bir safda yetmiş bin melek bulunmakta idi..."

Peygamberimiz buyurur ki: "Ben Cebrâîl'e: Muâviye bin Muâviye'nin bu mertebeye nasıl ulaştığını" sordum. O da bana dedi ki: "O kul hüvallahü ehad sûresini çok severdi! Ayakta iken, otururken, giderken ve gelirken, hep onu okurdu!" [150]

Beyhekî'nin Urve'den rivayeti ise şöyledir; Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Tebük'ten Medine'ye dönüşü sırasında, Hâlid bin Velîd'i dört yüz yirmi atlı asker ile Dûmetü'l-Cendel'deki Ukeydir'e gönderdi. Bu sırada Hâlid, "Ey Allah'ın Resulü, Dûmetü'l-Cendel'de Ükeydir gibi bir hükümdar varken, biz orasını nasıl ele geçirelim? Meğer oraya yeterince askerî kuvvetle gitmiş olalım..." demişti. Hazret-i Peygamber de kendisine: "Allah'tan ümîd edilir ki, sen yola çıktığında Ükeydiri ava çıkmış bulursun! Kendisini yakalayıp kal'anın anahtarını ondan alır, gider kal'anın kapısını açıp fethedersin!" buyunmuş idi...

Hâlid yola çıkıp hayli ilerledikten sonra Dûmetü'l-Cendel yakınlarına kadar geldi ve beklemeye başladı... Peygamberimizin kendisine söylediği gibi, Ükeydir'in kal'a dışına çıkarak vahşî sığır avı peşinden giderken kolayca ele geçirilmesini ümîd ediyordu... Hâlid askerleriyle birlikte herlerken, bir sığır gelip kal'anın kapısına boymızlarıyla vurmaya başladı... Ükeydir ise bu sırada iki kadını arasında kal'ade içki içmekle meşgul idi... Kadınlarından biri dışarı sarkıp da baktığı zaman, bir yaban sığırının kal'a kapısını vurmakta olduğunu gördü. Durumu Ükeydir'e haber verdi ve: "Böylesi etli bir sığırı şimdiye kadar hiç görmemiştim!" dedi... Bunun üzerine Ükeydir köşkünden inerek atını hazırlattı, hizmetçileri ve kendi ev halkından bazıları ile birlikte o sığırı avlamaya çıktı... Biraz gidince Halid bin velid'in askerî birliği ile karşılaştı... Halîd, onları kolayca ele geçirip teslim aldı... Ve olayın aynen Hazret-i Peygamber'in kendisine haber verdiği gibi cereyan edişini, ibretle müşahede etti..."

Ükeydir Hâlid'e dedi ki: "Vallahi ben bu yaban sığırının dün geceden önce hiç geldiğini görmedim, İşte iki gecedir gelmekte, ben de kendisi için tedbirler almakta idim. Zira bu yaban sığırı çok hızlı koşup kayboluyordu... Onu yakalayalım diye yola çıktık, fakat size yakalandık..."

Beyhekî ve "el-Sahâbe" adlı kitabında İbn-i Mende İbn-i İshak'tan aynı haberi naklederler. Farklı olarak şu ilave vardır:

"Tay kabilesinden Büceyre bin Becre adında biri vardı. Bu durumla ilgili şunları (şiir halinde) söylemişti: "Sığırları sürüp götüren, mübarektir. Ben, Allah'ın her hidayet isteyeni hidâyete kavuşturduğunu görüyorum! Her kim Tebük Gâzîsinin yolundan saparsa, biz onunla cihad etmekle me’mûruz!". Onun bu sözleri üzerine Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) de şöyle buyurmuştu:

"Allah, senin (şu güzel sözleri söyleyen) ağzını gümüşe muhtaç eylemesin! O günden sonra o adam, doksan sene daha yaşadığı halde, ağzındaki hiç bir dişi sallanmadı..." [151]

İbn-i Mende, İbn-i Seken ve Ebû Nuayn Es-Sahâbe adlı eserlerinde, Tay Kabilesinden olan Büceyre bin Becre'nin ahfadından Ebû'l-Meârik el-Şemmâh tarikiyle şu haberi vermektedirler: Büceyre demiştir ki: "Peygamber Efendimiz'in Ükeydir'e karşı gönderdiği Halid bin Velîd'in askerleri arasında ben de vardım. Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Hâlid'e hitaben: "Sen onu, sığır avına çıkmış iken bulacaksın!" buyurmuştu. Nitekim öyle de oldu. Biz ona, mehtaplı bir gecede raslayıp kolayca kendisini teslim almıştık... Dönüşte Peygamber Efendimiz'e geldiğimiz zaman, ben O'nun huzurunda bazı beyitler söylemiştim. Bu beyitler arasında: "Sığırları sürüp getiren mübarektir. Ben, Allah'ın hidayet isteyen her kulunu hidâyete kavuşturduğunu görüyorum!" anlamındaki beyit de vardı..."

Büceyre'nin bu sözleri üzerine Hazret-i Peygamber de kendisi için şu mealde dua etmişti; "Allah, senin şu ağzına, gümüşe muhtaç olmayı göstermesin!" Büceyre, bu olaydan sonra doksan sene daha yaşadığı halde, ağzındaki dişlerden hiç biri sallanıp da gümüşle bağlanmaya muhtaç olmadı..."[152]

Beyhekî Ukbe'den şu haberi vermektedir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Tebük'ten dönerken bazıları kendisine tuzak kurdular. Münafıklar, yolda tam yokuşu inerken Hazret-i Peygamber'i aşağı yuvarlamak üzere kendi aralarında anlaştılar... Bunun için hazırlandılar ve yüzlerini maskeliyerek kendilerini gizlediler... Tam yokuşun başına geldiği sırada, Hazret-i Peygamber, Huzayfe'ye emrederek onları geri çevirmesini istedi. Huzayfe de bu maskeli adamlara koşarak elindeki değnekle hayvanlarının yüzlerine vurmaya ve onları döndürmeye çalıştı... Ve bu adamların yüzlerinin maskeli olduğunu bizzat gördü... Allah da onların kalbine büyük bir korku verdi... Kendi aralarında kurdukları tuzağın ortaya çıktığını zannederek paniğe kapıldılar... Hızla geri dönüp askerin arasına karıştılar... Huzayfe de arkalarından geri geldi. Bu sırada Hazret-i Peygamber kendisine: "Ey Huzayfe, onların hâlini ve ne yapmak istediklerini bilebildin mi?" buyurdu... Huzayfe "Hayır yâ Resûlallah" cevabını verdi... Peygamberimiz bunun üzerine buyurdu ki: "Onlar bana tuzak kurmuşlardı. Ben yokuşun zirvesine doğru çıkarken benimle birlikte yürüyecekler, tam zirveye çıktığımız zaman beni aşağı yuvarlayacaklardı!..."

(Beyhekî, İbn-i İshak tarikiyle de bunun benzeri bir haberi vermektedir. Fakat onda şu farklı ifâde bulunmaktadır... Bu sırada Peygamber Efendimiz Huzayfe'ye: "Yüce Allah, bana onların isimlerini bildirmiştir. Onların kimler olduğunu ileride ben sana haber vereceğim" buyurmuştur...)

Beyhekî sahih bir senedle Huzeyfetü'b-nül-Yemân'dan şöyle rivayet eder: Tebük'ten dönerken Hazret-i Peygamber'in devesinin yularını ben çekiyordum. Ammâr da arkadan sürüyordu. Akabeye geldiğimiz zaman ansızın önümde on iki kişi belirdi. Bunlar bize doğru yönelmişlerdi. Resûlüllah Efendimiz kendilerine karşı yüksek sesle haykırmca hepsi kaçıştılar. Peygamberimiz bize dedi ki: "Onları tanıyabildiniz mi?" Biz, "Hayır tanıyamadık" diye cevap verdik. Buyurdular ki: "Bunlar, ta kıyamete kadar münafıklardır!" Sonra Peygamber Efendimiz bize, "Onların ne yapmak istediklerini biliyor musunuz?" buyurdu. Biz de "Hayır" diye cevap verdik. Buyurdu ki: "Onlar, yokuşun tepesine vardığımız zaman, develerini üzerimize sürerek izdiham meydana getirip Allah'ın Resûlü'nü aşağıya yuvarlamak istiyorlardı..." (ve onlar buna, bir kaza süsü vereceklerdi...) Sonra Peygamberimiz onlar hakkında bedduada bulundu ve: "Ey Allah'ım, onlara dübeyle belâsı ver!" dedi. Biz, "Ey Allah'ın Resulü, dübeyle nedir?" diye sorduk. Peygamber Efendimiz de: "Onlardan birinin kalb köküne (damarına) düşecek olan bir ateş parçasıdır ki, onun helak olmasına yetecektir" buyurdu.

Huzeyfe'den Müslim'in rivayeti ise şöyledir: Huzeyfe demiştir ki: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurdular:

"Ashabım içinde on iki münafık vardır! Bunlar, deve iğne deliğinden geçmedikçe cennete giremeyeceklerdir! İçlerinden sekizine dübeyle kâfi gelecektir... Dübeyle, onlardan birinin iki omuzu arasında belirip, sonra kalbini yakacaktır!"

Gazvetü'l Esved

Seyf, "Kitâbü'r-Ridde" adlı eserinde şöyle der: Bana, Müstenîr bin Yezîd Urve bin Guzeyye'den, o da Dahhâk bin Feyrûz'dan, o da Cüşeyş el-Deylemî’den rivayet eder. O demiştir ki: Bize vebre bin Yahnis Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in mektubunu getirdi. Bu mektubda Peygamber Efendimiz bize: "Dinimizde sebat etmemizi, yalancıktan Peygamberlik dâvasına kalkışan Esved el-Ansi ile savaşmamızı" emrediyordu... Biz de emir gereğince derhal hazırlanıp Esved ile savaşa gittik. Onunla kıyasıya savaştık... Bir ara ben fırsatını bulup Esved'i öldürdüm ve kellesini onun askerleri içine fırlattım... Derken hepsini dağıtıp perişan ettik..."

Durumu yazarak Hazret-i Peygamber'e gönderdik. Fakat bizim haberciler varmadan Peygamber Efendimiz'e vahiy yoluyla durum malûm olmuştur. Ve Peygamberimiz durumu ashabına haber vermişlerdir. Sonra hastalığı şiddetlenip âhirete irtihal buyurmuşlardır. Bizim gönderdiğimiz haberciler Medine'ye ulaştığı zaman, haberi ancak Ebû Bekir'e vermişlerdir... Haberimizin alındığına dâir bize cevap gönderen de Ebû Bekir olmuştur.

Deylemî İbn-i Ömer'in şöyle haber verdiğini nakleder: "Esved el-Ansî'nin öldürüldüğüne dair semavî haber, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'e o gece gelmiştir. Peygamber Efendimiz bu semavî haberi alınca dışarı çıkıp durumu ashabına derhal haber verdi ve buyurdu ki: "Yalancı Esved, dün gece öldürülmüştür! Onu, ev halkının hepsi mübarek olan bir ailenin mübarek bir ferdi öldürmüştür!" Bunun üzerine "Onu kim öldürdü?" dediler... Peygamberimiz de: "Onu Feyrûz öldürdü, Feyrûz zafer kazandı!" buyurdu...

------------------------

[81] Nur suresi, 11-21

[82] Enbiya suresi, 26

[88] Fetih suresi, 1

[89] Fetih suresi, 18

[90] Fetih suresi, 21

[93] Mümtehıne suresi, 10

[95] Fetih suresi, 24-26

[97] Hadîd suresi, 10

[105] Fetih suresi, 27

[131] Mümtehıne suresi, 1

[133] İsrâ Suresi, 81